»Ο πορτες ακομα κλεινουν στο "Βαγγελη!!!"

Ο Δαλιανίδης τολμάω να πω ότι με διχάζει με τις δημιουργίες του… Από τη μία τον θαυμάζω για τις αξέχαστες ταινίες του, όπως η «Ελληνίδα στο χαρέμι» και το «Ραντεβού στην αέρα», αλλά από την άλλη με ξενέρωσε με το «Ρετιρέ» και τους «Αραχτούς και light”. Βέβαια η πλάστιγγα γέρνει προς τη θετική της πλευρά, αλλιώς θα ήμουν άδικος κι αχάριστος απέναντί του, ειδικά τη μέρα του θανάτου του.

Η μαγεία που μάς άφησε πίσω είναι ανεκπλήρωτη... Λατρεμένες ταινίες, αξέχαστοι ηθοποιοί που επισκίαζαν ακόμα κι ένα μέτριο σενάριο, μνήμες μιας αθώας εποχής που θα γουστάραμε να ζήσουμε και αλησμόνητες ατάκες, όπως: «Έχω κότερο, πάμε μια βόλτα», «Τράβα μαλλί Ρένα» κτλ. Ατάκες που, ας το παραδεχτούμε, δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο αγαπήθηκαν και επαναλήφθηκαν σε χαβαλετζίδικες συζητήσεις μεταξύ φίλων.

Η δική μου αγαπημένη σκηνή και ατάκα, είναι η περίφημη με τον εφευρέτη της κακιάς ώρας, Χρόνη Εξαρχάκο, που κλείνει την πόρτα στο άκουσμα της λέξης «Βαγγέλη». Μια πολύ προφητική ατάκα, αφού οι πόρτες κλείνουν ακόμα στο όνομα αυτό…
Εδώ η ορίτζιναλ σκηνή.


http://www.drseeng.com/2010/10/blog-post_16.html#more