»Mozart και Eurovision

του Άρη Δαβαράκη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=5587

Μια νύχτα αφιερωμένη στον Wolfgang Amadeus και μία στον Λουκά Γιόρκα που θα μας εκπροσωπήσει στην Eurovision, συμφιλίωσαν τις μουσικές και τις τέχνες του «θεάματος» που αγαπώ γεφυρώνοντας χαώδη χάσματα. Στην μία άκρη, στο Θέατρο Βρετάνια, ο Δημήτρης Λιγνάδης στον ρόλο του Σαλιέρι με έστειλε σ’ εκείνες τις περιοχές του... θεάτρου που από μικρό παιδί (αφού είδα, στην «Οδό Ονείρων» βέβαια, τον Δημήτρη Χόρν δηλαδή, να αστράφτει στο «Ηθοποιός σημαίνει φως», σαράντα καράτια τουλάχιστον) με αναστατώνουνε ακόμα σχεδόν ερωτικά. Και στην άλλη, μια ευπρεπέστατη μετάδοση της ΝΕΤ με την εξαιρετική Λένα Αρώνη ως hostess και μια επαρκέστατη κριτική επιτροπή, μ΄έκανε επιτέλους και να ξεστριτζώσω μετά από πολλά χρόνια με την συμμετοχή μας σ’ αυτό το πάρτυ, πανηγύρι, φιέστα, πείτε το όπως θέλετε και να μάθω απ΄εξω ήδη και το ελληνικό «ζεϊμπέκικο» ρεφραίν της Ελεάνας Βραχάλη που λέει πως «έχει η ψυχή μου τη φωτιά, τους πόθους όλους καίει μοναδικά, τα βήματά μου κάνω στο Θεό, κι αν πέσω εγω ξανά θα σηκωθώ». Τέτοια θέλω ν’ ακούω εγώ. Βέβαια πίσω από το παλληκάρι γίνεται το τζάρτζαλο του χορογράφου και του στυλίστα πάλι και, κάθε τόσο, να τα χορευτικά και οι αγγλικούρες, και το ενδυματολογικό Ατζερμπαϊστάν αλλά δεν πειράζει, έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Καλή τύχη λοιπόν στο ελληνικό τραγούδι και τον Λουκά Γιόρκα.Το άλλο ζήτημα, του Amadeus, είναι πιο περίπλοκο. Δεν θα το αναλύσω. Η παράσταση είναι γερό χαρτί mainstream, σε όλα της εκτός από την συγκλονιστική ερμηνεία του Δημήτρη Λιγνάδη που δεν είναι απλώς mainstream, είναι μεγάλη ερμηνεία. Δεν λέω για την σκηνοθεσία του, ήταν άψογη δεδομένων των περιστάσεων, αλλά δεν θα γραφεί στην ιστορία. Η ερμηνεία του όμως είχε στιγμές που θύμιζαν του πολύ μεγάλους, όχι τοπικά μονάχα, ευρύτερα, στο παγκόσμιο χωριό. Ένα τούρ-ντε-φόρς χωρίς έπαρση, χωρίς φασαρίες, χωρίς κραυγές και εντυπωσιασμούς. Είμαι θαυμαστής του Λιγνάδη πολλά χρόνια τώρα.Μην τον χάσετε τον Amadeus. Θα απολαύσετε και τον Παπακαλιάτη στα πολύ καλά του (ή στιγμή του εκείνη του «ντο-ρε-μι-φα-σολ-λα-σί, δίεση και ύφεση» έγραψε στον σκληρό) και μια πολύ καλή mainstream παράσταση μ’ έναν ηθοποιό μεγάλης όμως πνοής που δεν κάνει να τον χάσετε - όσοι τις αγαπάτε αυτές «του θεάτρου» τις πολύτιμες αστραπές. Δεν είμαι κριτικός θεάτρου βέβαια και δεν προχωρώ παραπέρα. Να πω μόνο πόσο μ’ άρεσε και η Δανάη Σκιάδη – τόσο φρέσκια και με τόσα «κατακτημένα» μέσα εκφραστικά - και εδώ να βάλω τελεία.Ήταν μια Τρίτη και μια Τετάρτη βράδυ ευοίωνες και κερδισμένες. Και, εντάξει, από το watch my dance δεν γλυτώνουμε τώρα για κάποιες βδομάδες θέλοντας και μη, θα το ακούμε από παντού. Αλλά την παράσταση του «Βρετάνια» πρέπει εμείς να πάμε να την βρούμε, δεν γίνεται delivery ούτε «λέει» σε στικάκι. Εδώ για να πάτε στο θέατρο και εδώ για να ακούσετε τον Λούκα Γιόρκα.Κύριε Λιγνάδη, κυρία Αρώνη, αγαπητή επιτροπή – υποκλινόμεθα έως εδάφους. Στους δύσκολους αυτούς καιρούς μας βοηθάτε να επιβεβαιώνουμε ότι το φωτάκι στο τέρμα του τούνελ τροφοδοτείται από φωτοκυψέλες – και από ηλιοφάνεια, άλλο τίποτε. Τι άλλο ζητάει κανείς στα μισά του μήνα Μάρτη;