»Απεργιες χωρις προοπτικη;

Από τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου
«E» 14/1

Η εξυγίανση και η ανασυγκρότηση των δημόσιων οργανισμών, και «μνημόνιο» να μην υπήρχε, ήταν υποχρεωτική και θα έπρεπε να είχε γίνει μερικά χρόνια ενωρίτερα. Επρεπε μάλιστα να είχε γίνει τότε που αυξανόταν το ΑΕΠ και είχαμε πολύ περισσότερες δυνατότητες να γίνουν οι προσαρμογές και οι αλλαγές με ηπιότερα μέσα. Δυστυχώς όμως οι πολιτικές ηγεσίες υπέκυψαν στο «πολιτικό κόστος», ενώ οι συνδικαλιστικές ηγεσίες απεδείχθη ότι... στερούνταν οποιασδήποτε μακροπρόθεσμης στρατηγικής για την προάσπιση και των δημόσιων οργανισμών και της δουλειάς τους. Αντίθετα λειτούργησαν ανεύθυνα και επιπόλαια.
Σήμερα που οι αγορές μάς έχουν «κόψει τα δανεικά» και έχουμε μπει σ’ έναν μεγάλο υφεσιακό κύκλο, ο περιορισμός των ελλειμμάτων είναι θέμα «ζωής ή θανάτου». Ετσι οι προσαρμογές γίνονται βίαια και με «θεραπείες σοκ», που από τη φύση τους περικλείουν και αδικίες... Μέσα σε αυτή τη «δίνη» δεν μπορούν να «σταθούν» δημόσιες επιχειρήσεις που παράγουν κάθε χρόνο ανεξέλεγκτα και εκτός λογικής χρέη, που «βουλιάζουν» από κακοδιαχείριση και στερούνται από κάθε σχεδιασμό και προγραμματισμό. Ούτε χωρίς να αξιολογείται το παραγόμενο έργο τους με δείκτες κοινωνικής αποδοτικότητας και οικονομικού αποτελέσματος. Μ’ αυτή την έννοια λ.χ. δεν μπορούν οι συγκοινωνίες να παράγουν περίπου 300 με 400 εκατ. ευρώ έλλειμμα τον χρόνο. ‘Η το μισθολογικό κόστος να αποτελεί το... 78% του συνολικού λειτουργικού κόστους και με ορισμένα προνόμια για τους εργαζόμενους που... «βγάζουν μάτι». Ακούω, σαν να τους έχω μπροστά μου, το αντεπιχείρημα των συνδικαλιστών. «Γι’ αυτά όλα φταίνε οι διοικήσεις που διόριζαν οι κυβερνήσεις»! Δεν έχουν άδικο... Μόνο που «κρύβουν» τις δικές τους ευθύνες, γιατί στάθηκαν σταθερό εμπόδιο σε...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11822&subid=2&pubid=50598953