»Η κυβερνηση, οι Κουλουμπαριτσηδες και οι ΦωτοπουλαΙοι...

kassimatis@kathimerini.gr

Μία ακόμη εβδομάδα (έχω χάσει την αρίθμηση πια) ξεκίνησε χωρίς δημόσιες συγκοινωνίες. Αυτό σημαίνει: μία ακόμη εβδομάδα περιττής ταλαιπωρίας, για όσους ζουν ή είναι υποχρεωμένοι να μετακινούνται στο κέντρο, μία ακόμη εβδομάδα με απώλεια ωρών εργασίας για την οικονομία.
Από τα δύο μέρη, των οποίων η στάση καθορίζει την... κατάσταση των πραγμάτων, οι μεν συνδικαλιστές των δημοσίων συγκοινωνιών ασκούν έναν ωμό εκβιασμό στην κοινωνία, απευθυνόμενοι την ίδια ώρα προς την κυβέρνηση. Οσο κι αν η στάση τους είναι απεχθής, ως μορφή βίας που στρέφεται εις βάρος των αδυνάτων, όσο κι αν είναι επί της ουσίας άδικη, αφού αγωνίζονται για τη συντήρηση των δικών τους προνομίων, αλλά και της μαύρης τρύπας που πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι στις συγκοινωνίες, είναι πάντως κατανοητή: διεκδικούν τη μη εφαρμογή -στα κρυφά και χωρίς θόρυβο- του νόμου για την αναδιάρθρωση των αστικών συγκοινωνιών που ψήφισε η Βουλή. Στην Ελλάδα είμαστε, να σας θυμίσω. Θα είναι αυτός ο πρώτος νόμος που ψηφίζεται και, επειδή προσκρούει σε κατεστημένα συμφέροντα, δεν εφαρμόζεται; Συνεπώς, το «νταβατζιλίκι» των συντεχνιών (θυμίζω εδώ στους ευαίσθητους ότι ο όρος πολιτογραφήθηκε στην εν χρήσει ορολογία από τον τέως πρωθυπουργό...) είναι «μια στάσις, νοιώθεται». Είναι, δηλαδή, κάτι αναμενόμενο και «επιτρεπτό» για τα μέτρα και τις αξίες μιας κατατετμημένης κοινωνίας, παραδομένης στον κυνισμό οργανωμένων συμφερόντων που αγωνίζονται για την επιβίωσή τους.
Η κυβέρνηση, όμως, από την οποία εξίσου εξαρτάται το ζήτημα, τι κάνει; Ο, τι μπορεί να κάνει ένας ξεπερασμένος από τη σύγχρονη πραγματικότητα παλαιοκομματικός πασόκος όπως ο Δ. Ρέππας: τίποτε. Περιμένει απλώς να κουραστούν οι συνδικαλιστές, χωρίς να υπολογίζει, εν τω μεταξύ, το καθημερινό κόστος για τον κόσμο. Το ίδιο κάνει η κυβέρνηση κάθε φορά όπου μία θιγόμενη συντεχνία αντιδρά δυναμικά: την αφήνει να βγάλει το άχτι της στους «αμάχους» - οι τελευταίοι, στο κάτω κάτω, ούτε εξαντλούνται ποτέ ούτε έχουν δύναμη. Για την κυβέρνηση, είναι φανερό ότι προέχει η διατήρηση της κομματικής συνοχής της: και αυτή -σαν άλλη μια συντεχνία παρόμοια αυτών με τις οποίες αναμετρείται- μάχεται για να συντηρήσει την ισορροπία των κρατικοδίαιτων ομάδων που συνθέτουν τη ραχοκοκαλιά της. (Κουλουμπαρίτσηδες και Φωτοπουλαίοι είναι πρωτίστως τερατουργήματα του ΠΑΣΟΚ...) Η στάση της είναι κατ' ουσίαν φοβικά συντηρητική: λέει ότι θέλει να αλλάξει τις δομές της οικονομίας, επιδιώκει όμως και να μη θιγεί από τις αλλαγές. Το αποτέλεσμα είναι η κυβέρνηση των δυόμισι υπουργών και των δεκάδων απρόθυμων...
Παρόμοια στάση θα ήταν, εν μέρει, αναμενόμενη ακόμη κι αν είχαμε κυβέρνηση της Ν. Δ. - στον βαθμό, ασφαλώς, κατά τον οποίο και το άλλο μεγάλο κόμμα εξουσίας βασίζει τη συνοχή του στα κρατικοδίαιτα συμφέροντα. (Ο Γιάννης Μανόλης και το είδος του ή ο Ευριπίδης Στυλιανίδης και το δικό του είναι και οι δύο σαρξ εκ σαρκός της Ν. Δ...) Ενδέχεται, όμως, στην περίπτωση της σημερινής κυβέρνησης του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η κατ' ουσίαν αδιάφορη στάση για τον πόνο και τις θυσίες των «αμάχων» να είναι και ιδεολογική. Ενδέχεται, δηλαδή, η στάση της να οφείλεται εν πολλοίς στη χαρακτηριστική αντίληψη της Αριστεράς για τον λαό: να τον εξιδανικεύει ως εκφραστή της απόλυτης αλήθειας ανά πάσα στιγμή, ενώ συγχρόνως τον υποτιμά ως μάζα που χρειάζεται καθοδήγηση. Δηλαδή, η αδυναμία πολιτικών, ανατεθραμμένων με «σοσιαλιστικά οράματα» και αιχμαλώτων σε θεωρίες κοινωνικής μηχανικής, να σκεφθούν τους πολλούς, που ταλαιπωρούνται από τις εκδικητικές απεργίες των συντεχνιών, ίσως οφείλεται στην αδυναμία τους να αντιληφθούν την έννοια «λαός» ως κάτι πολύ πιο πεζό, αλλά συγκεκριμένο και μετρήσιμο: το άθροισμα πολλών ατομικών συμφερόντων που εκφράζεται μια συγκεκριμένη στιγμή και αποτυπώνεται με την ψήφο και τίποτε περισσότερο.
Οπως κι αν έχει το πράγμα, ό, τι κι αν συμβαίνει στο κεφάλι του Γιώργου και των υπουργών του, είναι φανερό ότι η τακτική τους να εισαγάγουν ελέω τρόικας τις από καιρού αναμενόμενες μεταρρυθμίσεις, αποφεύγοντας μια ευθεία αναμέτρηση με τις θιγόμενες προνομιούχες συντεχνίες, λ. χ. τύπου Θάτσερ - Σκάργκιλ, δεν ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_22/02/2011_433526