»Μα πως την παθαμε ετσι;

του Άρη Δαβαράκηhttp://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6582

«Τα χρόνια περνάνε εύκολα παιδί μου», είπε η γιαγιά στην Κάσο. «Οι ώρες περνάνε δύσκολα…». Στριφογυρνάει αυτή η φράση στο μυαλό μου από την ώρα που την άκουσα, Μεγάλη Πέμπτη ήτανε νομίζω. Και βλέπω τον εαυτό μου στημένο μπροστά στην τηλεόραση για τον γάμο της Νταϊάννας, για την κηδεία της, για τον γάμο του... παιδιού (που ακολουθούσε τότε το φέρετρο) με μια γυναίκα εντελώς διαφορετική από τη μάνα του, μια σοβαρή και αποφασισμένη «άψογη» και χωρίς καθόλου τρακ «κυρία», στο κατώφλι των τριάντα, που θέλει – και θα γίνει – Βασίλισσα της κάποτε «Μεγάλης» Βρετανίας. Δεν θα κάνει λάθη η Kate (που έγινε Κάθρην γιατί “Queen Kate” δε ηχεί όπως πρέπει, όπως το “Queen Katherine”). Δεν είναι Νταϊάννα η Κάθρην, είναι μια κωλοπετσωμένη μαντάμ, ήδη ενισχυμένη με τις πιο σύγχρονες μεθόδους της πλαστικής χειρουργικής και της «αισθητικής» προσώπου και σώματος – μια σύγχρονη «σκληρή» γυναίκα. Δεν αποκλείεται να αποδειχθεί τόσο σκληρή όσο και η τρομερή πεθερά της – που με το κίτρινο ταγιέρ έδινε την εντύπωση συνοριακού φύλακα σε σκοπιά - καθήκοντα, βλέπεις, πειθαρχία και πρωτόκολλο. Με αυτόν τον ετοιμόρροπο βασιλικό σύζυγο δίπλα, άλλος «άψογος», πολύ σκληρός για να πεθάνει (αν και εντελώς άχρηστος και αντί-δημιουργικός αφού μια ζωή ολόκληρη μόνο στολές έμαθε να αλλάζει – με την συμπαράσταση των μπάτλερ του πάντα, γιατί μόνος σου ν’ αλλάζεις συνεχώς στολές δεν είναι και εύκολο πράγμα).Και τα χρόνια περνούν και είμαι 11 μέχρι 14 και προλαβαίνω, (προερχόμενος από την γενέτειρα Αλεξάνδρεια), από το 64 μέχρι το 67 τρία προ-χουντικά χρόνια: πολλές φασαρίες, Βασιλιάδες, Φρειδερίκες, Ασπίδες, «αποστασίες» - αλλά άμα είσαι 11 και 12 και 14 σκασιλάρα σου για όλα αυτά. Και η Ελλάδα να μεταμορφώνεται συνεχώς: το ΚΚΕ νομιμοποιείται στα 21 μου, το δημοψήφισμα καταργεί άπαξ κα δια παντός την Βασιλεία, ζιβάγκο, νέοι πολιτικοί, νέες ελπίδες, άλλα οράματα, καινούργιες μουσικές, ζωγραφικές, ποίηση, λογοτεχνία, σινεμά πολύ, θέατρο πολύ, ξενύχτια πολλά, ταξίδια, νέοι ορίζοντες, νέες ευκαιρίες, κοινοτικά κονδύλια, μια πρωτοφανής για την Ελλάδα ευμάρεια σκάει μύτη, πολύ χρήμα κυκλοφορεί ( που το βρήκαμε δεν ενδιαφέρεται κανείς), μαύρο χρήμα, χρήμα για ξέπλυμα, χρήμα προϊόν εγκλήματος του κοινού ποινικού δικαίου, χρήμα από ναρκωτικά και όπλα, πλαστικό χρήμα για τους «φτωχούς» και τους μικρομεσαίους με τη σέσουλα από όλες τις τράπεζες – ας μην πολυλογώ ασκόπως, φτάσαμε στην ΟΝΕ, το Ευρώ, την ηγεμονία του χρηματιστηρίου – και τους Ολυμπιακούς μας αγώνες, εκεί που πια μας «παραδέχτηκαν» όλοι, άψογη σου λέει η Ελλάδα – και επιτέλους ασφαλής με ανοιχτές και ξεκάθαρες σχέσεις με το FBI, την Scotland Yard, την CIA, την Μοσάντ – όλο τον καλό τον κόσμο δηλαδή που φροντίζει να προστατεύει τις «σοβαρές κυρίες» (σαν την μέλλουσα Queen Katherine) – και να μας προφυλάσσει από τα άτακτα και «ελεύθερα» παιδιά αυτού του κόσμου (σαν την Νταϊάννα).Και κάθομαι τώρα, Πρωτομαγιά του 2011, μετά από ένα σχεδόν ημίωρο κολύμπι στον Σαρωνικό (το πρώτο φέτος) και σκέφτομαι: τι συνέβη τα τελευταία δύο, ας πούμε, χρόνια, και όλο αυτό το απίστευτο Πανελλήνιο χαϊλίκι, μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο, τόσο βαρύ και δύσκολο πρόβλημα, που μας έχει βγάλει την ψυχή και μας ψήνει το ψάρι στα χείλη κα-θη-με-ρι-νά ; Και μετά πάει το μυαλό μου στη γιαγιά την Κασιώτισσα και λέω «δε βαριέσαι, πόσο θα κρατήσει» – μερικά χρονάκια μόνο και μετά θα το θυμούνται οι νεότεροι σαν μια «δύσκολη φάση». Γιατί τα χρόνια περνάνε εύκολα πατριώτες – πολύ εύκολα μάλιστα. «Οι ώρες περνάνε δύσκολα»…