της Μαρίας Χούκλη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5194
Υπάρχουν πράγματα που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε με λόγια. Ας πούμε για παράδειγμα, τον μετεωρισμό ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Η σιωπή είναι ψέμα; Oι σκέψεις μας που αν και οι “ουρανοί προόριζαν για άλλον άνθρωπο” γιατί να μην είναι αλήθεια; Τι είναι ταυτότητα; Eμείς οι ίδιοι ή όσα μας συναπαρτίζουν; Εγώ, ένας άλλος; Και αν ...ένας άλλος, εγώ;
Έχει αρκετό καιρό που συνάδελφοι στον ΑΝΤ1 με ευχαριστούσαν που “τους δέχθηκα για φίλους”. Έτσι το έλεγαν. Με ξένιζε η διατύπωση αλλά δεν στεκόμουν περισσότερο. Μια θερμή καλημέρα, θα μπορούσε να εκλαμβάνεται ως ένδειξη φιλικότητας. Ο καθείς έχει διαφορετικό θερμοστάτη οικειότητας, σκεφτόμουν...
Ώσπου, έμαθα, τυχαία, για την “παρουσία” μου στο facebook! Η πρώτη αντίδραση ήταν αιφνιδιασμός, μετά περιέργεια, μετά θυμός, μετά ...μετά δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια. Ήμουν εκεί, με πληροφορίες για τη ζωή μου, με φωτογραφίες -όλα γνωστά και δημοσιευμένα- αλλά δεν ήμουν εγώ εκείνη που τα είχα “ανεβάσει”. Θυμήθηκα τον Σαραμάγκου και τον ήρωά του Τερτουλιάνο Μάσιμο Αφόνσο, στον Άνθρωπο-Αντίγραφο. Τον συγκλονισμό του όταν ανακάλυψε τη διπλοτυπία του σε μια βιντεο-ταινία. Την αμφιβολία και τον τρόμο μήπως ήταν τελικά ο Αλλος ηταν Εκείνος.
Ποιός ή ποιά με υποδύεται στο social medium, αποδεχόμενος/η φίλους και απαντώντας για λογαριασμό μου; Σύνηθες θα μου πείτε στον απρόσωπο ιντερνετικό κόσμο. Στους δαιδάλους του, όλοι μπορούν να είναι κάτι άλλο από ο,τι είναι στην ανεπιθύμητη ζωή τους. Γιατί μόνον όταν δεν αγαπάς τη ζωή σου, μόνο όταν νιώθεις ξένος στην ήπειρο της επικράτειας σου, επιχειρείς να υποδυθείς τον άλλο. Επώνυμη ανωνυμία, παρενδυτική ύπαρξη. Ποτέ δεν κατάλαβα την τρέλα του facebook.
Βρίσκω παράλογο να αυτο-αποκαλύπτεσαι στο παγκόσμιο ακροατήριο σε μια εποχή που τίποτα ιδιωτικό δεν είναι απόρθητο. Θεωρώ τόσο πληκτικό να τιποτολογείς και να μην επικοινωνείς ουσιαστικά, να σωρεύεις “φίλους” που τους επιδεικνύεις ως τρόπαια δημοφιλίας, να δανείζεσαι “Face” και να αποποιείσαι το αληθινό πρόσωπό σου. Τι είναι τελικά ταυτότητα; Και πόσο μας ανήκει τώρα πια που όλα είναι βορά τοις κυσί; Ναι, από μικρή ηλικία υιοθετούμε προεπιλογές άλλων, βαδίζουμε σε μονόδρομους που χαράχθηκαν από άλλους, εξ απαλών ονύχων ορίζεται πώς θα πορευθούμε. Ωστόσο, μόνο εμείς έχουμε το copy right σ' αυτήν την πατέντα, καλή κακή δεν έχει σημασία. Η αντιποίηση ζωής συνταράσσει. O Τερτουλιάνο Μάσιμο Αφόνσο δεν ήταν ποτέ πια ο ίδιος...
ΥΣ. Λυπάμαι “φίλοι” μου για την εξαπάτηση. Δεν είμαι εγώ στο facebook.
Έχει αρκετό καιρό που συνάδελφοι στον ΑΝΤ1 με ευχαριστούσαν που “τους δέχθηκα για φίλους”. Έτσι το έλεγαν. Με ξένιζε η διατύπωση αλλά δεν στεκόμουν περισσότερο. Μια θερμή καλημέρα, θα μπορούσε να εκλαμβάνεται ως ένδειξη φιλικότητας. Ο καθείς έχει διαφορετικό θερμοστάτη οικειότητας, σκεφτόμουν...
Ώσπου, έμαθα, τυχαία, για την “παρουσία” μου στο facebook! Η πρώτη αντίδραση ήταν αιφνιδιασμός, μετά περιέργεια, μετά θυμός, μετά ...μετά δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια. Ήμουν εκεί, με πληροφορίες για τη ζωή μου, με φωτογραφίες -όλα γνωστά και δημοσιευμένα- αλλά δεν ήμουν εγώ εκείνη που τα είχα “ανεβάσει”. Θυμήθηκα τον Σαραμάγκου και τον ήρωά του Τερτουλιάνο Μάσιμο Αφόνσο, στον Άνθρωπο-Αντίγραφο. Τον συγκλονισμό του όταν ανακάλυψε τη διπλοτυπία του σε μια βιντεο-ταινία. Την αμφιβολία και τον τρόμο μήπως ήταν τελικά ο Αλλος ηταν Εκείνος.
Ποιός ή ποιά με υποδύεται στο social medium, αποδεχόμενος/η φίλους και απαντώντας για λογαριασμό μου; Σύνηθες θα μου πείτε στον απρόσωπο ιντερνετικό κόσμο. Στους δαιδάλους του, όλοι μπορούν να είναι κάτι άλλο από ο,τι είναι στην ανεπιθύμητη ζωή τους. Γιατί μόνον όταν δεν αγαπάς τη ζωή σου, μόνο όταν νιώθεις ξένος στην ήπειρο της επικράτειας σου, επιχειρείς να υποδυθείς τον άλλο. Επώνυμη ανωνυμία, παρενδυτική ύπαρξη. Ποτέ δεν κατάλαβα την τρέλα του facebook.
Βρίσκω παράλογο να αυτο-αποκαλύπτεσαι στο παγκόσμιο ακροατήριο σε μια εποχή που τίποτα ιδιωτικό δεν είναι απόρθητο. Θεωρώ τόσο πληκτικό να τιποτολογείς και να μην επικοινωνείς ουσιαστικά, να σωρεύεις “φίλους” που τους επιδεικνύεις ως τρόπαια δημοφιλίας, να δανείζεσαι “Face” και να αποποιείσαι το αληθινό πρόσωπό σου. Τι είναι τελικά ταυτότητα; Και πόσο μας ανήκει τώρα πια που όλα είναι βορά τοις κυσί; Ναι, από μικρή ηλικία υιοθετούμε προεπιλογές άλλων, βαδίζουμε σε μονόδρομους που χαράχθηκαν από άλλους, εξ απαλών ονύχων ορίζεται πώς θα πορευθούμε. Ωστόσο, μόνο εμείς έχουμε το copy right σ' αυτήν την πατέντα, καλή κακή δεν έχει σημασία. Η αντιποίηση ζωής συνταράσσει. O Τερτουλιάνο Μάσιμο Αφόνσο δεν ήταν ποτέ πια ο ίδιος...
ΥΣ. Λυπάμαι “φίλοι” μου για την εξαπάτηση. Δεν είμαι εγώ στο facebook.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου