»Η κουλτουρα της απεργιας

Της Κλειούς Νικολάου Protagon.gr

Εδώ και μερικές ημέρες, οι Γάλλοι έχουν βγει στους δρόμους διεκδικώντας αυτό που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι χάσαμε: σύνταξη στα 60!
Οι απεργίες και μαζί οι διαδηλώσεις σε όλη τη Γαλλία δε δείχνουν σε καμία περίπτωση να χάνουν τη δυναμική τους. Καθημερινά πραγματοποιούνται εκατοντάδες διαμαρτυρίες στο σύνολο της χώρας με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων Γάλλων πολιτών. Το πρωτοφανές σε..

αυτές τις απεργίες είναι ότι αυτή τη φορά οι Γάλλοι, οι οποίοι αγαπούν τη χώρα τους, έχουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνησή τους και μιλούν με περηφάνια για την πέμπτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο, τώρα έχουν θυμώσει που θα υποχρεωθούν να δουλέψουν δύο χρόνια παραπάνω…

Έτσι, ενώ στα αεροδρόμια, αλλά και στα πρατήρια, τελειώνει η βενζίνη, οι Γάλλοι σιδηροδρομικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί και πολλοί άλλοι συνεχίζουν να διαδηλώνουν. Ειρηνικά, ακόμη και Σάββατο (θυμάστε ποτέ στη χώρα μας να έχει γίνει μία διαδήλωση ειρηνικά ή έστω Σάββατο;)
Οι Γάλλοι όμως το κάνουν και η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να τους πάρει στα σοβαρά. Γιατί δεν κλείνουν τους δρόμους με την πρώτη ευκαιρία και όποτε ένα συνδικάτο θίγεται ή θεωρεί πως θίγεται από μία ρύθμιση. Γιατί δεν κάνουν διαδηλώσεις, μετά από τις οποίες «κουκουλοφόροι» σπάνε ολόκληρη την πόλη. Γιατί, αν μη τι άλλο, οι επικεφαλής των συνδικαλιστών οργάνων τους δε γίνονται μετά από μερικά χρόνια υπουργοί…
Και σήμερα, όπως και το Μάη του ’68, η κυβέρνησή τους είναι υποχρεωμένη να τους πάρει στα σοβαρά.

Στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Le Monde του Σαββάτου, ο συντάκτης του άρθρου για τις απεργίες εξηγούσε ότι ακόμη και τώρα που η ασφαλιστική μεταρρύθμιση έχει ήδη ψηφιστεί από τη Βουλή και την Τετάρτη ψηφίζεται και από τη Σύγκλητο, υπάρχει η δυνατότητα να αποσυρθεί. Ακόμη και την Πέμπτη το πρωί μπορεί να αποσυρθεί, γιατί η «δεξιών προσανατολισμών» Le Monde συντάσσεται κατά της μεταρρύθμισης. Όπως όλοι οι Γάλλοι ανεξαρτήτου χρώματος.
Και όλα αυτά γίνονται ένα χρόνο και λίγους μήνες πριν τις επόμενες προεδρικές εκλογές, οι οποίες, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα οδηγήσουν διαφορετικό ένοικο στο παλάτι των Ηλυσίων Πεδίων. Και αφού, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αυτός δε θα είναι ο Σαρκοζί, τότε θα είναι ο σοσιαλιστής αντίπαλός του και επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο «πολύς» Ντομινίκ Στρος-Καν.
Και παρότι οι υποψηφιότητες δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί, η μάχη θεωρείται δεδομένη: θα γίνει ανάμεσα σε ένα δεξιό, με κάπως ακραίες καταβολές, τις οποίες είχε επιδείξει κατά τη θητεία του ως υπουργός Εξωτερικών όταν είχε καταστείλει με σχετικά βίαιο τρόπο τις «εξεγέρσεις των προαστίων» και ένα σοσιαλιστή που μετά από πολλά χρόνια είναι συμπαθής στο λαό. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, προηγούμενη υποψήφια για Πρόεδρος με το κόμμα των σοσιαλιστών, θα ήταν η βέβαιη νικήτρια των προηγούμενων εκλογών αν οι Γάλλοι τη συμπαθούσαν ή αν έστω κατά τη θητεία της ως υπουργός Παιδείας είχε μία σχετική επιτυχία – κάτι που δε συνέβη.
Το επίσης πρωτοφανές είναι η επιμονή του Σαρκοζί να περάσει ένα νομοσχέδιο τόσο σοβαρό, με τη δημοτικότητά του να είναι σε τόσο χαμηλά επίπεδα. Ακόμη και πριν ξεκινήσουν οι απεργίες, το 72% των Γάλλων δήλωνε ότι «δεν τον εμπιστεύεται πια». Αντιθέτως, ο Ντομινίκ Στρος – Καν είναι αρεστός σε μία πολύ σημαντική μερίδα πολιτών και η δημοτικότητά του κινείται ανοδικά.

Ο Σαρκοζί έχει στη διάθεσή του ένα χρόνο για να δείξει ότι τα μέτρα του αποδίδουν. Ήδη η γαλλική οικονομία έχει μπει στο στόχαστρο των διεθνών οίκων αξιολόγησης για υποβάθμιση, στο εσωτερικό του κόμματός του έχει αντιρρήσεις και προβλήματα, οι επιχειρηματίες αναμένουν τα μέτρα τόνωσης της οικονομίας, το σκάνδαλο Μπετανκούρ έχει φτάσει μέχρι την πόρτα του και το χρέος της χώρας του διογκώνεται. Αν οι παραπάνω συνθήκες δεν αλλάξουν, ο πανέξυπνος Σαρκοζί «αυτοκτονεί» πολιτικά. Το γιατί μάλλον θα το δείξει η ιστορία…