του Κώστα Γιαννακίδη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=4488
Την εποχή που οι κοιλιές ακολουθούσαν τους δείκτες του χρηματιστηρίου-φούσκωναν μέχρι να σκάσουν-οι επιχειρήσεις συνήθιζαν τα γενναιόδωρα εορταστικά δώρα προς τους δημοσιογράφους. Ο προβεβλημένος δημοσιογράφος έβρισκε στην είσοδο του γραφείου του κάτι μεγάλα καλάθια, σαν εκείνα που θα έδινες στην Κοκκινοσκουφίτσα για να πάει στη γιαγιά. Στη συνέχεια ο θηριώδης σεκιουριτάς αναλάμβανε να τα ...κουβαλήσει ως το αυτοκίνητο του προβεβλημένου δημοσιογράφου που άφηνε καμιά βότκα ως φιλοδώρημα. Αυτό δεν ήταν απαραιτήτως κακό. Τα καλάθια έφταναν στο σπίτι του συναδέλφου όπου όλο και κάτι θα περίσσευε για την καθαρίστρια και την κυρία που κρατάει τα παιδιά.
Οταν το χρηματιστήριο άρχισε να πέφτει σαν το παντελόνι του πεινασμένου, οι επιχειρήσεις ανακάλυψαν την κοινωνική προσφορά. Ξαφνικά εξαφανίστηκαν τα καλάθια και τα λευκώματα που μαζεύουν σκόνη αλλά ούτε μία δαχτυλιά. Αντικαταστάθηκαν από κακόγουστες κάρτες που υποτίθεται ότι ζωγράφιζαν παιδάκια με περίεργες ασθένειες τα οποία φιλοξενούνται σε εξίσου περίεργα ιδρύματα. Εννοείται ότι μέσα στις κάρτες έγραφαν κάτι γελοιότητες του τύπου «φέτος ας κάνουμε τη χαρά ευαισθησία, ας κρατήσουμε από το χέρι ένα παιδί.» Ασφαλώς τόσο ο επιχειρηματίας που έστελνε την κάρτα, όσο και ο δημοσιογράφος που την παραλάμβανε δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να πουλήσουν το παιδάκι για όργανα. Ομως η γνωριμία με την έννοια της πολιτικής ορθότητας τους υποχρέωνε αμφότερους να τηρούν κάποια προσχήματα. Κάπως έτσι υπάρχουν παιδάκια σε ιδρύματα που κυκλοφορούν με Prada. Ηταν τυχερά και έπεσαν σε σακούλα με τα αποφόρια από παιδιά επιχειρηματιών και γνωστών δημοσιογράφων.
Αυτά τα Χριστούγεννα δεν αποκλείεται να διαβάσετε ότι στο Χαμόγελο του Παιδιού έβγαλαν δίσκο μήπως και συνδράμουν με κανένα ευρώ στο δράμα της ελληνικής βιομηχανίας. Δεν είναι παράλογο. Σε ένα περιβάλλον όπου οι μεγάλες επιχειρήσεις αρνούνται να επωμιστούν το μερίδιο τους στο κοινωνικό κόστος της κρίσης, είναι εξαιρετικά πιθανό να κατατεθούν αγωγές κατά ορφανοτροφείων με αίτημα την επιστροφή παλαιότερων δωρεών. Ουσιαστικά τώρα η κοινωνική ευαισθησία θα αναμετρηθεί με το επιχειρηματικό ένστικτο. Μπορεί να αντισταθεί η κοινωνία; Στοιχειωδώς ναι, μπορεί. Το άκουσα ως πληροφορία, ελπίζω και να υλοποιηθεί: τα συνδικάτα θα δημιουργήσουν site στο οποίο θα δημοσιεύονται στοιχεία των μεγάλων επιχειρήσεων που κάνουν απολύσεις. Μετά ο καταναλωτής μπορεί να κινηθεί κατά συνείδηση. Οι επιχειρήσεις οφείλουν να επιστρέψουν στην κοινωνία κομμάτι από τον πλούτο που συγκέντρωσαν τα τελευταία χρόνια. Αλλιώς, φοβούμαι, η κοινωνία θα το απαιτήσει αυτοβούλως.
Οταν το χρηματιστήριο άρχισε να πέφτει σαν το παντελόνι του πεινασμένου, οι επιχειρήσεις ανακάλυψαν την κοινωνική προσφορά. Ξαφνικά εξαφανίστηκαν τα καλάθια και τα λευκώματα που μαζεύουν σκόνη αλλά ούτε μία δαχτυλιά. Αντικαταστάθηκαν από κακόγουστες κάρτες που υποτίθεται ότι ζωγράφιζαν παιδάκια με περίεργες ασθένειες τα οποία φιλοξενούνται σε εξίσου περίεργα ιδρύματα. Εννοείται ότι μέσα στις κάρτες έγραφαν κάτι γελοιότητες του τύπου «φέτος ας κάνουμε τη χαρά ευαισθησία, ας κρατήσουμε από το χέρι ένα παιδί.» Ασφαλώς τόσο ο επιχειρηματίας που έστελνε την κάρτα, όσο και ο δημοσιογράφος που την παραλάμβανε δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να πουλήσουν το παιδάκι για όργανα. Ομως η γνωριμία με την έννοια της πολιτικής ορθότητας τους υποχρέωνε αμφότερους να τηρούν κάποια προσχήματα. Κάπως έτσι υπάρχουν παιδάκια σε ιδρύματα που κυκλοφορούν με Prada. Ηταν τυχερά και έπεσαν σε σακούλα με τα αποφόρια από παιδιά επιχειρηματιών και γνωστών δημοσιογράφων.
Αυτά τα Χριστούγεννα δεν αποκλείεται να διαβάσετε ότι στο Χαμόγελο του Παιδιού έβγαλαν δίσκο μήπως και συνδράμουν με κανένα ευρώ στο δράμα της ελληνικής βιομηχανίας. Δεν είναι παράλογο. Σε ένα περιβάλλον όπου οι μεγάλες επιχειρήσεις αρνούνται να επωμιστούν το μερίδιο τους στο κοινωνικό κόστος της κρίσης, είναι εξαιρετικά πιθανό να κατατεθούν αγωγές κατά ορφανοτροφείων με αίτημα την επιστροφή παλαιότερων δωρεών. Ουσιαστικά τώρα η κοινωνική ευαισθησία θα αναμετρηθεί με το επιχειρηματικό ένστικτο. Μπορεί να αντισταθεί η κοινωνία; Στοιχειωδώς ναι, μπορεί. Το άκουσα ως πληροφορία, ελπίζω και να υλοποιηθεί: τα συνδικάτα θα δημιουργήσουν site στο οποίο θα δημοσιεύονται στοιχεία των μεγάλων επιχειρήσεων που κάνουν απολύσεις. Μετά ο καταναλωτής μπορεί να κινηθεί κατά συνείδηση. Οι επιχειρήσεις οφείλουν να επιστρέψουν στην κοινωνία κομμάτι από τον πλούτο που συγκέντρωσαν τα τελευταία χρόνια. Αλλιώς, φοβούμαι, η κοινωνία θα το απαιτήσει αυτοβούλως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου