Κάθε εποχή έχει και τις εμβληματικές φράσεις της, που εκφράζουν -σε κάποιο βαθμό- το Zeitgeist και, συνήθως, χρησιμοποιούνται κατά κόρον, ώσπου στο τέλος χάνουν το νόημά τους. Η καθαγιασμένη κοινοτοπία των καιρών είναι η σοφία ότι «κάθε κρίση αποτελεί συγχρόνως και ευκαιρία», υπό την έννοια ότι η πίεση των περιστάσεων υποχρεώνει τους ανθρώπους να διορθώσουν όσα ώς τότε δεν τολμούσαν να αγγίξουν. Την εισήγαγε, σε... κάποια ομιλία του, ο πρωθυπουργός, βόλεψε πολύ και, έκτοτε, έχει γίνει απαραίτητο «καρύκευμα» για το σωστό σερβίρισμα κάθε άποψης που διατυπώνεται για την κρίση.
Ο πόλεμος που διεξάγουν εις βάρος κυρίως των αμάχων οι κρατικοί υπάλληλοι στις συγκοινωνίες, προκειμένου να περισώσουν τα προνόμια των συντεχνιών τους, ειδικά δε ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται το ζήτημα η κυβέρνηση, δείχνει ότι πρώτα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του δεν πιστεύουν στην ιδέα της κρίσης ως ευκαιρίας. Ο εύγλωττος κ. Κουλουμπαρίτσης ηγείται ενός αγώνα που πλήττει αμέσως τα συμφέροντα των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας. Αφενός, επειδή οι φτωχοί έχουν περισσότερη ανάγκη το δίκτυο της αστικής συγκοινωνίας και, αφετέρου, επειδή η συντήρηση «μαύρων τρυπών» στον δημόσιο τομέα προς όφελος προνομιούχων υπαλλήλων γίνεται πάντα εξόδοις όλων των υπολοίπων πολιτών: εις υγείαν των κορόιδων.
Η κυβέρνηση του Γιώργου -ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, δεν χάνει ευκαιρία να μην προσπαθεί να μας πείσει πόσο καλός άνθρωπος είναι και πόσο πονάει πρώτα ο ίδιος με τις επιπτώσεις της κρίσεις- αφήνει τους συνδικαλιστές του κ. Κουλουμπαρίτση να βασανίζουν τον κόσμο, υπολογίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι αγωνιστές θα κουραστούν και, υπό την πίεση της αγανάκτησης του κόσμου, θα καταθέσουν τα όπλα. Από ένα ΠΑΣΟΚ που περνάει τα ψυχολογικά του επειδή ανησυχεί για τη λαϊκή «ψυχή» του και τη σοσιαλιστική «φυσιογνωμία» του, τέτοιος κυνισμός είναι μεν αξιοσημείωτος, αλλά δεν εκπλήσσει. Αποκαλύπτει -σε όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη- ότι το ΠΑΣΟΚ, που έχει κληθεί να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία του Δημοσίου, είναι στην πραγματικότητα ένας μηχανισμός κατασκευασμένος από τις συντεχνίες του Δημοσίου, οι οποίες βελτίωσαν εντυπωσιακά το βιοτικό επίπεδό τους μέσω της πορείας της χώρας προς τη χρεοκοπία.
Χαρακτηριστική (και εντελώς εξοργιστική) είναι σχετικώς η περίπτωση του Γιάννη Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ. Είναι «αντίθετος στο Μνημόνιο», δήλωσε χθες, επειδή «πλήττει τον κόσμο της μισθωτής εργασίας» -εννοεί, φυσικά, της μισθωτής εργασίας στο Δημόσιο, διότι με τους άλλους του ιδιωτικού τομέα, που υφίστανται την ανεργία, δεν έχει καμία σχέση ο κ. Παναγόπουλος. Βέβαια, ταυτοχρόνως, διαθέτει και ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_14/01/2011_428660
Ο πόλεμος που διεξάγουν εις βάρος κυρίως των αμάχων οι κρατικοί υπάλληλοι στις συγκοινωνίες, προκειμένου να περισώσουν τα προνόμια των συντεχνιών τους, ειδικά δε ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται το ζήτημα η κυβέρνηση, δείχνει ότι πρώτα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του δεν πιστεύουν στην ιδέα της κρίσης ως ευκαιρίας. Ο εύγλωττος κ. Κουλουμπαρίτσης ηγείται ενός αγώνα που πλήττει αμέσως τα συμφέροντα των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας. Αφενός, επειδή οι φτωχοί έχουν περισσότερη ανάγκη το δίκτυο της αστικής συγκοινωνίας και, αφετέρου, επειδή η συντήρηση «μαύρων τρυπών» στον δημόσιο τομέα προς όφελος προνομιούχων υπαλλήλων γίνεται πάντα εξόδοις όλων των υπολοίπων πολιτών: εις υγείαν των κορόιδων.
Η κυβέρνηση του Γιώργου -ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, δεν χάνει ευκαιρία να μην προσπαθεί να μας πείσει πόσο καλός άνθρωπος είναι και πόσο πονάει πρώτα ο ίδιος με τις επιπτώσεις της κρίσεις- αφήνει τους συνδικαλιστές του κ. Κουλουμπαρίτση να βασανίζουν τον κόσμο, υπολογίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι αγωνιστές θα κουραστούν και, υπό την πίεση της αγανάκτησης του κόσμου, θα καταθέσουν τα όπλα. Από ένα ΠΑΣΟΚ που περνάει τα ψυχολογικά του επειδή ανησυχεί για τη λαϊκή «ψυχή» του και τη σοσιαλιστική «φυσιογνωμία» του, τέτοιος κυνισμός είναι μεν αξιοσημείωτος, αλλά δεν εκπλήσσει. Αποκαλύπτει -σε όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη- ότι το ΠΑΣΟΚ, που έχει κληθεί να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία του Δημοσίου, είναι στην πραγματικότητα ένας μηχανισμός κατασκευασμένος από τις συντεχνίες του Δημοσίου, οι οποίες βελτίωσαν εντυπωσιακά το βιοτικό επίπεδό τους μέσω της πορείας της χώρας προς τη χρεοκοπία.
Χαρακτηριστική (και εντελώς εξοργιστική) είναι σχετικώς η περίπτωση του Γιάννη Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ. Είναι «αντίθετος στο Μνημόνιο», δήλωσε χθες, επειδή «πλήττει τον κόσμο της μισθωτής εργασίας» -εννοεί, φυσικά, της μισθωτής εργασίας στο Δημόσιο, διότι με τους άλλους του ιδιωτικού τομέα, που υφίστανται την ανεργία, δεν έχει καμία σχέση ο κ. Παναγόπουλος. Βέβαια, ταυτοχρόνως, διαθέτει και ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_14/01/2011_428660
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου