της Μαρίας Χούκλη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6579
Δεν είναι νέα τα ζητήματα που κυριαρχούν στη μεταπασχαλινή δημόσια προβληματική, δηλαδή ένα ήταν και παραμένει-η οικονομία και οι πληγές της που εξακολουθούν να αιμορραγούν ένα χρόνο μετά την σύναψη του τραυματικού πλην αναπόφευκτου(;) Μνημονίου με τους δανειστές της χώρας. Προστέθηκε βέβαια το θέμα της αναδιάρθρωσης του ...χρέους, όμως, στην πραγματικότητα συνεχίζουμε να κάνουμε την ίδια συζήτηση όπως πριν από ένα χρόνο: πώς θα σωθούμε; Θα πτωχεύσουμε; Πού πάμε; Πώς θα γίνουμε αύριο μια άλλη χώρα;
Ο οδικός χάρτης προς το παρόν είναι στα χαρτιά και το νέο αφήγημα δεν το έχουμε βρει. Εν τω μεταξύ η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη σε όλα τα επίπεδα. Η κοινωνία βυθίζεται σε μια διαβρωτική αγωνία που αρχίζει να παίρνει μηδενιστικά χαρακτηριστικά, υποφώσκει κάτι άγριο που θα εκδηλωθεί με ασήμαντη αφορμή, η κρίσιμη – η σχολάζουσα, όπως την αποκαλεί ο Αλέκος Παπαδόπουλος- μάζα των πολιτών που πιστεύει ότι πρέπει να ληφθούν επώδυνες αποφάσεις σιωπά, νιώθοντας ορφανή πολιτικά αφού κανείς δεν την αναζητά για σύμμαχο. Έχουν όμως αξία οι εμβαθύνσεις και οι βυθομετρήσεις όταν παραβλέπουμε το προφανές;
Από αρκετούς ακούγεται, με ένταση μάλιστα, ότι μια γενναία αναδόμηση του κυβερνητικού σχήματος θα αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Δηλαδή υπάρχει πάγκος με πολλούς Βισμαρκ να περιμένουν να αναλάβουν τις τύχες μας και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Εδώ που έχει φθάσει το πρόβλημα είναι ζήτημα προσώπων ή πολιτικής βούλησης, συντονισμού και αποφασιστικότητας του ενός; Ένα καράβι με εξαίρετους ναύτες κινδυνεύει λιγότερο να πέσει στα βράχια όταν ο καπετάνιος δεν ξέρει ή δεν αποφασίζει εγκαίρως για τη ρότα; Το πολύ πολύ οι καλοί ναύτες να καθυστερήσουν το μοιραίο...Μήπως μας διαφεύγει εντέλει ο,τι είναι μπροστά στα μάτια μας; Η “πανταχού απουσία” του κυβερνήτη; Σαν το κλέμμενο γράμμα του Πόε που είναι εκεί απέναντί μας αλλά εμείς δεν το βλέπουμε γιατί ψάχνουμε να το βρούμε, έχοντας εκτρέψει την προσοχή μας σε μιαν άλλη περιγραφή του σημαίνοντος...
Ο οδικός χάρτης προς το παρόν είναι στα χαρτιά και το νέο αφήγημα δεν το έχουμε βρει. Εν τω μεταξύ η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη σε όλα τα επίπεδα. Η κοινωνία βυθίζεται σε μια διαβρωτική αγωνία που αρχίζει να παίρνει μηδενιστικά χαρακτηριστικά, υποφώσκει κάτι άγριο που θα εκδηλωθεί με ασήμαντη αφορμή, η κρίσιμη – η σχολάζουσα, όπως την αποκαλεί ο Αλέκος Παπαδόπουλος- μάζα των πολιτών που πιστεύει ότι πρέπει να ληφθούν επώδυνες αποφάσεις σιωπά, νιώθοντας ορφανή πολιτικά αφού κανείς δεν την αναζητά για σύμμαχο. Έχουν όμως αξία οι εμβαθύνσεις και οι βυθομετρήσεις όταν παραβλέπουμε το προφανές;
Από αρκετούς ακούγεται, με ένταση μάλιστα, ότι μια γενναία αναδόμηση του κυβερνητικού σχήματος θα αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Δηλαδή υπάρχει πάγκος με πολλούς Βισμαρκ να περιμένουν να αναλάβουν τις τύχες μας και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Εδώ που έχει φθάσει το πρόβλημα είναι ζήτημα προσώπων ή πολιτικής βούλησης, συντονισμού και αποφασιστικότητας του ενός; Ένα καράβι με εξαίρετους ναύτες κινδυνεύει λιγότερο να πέσει στα βράχια όταν ο καπετάνιος δεν ξέρει ή δεν αποφασίζει εγκαίρως για τη ρότα; Το πολύ πολύ οι καλοί ναύτες να καθυστερήσουν το μοιραίο...Μήπως μας διαφεύγει εντέλει ο,τι είναι μπροστά στα μάτια μας; Η “πανταχού απουσία” του κυβερνήτη; Σαν το κλέμμενο γράμμα του Πόε που είναι εκεί απέναντί μας αλλά εμείς δεν το βλέπουμε γιατί ψάχνουμε να το βρούμε, έχοντας εκτρέψει την προσοχή μας σε μιαν άλλη περιγραφή του σημαίνοντος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου