της Ρέας Βιτάλη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=5192
Yπάρχει Θεός! Ή μάλλον, για τούτον τον τόπο…Υπάρχουν Θεοί! 12 Ολύμπιοι. Με τις κουζουλάδες τους, τα πάθη τους, τις εκδικήσεις τους, τους θυμούς τους, τα θεϊκά και τ΄ανθρώπινα. Τα τεράστια και τα τιποτένια. Και απ΄ότι κατάλαβα οι Θεοί «με πάνε». Και τιμής ένεκεν με χρίσανε μάρτυρα της πιο σουρεαλιστικής σκηνής. Τι ήταν αυτό που έζησα! Ούτε σε ταινία… Πάρ΄το απ΄ την αρχή…
Ο Κώστας καταχωρείται στις... στατιστικές κάτω από τα όρια της φτώχιας. Και του έλαχε να ζει σε ένα προάστιο που καταχωρείται στις στατιστικές πάνω από τα όρια του πλούτου. Το πώς και το γιατί δεν είναι θέμα του παρόντος κειμένου. Όποια ώρα και να περάσει κανείς από την πλατεία θα τον δει σ΄ένα παγκάκι να χαζεύει ή να κοιμάται…Ζάχαρο διέγνωσαν οι γιατροί! «Και ζάχαρο» τόνισε αυτός. Εξού και παίρνει μ΄ευκολία τον υπνάκο του στα όρθια. Αχτένιστος, αξύριστος, βρώμικος, με τα δάκτυλα κατακίτρινα από τσιγάρα και ρούχα που άντεξαν, άντεξαν, άντεξαν και κάποτε παρέδωσαν.
Δίπλα του στέκονται μόνιμα, ως bodyguard, ένα σωρό σκυλιά, κοπρίτες. Περίεργων διασταυρώσεων. Τον λατρεύουν και τα λατρεύει. Τα προστατεύει και τον προστατεύουν. Χθες λοιπόν…Μια από τα ίδια. Ο Κώστας στο παγκάκι, οι μούργοι γύρω γύρω και ξαφνικά στρίβει ένα τζιπ με φόρα από το φανάρι και φρενάρει απότομα στην πλατεία. Τζιπ. Τι τζιπ! Τζιπούρα!! Τανκς που θαρρείς γαμούσε κι έδερνε το οδόστρωμα. Και κατεβαίνει κύριος κοντός, χοντρός, με γυαλί με χρυσό σκελετό που άστραφτε και βρόνταγε και μπλούζα με άλογο τεράστιο σαν χλαπάτσα στο στήθος.
Σε πρώτο στάδιο τράβηξε ένα ρέψιμο και ακολούθως αγωνίζονταν να τακτοποιήσει το γεννητικό του σύστημα στο παντελόνι…Μιλάμε για αγώνα! Άμα τάχεις μεγάλα… Άμα έχεις και τζιπ οπότε λειτουργεί και σαν μεγεθυντής…Παίρνει ώρα η τακτοποίησή τους. Αφού τέλος πάντων τελείωσε η διαδικασία, πήγε στο περίπτερο και γύρισε με ένα πάκο εφημερίδες…Μη και ξεφύγει καμιά είδηση. Τον αναγνώρισα. Διορισμένος από προηγούμενη κυβέρνηση να εξουσιάζει…Εξουσία μουλωχτή. Η πιο επικίνδυνη. Ούτε ψήφο προσδοκά, ούτε σε ψηφοφόρο θα λογοδοτήσει. Τον θυμάμαι σ΄ένα τραπέζι. Μοσχαροειδές άτομο όλο αλαζονεία με μια σύζυγο με λουλουδάτο κοκαλάκι στα μαλλιά, ως Ελένη Μενεγάκη, που ήταν γενικώς μουτρωμένη με όλα και ειδικώς μουτρωμένη μαζί του γιατί δεν της αγόραζε σπίτι στη Μύκονο και προτιμούσε ένα νησί που δεν πάταγε ψυχή. Είναι να μη σκάσει η λουλούδω!
Τέλος πάντων…Ο κύριος λοιπόν πλησίασε τον Κώστα με βηματισμό κάου μπόι σε σαλούν, τα πόδια ψιλοανοιχτά λόγω μεγάλου πέους (δε βολεύονταν το άτιμο με τίποτα), τα σκυλιά σηκώθηκαν, νάναι σε ετοιμότητα, το ένα γρύλισε, ο Κώστας έκανε μια κίνηση ως μαέστρος και σταμάτησαν (εκτός ενός που δεν σκάμπαζε ούτε από εντολές Κώστα), ο κύριος ψιλοχέστηκε, ματόχαντρες αριστερά δεξιά σβέλτα, μετά κάτι ψέλλισε για να δείξει ότι δεν «τα χρειάστηκε», και ανακτώντας θάρρος και ύφος είπε με μπάσα φωνή «Τι γίνεται, ρε Κώστα; Ζούνε ακόμα τα κολόσκυλα; Δεν πέθαναν;».
Αυτό ήταν! The limit του Κώστα! Κάνει ένα βήμα μπροστά ο Κώστας, σηκώνει τρίχωμα ο ένας σκύλος, κάνει και δεύτερο ο Κώστας, κοιτάει τον κ. Χλιδουρόβλαχο με το πιο υποτιμητικό ύφος που μπορεί να κοιτάξει άνθρωπος, βγάζει τα χέρια από τις τσέπες για νάναι εύκολες οι χειρονομίες και του λέει χωρίς τελεία και κόμμα «Ζούνε και βασιλεύουν και γαμάνε. Έχουν κάτι πουλιά να! Και τον χώνουν όπου γουστάρουν. Γαμάνε ώρες. Ότι σκύλα βρούνε μπροστά τους. Της τον χώνουν μέχρι το λαιμό. Γαμάνε!». Όλες οι λέξεις συνοδεύονταν από ανάλογες χειρονομίες και παλινδρομικές κινήσεις της λεκάνης ενώ από το στόμα του έβγαιναν σάλια και από τα μάτια του φωτιές. Τα σκυλιά ακίνητα σαν σε τελετή αρχέγονη. Ο κύριος με το χρυσό σκελετό κώλωσε. Μετά οπισθοχώρησε. Άνοιξε την πόρτα της τζιπούρας. Σκαρφάλωσε. (Τσαλακώθηκαν και τα γεννητικά). Κάθισε και ενώ έφευγε είπε «Άντε γεια! Πάω σπίτι να ρίξω κανένα πούτσο!». Κι έφυγε ενώ η εξάτμιση έκλανε.
Ο Κώστας ξάπλωσε κατάκοπος στο παγκάκι. Τα σκυλιά ταβλαρώθηκαν το ένα μετά το άλλο σχεδόν αναίσθητα. Το ένα μάλιστα γύρισε κι ανάσκελα σαν πτώμα στην παραλιακή…Τόσο γαμήσι που έριξαν όλοι! Είναι να μην ξεραθούν;
Υ.Γ1 Μπορώ πλέον να καμαρώνω ότι έσπασα το Άβατο. Το μόνο πραγματικά «Άβατο» των ανδρών. Αρκεί να πιστεύεις στους Δώδεκα Θεούς του Ολύμπου και στον Έλληνα το μικρό το Μέγα. Πιστεύω! ΥΓ2 Λάτρεψα τη σκηνή γιατί στην ουσία ξεκινάει από κει που τελειώνει. Καθώς…Ο απόλυτα φτωχός και ο απόλυτα πλούσιος γραπώνονται από τ΄αρχίδια ενός σκύλου για να ξεθυμάνουν, να ξεσπάσουν, να διεκδικήσουν τ΄απωθημένα τους…Κι είναι σαδιστικά κοινά τ΄ απωθημένα καμιά φορά.
Ο Κώστας καταχωρείται στις... στατιστικές κάτω από τα όρια της φτώχιας. Και του έλαχε να ζει σε ένα προάστιο που καταχωρείται στις στατιστικές πάνω από τα όρια του πλούτου. Το πώς και το γιατί δεν είναι θέμα του παρόντος κειμένου. Όποια ώρα και να περάσει κανείς από την πλατεία θα τον δει σ΄ένα παγκάκι να χαζεύει ή να κοιμάται…Ζάχαρο διέγνωσαν οι γιατροί! «Και ζάχαρο» τόνισε αυτός. Εξού και παίρνει μ΄ευκολία τον υπνάκο του στα όρθια. Αχτένιστος, αξύριστος, βρώμικος, με τα δάκτυλα κατακίτρινα από τσιγάρα και ρούχα που άντεξαν, άντεξαν, άντεξαν και κάποτε παρέδωσαν.
Δίπλα του στέκονται μόνιμα, ως bodyguard, ένα σωρό σκυλιά, κοπρίτες. Περίεργων διασταυρώσεων. Τον λατρεύουν και τα λατρεύει. Τα προστατεύει και τον προστατεύουν. Χθες λοιπόν…Μια από τα ίδια. Ο Κώστας στο παγκάκι, οι μούργοι γύρω γύρω και ξαφνικά στρίβει ένα τζιπ με φόρα από το φανάρι και φρενάρει απότομα στην πλατεία. Τζιπ. Τι τζιπ! Τζιπούρα!! Τανκς που θαρρείς γαμούσε κι έδερνε το οδόστρωμα. Και κατεβαίνει κύριος κοντός, χοντρός, με γυαλί με χρυσό σκελετό που άστραφτε και βρόνταγε και μπλούζα με άλογο τεράστιο σαν χλαπάτσα στο στήθος.
Σε πρώτο στάδιο τράβηξε ένα ρέψιμο και ακολούθως αγωνίζονταν να τακτοποιήσει το γεννητικό του σύστημα στο παντελόνι…Μιλάμε για αγώνα! Άμα τάχεις μεγάλα… Άμα έχεις και τζιπ οπότε λειτουργεί και σαν μεγεθυντής…Παίρνει ώρα η τακτοποίησή τους. Αφού τέλος πάντων τελείωσε η διαδικασία, πήγε στο περίπτερο και γύρισε με ένα πάκο εφημερίδες…Μη και ξεφύγει καμιά είδηση. Τον αναγνώρισα. Διορισμένος από προηγούμενη κυβέρνηση να εξουσιάζει…Εξουσία μουλωχτή. Η πιο επικίνδυνη. Ούτε ψήφο προσδοκά, ούτε σε ψηφοφόρο θα λογοδοτήσει. Τον θυμάμαι σ΄ένα τραπέζι. Μοσχαροειδές άτομο όλο αλαζονεία με μια σύζυγο με λουλουδάτο κοκαλάκι στα μαλλιά, ως Ελένη Μενεγάκη, που ήταν γενικώς μουτρωμένη με όλα και ειδικώς μουτρωμένη μαζί του γιατί δεν της αγόραζε σπίτι στη Μύκονο και προτιμούσε ένα νησί που δεν πάταγε ψυχή. Είναι να μη σκάσει η λουλούδω!
Τέλος πάντων…Ο κύριος λοιπόν πλησίασε τον Κώστα με βηματισμό κάου μπόι σε σαλούν, τα πόδια ψιλοανοιχτά λόγω μεγάλου πέους (δε βολεύονταν το άτιμο με τίποτα), τα σκυλιά σηκώθηκαν, νάναι σε ετοιμότητα, το ένα γρύλισε, ο Κώστας έκανε μια κίνηση ως μαέστρος και σταμάτησαν (εκτός ενός που δεν σκάμπαζε ούτε από εντολές Κώστα), ο κύριος ψιλοχέστηκε, ματόχαντρες αριστερά δεξιά σβέλτα, μετά κάτι ψέλλισε για να δείξει ότι δεν «τα χρειάστηκε», και ανακτώντας θάρρος και ύφος είπε με μπάσα φωνή «Τι γίνεται, ρε Κώστα; Ζούνε ακόμα τα κολόσκυλα; Δεν πέθαναν;».
Αυτό ήταν! The limit του Κώστα! Κάνει ένα βήμα μπροστά ο Κώστας, σηκώνει τρίχωμα ο ένας σκύλος, κάνει και δεύτερο ο Κώστας, κοιτάει τον κ. Χλιδουρόβλαχο με το πιο υποτιμητικό ύφος που μπορεί να κοιτάξει άνθρωπος, βγάζει τα χέρια από τις τσέπες για νάναι εύκολες οι χειρονομίες και του λέει χωρίς τελεία και κόμμα «Ζούνε και βασιλεύουν και γαμάνε. Έχουν κάτι πουλιά να! Και τον χώνουν όπου γουστάρουν. Γαμάνε ώρες. Ότι σκύλα βρούνε μπροστά τους. Της τον χώνουν μέχρι το λαιμό. Γαμάνε!». Όλες οι λέξεις συνοδεύονταν από ανάλογες χειρονομίες και παλινδρομικές κινήσεις της λεκάνης ενώ από το στόμα του έβγαιναν σάλια και από τα μάτια του φωτιές. Τα σκυλιά ακίνητα σαν σε τελετή αρχέγονη. Ο κύριος με το χρυσό σκελετό κώλωσε. Μετά οπισθοχώρησε. Άνοιξε την πόρτα της τζιπούρας. Σκαρφάλωσε. (Τσαλακώθηκαν και τα γεννητικά). Κάθισε και ενώ έφευγε είπε «Άντε γεια! Πάω σπίτι να ρίξω κανένα πούτσο!». Κι έφυγε ενώ η εξάτμιση έκλανε.
Ο Κώστας ξάπλωσε κατάκοπος στο παγκάκι. Τα σκυλιά ταβλαρώθηκαν το ένα μετά το άλλο σχεδόν αναίσθητα. Το ένα μάλιστα γύρισε κι ανάσκελα σαν πτώμα στην παραλιακή…Τόσο γαμήσι που έριξαν όλοι! Είναι να μην ξεραθούν;
Υ.Γ1 Μπορώ πλέον να καμαρώνω ότι έσπασα το Άβατο. Το μόνο πραγματικά «Άβατο» των ανδρών. Αρκεί να πιστεύεις στους Δώδεκα Θεούς του Ολύμπου και στον Έλληνα το μικρό το Μέγα. Πιστεύω! ΥΓ2 Λάτρεψα τη σκηνή γιατί στην ουσία ξεκινάει από κει που τελειώνει. Καθώς…Ο απόλυτα φτωχός και ο απόλυτα πλούσιος γραπώνονται από τ΄αρχίδια ενός σκύλου για να ξεθυμάνουν, να ξεσπάσουν, να διεκδικήσουν τ΄απωθημένα τους…Κι είναι σαδιστικά κοινά τ΄ απωθημένα καμιά φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου