»ΑστυνομΙα δΙχως αυριο

της Τζίνας Δαβιλά http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5578

Ακούστηκαν διάφορα μεταξύ άλλων. Ότι οι αστυνομικοί που δολοφονήθηκαν επέλεξαν το συγκεκριμένο επάγγελμα για να αποκατασταθούν οικονομικά. Ποσώς με ενδιαφέρει σε αυτή τη φάση η επαγγελματική επιλογή ζωής τους, είτε αυτή έγινε με κριτήρια βολέματος, είτε επειδή διακαώς αγαπούσαν την καταδίωξη οποιουδήποτε λαμογιού ή επιθυμούσαν να... είναι χρήσιμα άτομα στην κοινωνία. Δεν γνώριζα τα παλικάρια και επειδή και η ζωή δεν τους στάθηκε και πολύ μπόσικη, δεν πρόκειται να δούμε και τον τρόπο που σκέπτονταν.
Όμως, πέρα από τις αγιογραφίες που ίσως κάποιοι θελήσουν να γράψουν μετά θάνατον – στην Ελλάδα όοοοολοι δικαιώνονται μετά θάνατον- έχω να καταθέσω τούτο: ήταν παλικάρια είτε από ψυχής, είτε από άγνοια κινδύνου, είτε από ζήλο, και το πλήρωσαν. Από δω και πέρα όμως τι; Μετά από την απρόβλεπτη εξέλιξη της χθεσινής καταδίωξης, ποιος αστυνομικός θα μπει στη διαδικασία να καταδιώξει εγκληματίες χωρίς να σκέπτεται την κατάληξη των νέων αστυνομικών; Πόση αυτοθυσία πρέπει να κουβαλά κάποιος ως άτομο για να μην φοβηθεί; Γιατί αν βρισκόμουν στη θέση των ζώντων αστυνομικών, δεν είμαι καθόλου σίγουρη για την αντίδραση μου. Ίσως και να πρόδιδα εύκολα τον όρκο που είχα δώσει. Στο όνομα ποιας αξίας θα έπαιζα τη ζωή μου κορώνα-γράμματα; Στην μετά θάνατον αγιογραφία της ελληνικής πολιτείας, στα παρηγορητικά αεριτζίδικα λόγια των πολιτικών και του υπουργού, στην υπόσχεση ότι θα έκαναν μνημείο πεσόντος/πεσούσης αξιωματικού; Δεν βρίσκω λόγους. Και πολύ φοβάμαι ότι πολλοί από τους αστυνομικούς που είναι εν ενεργεία και τελούν εν υπηρεσία, δε θα βρουν. Και αλλοίμονό μας αν πρέπει ο καθείς μας να πάρει την προστασία της ζωής του στα χέρια του.
Την ειλικρινή μου ψυχική συμπαράσταση στους γονείς των παλικαριών και στους φίλους τους.