»Οι «φρουροι» του Γιωργου

Αντώνης Καρακούσης ΒΗΜΑ

Πολλά γράφονται και ακόμη περισσότερα λέγονται για τις μετά τον ανασχηματισμό κινήσεις του κ. Πρωθυπουργού και ιδιαιτέρως για τη συγκρότηση του διευθυντηρίου συντονισμού και πολιτικής στρατηγικής. Τα περισσότερα κρίνονται επιφανειακά και άλλα κινούνται στη ζώνη του κουτσομπολιού. Το ακριβέστερο όλων είναι ότι ο κ. Πρωθυπουργός διαπίστωσε έπειτα από έντεκα μήνες ταλαιπωρίας και απώλειας πολύτιμου χρόνου, πραγματικού και πολιτικού, ότι υπάρχει ζήτημα συντονισμού της..
κυβέρνησης. Το οποίο παρεμπιπτόντως αποτελεί κατά βάση δικό του καθήκον.

Ολοι γνωρίζουν ότι η οργάνωση και ο συντονισμός του κυβερνητικού έργου θα έπρεπε να είναι το πρώτο μέλημα του εκάστοτε πρωθυπουργού. Η αλήθεια είναι ότι ο συντονισμός και η οργάνωση δεν είναι τα δυνατά του στοιχεία. Οσοι έχουν εργασθεί μαζί του έχουν να λένε ότι δεν είναι και ο πιο πειθαρχημένος πολιτικός που έχουν γνωρίσει. Οπως και αν έχει πάντως, η ανάγκη συντονισμού του κυβερνητικού έργου προέκυψε από την ίδια τη ζωή. Οι παρούσες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, η εφαρμογή του μνημονίου, όλα όσα το συνοδεύουν και μαζί η παράλληλη κινητοποίηση όλων των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, απαιτούν πειθαρχία, καθαρή στόχευση και απόλυτο συντονισμό. Υπό αυτή την έννοια η δημιουργία ενός πολιτικού συντονιστικού κέντρου ήταν επιβεβλημένη εκ των συνθηκών. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η συγκεκριμένη σύνθεση του διευθυντηρίου εξασφαλίζει τον ζητούμενο απόλυτο συντονισμό. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι η συμμετοχή στο Διευθυντήριο των υπουργών Εσωτερικών και Οικονομίας είναι κρίσιμη και αρκετή για να εξασφαλίσει τον συγκεκριμένο σκοπό. Ωστόσο πολλοί θεωρούν ότι ο κ. Πρωθυπουργός συγκέντρωσε στο Διευθυντήριο πρόσωπα της εμπιστοσύνης του, τα οποία από τα χρόνια της αντιπολίτευσης συγκροτούσαν ένα είδος κλειστής επιτελικής ομάδας, μια μορφή «πολιτικής φρουράς» του κ. Παπανδρέου. Αρκετοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι στην παρούσα συγκυρία μορφοποιήθηκε ακριβώς στο επίπεδο της κυβέρνησης εκείνη η ομάδα. Με τη διαφορά ότι άλλες είναι οι ανάγκες συντονισμού μιας κυβέρνησης και άλλες ενός κόμματος της αντιπολίτευσης.

Και επισημαίνουν ότι η εμπειρία από παλαιότερες και πρόσφατες κρίσεις έχει αποδείξει ότι τέτοια ετερογενή σχήματα δεν εξασφαλίζουν ασφαλή διαχείριση και αποτελεσματική επέμβαση. Συνήθως οι κρίσεις, οι όποιες κρίσεις, αντιμετωπίζονται σε επίπεδο Κυβερνητικής Επιτροπής, όπου αναδεικνύονται οι συναρμοδιότητες, αλλά και οι εξ αντικειμένου και αρμοδιοτήτων χειριστές. Με άλλα λόγια τα Διευθυντήρια καλά είναι, αλλά συνήθως ούτε σώζουν ούτε προλαμβάνουν. Στις περισσότερες των περιπτώσεων τα σκληρά αναλαμβάνουν οι «μπαρουτοκαπνισμένοι». Και τέτοιοι κατά σύμπτωση δεν συμμετέχουν στο Διευθυντήριο.

akarakousis@dolnet.gr