»Βιαιη προσαρΜογη!

Του Γιώργου Λακόπουλου
ΝΕΑ

ΠΡΩΤΑ ΛΙΓΗ ιστορία. Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960, σε ένα γραφείο στον πρώτο όροφο του υπουργείου Εµπορίου στην Πλατεία Κάνιγγος υπήρχε ένα όνοµα: Ρίτσαρντ Γουέστερµπι. Ηταν ο αµερικανός επιτετραµµένος - τοποτηρητής και στην Τράπεζα της Ελλάδος εκ παραλλήλου. Κατά κάποιον τρόπο η παρουσία του εκλαµβανόταν ως υστερόγραφο του Σχεδίου Μάρσαλ στην Ελλάδα. Οπως θυµούνται οι παλαιότεροι, ήταν ένας..
διακριτικός τύπος, αλλά καµιά απόφαση δεν ίσχυε, στα θέµατα που ενδιέφεραν την αµερικανική αποστολή, χωρίς τη συγκατάθεσή του. Αναχώρησε µετά την εκλογική νίκη της Ενωσης Κέντρου και δεν ξανάγινε λόγος γι’ αυτόν. ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ αργότερα ο Γουέστερµπι εγγράφεται στη νεώτερη πολιτική ιστορία όπως ο...

Ιωάννης ο Βαπτιστής στη χριστιανική θρησκεία!

Ηταν δηλαδή ο πρόδροµος του Ντοµινίκ ΣτροςΚαν. Η διαφορά είναι ότι τα κλιµάκια της τρόικας κάνουν πολύ θόρυβο και έχουν πολλά µέλη. Κάπου τριάντα άτοµα αριθµεί το «συνεργείο» που ξεσκονίζει από χθες ένα ένα τα υπουργεία αναζητώντας ξεχασµένους σκελετούς στους προϋπολογισµούς των ΔΕΚΟ, των νοσοκοµείων και άλλων κρατικών φορέων. Φυσικά µόνο ρίγη εθνικής υπερηφάνειας δεν προκαλεί αυτή η δραστηριότητα. Και µάλλον αυτό ήθελε να πει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης όταν υπέδειξε στους υπουργούς που εποπτεύει να µη δέχονται για όλα υποδείξεις από την τρόικα.

ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ για δάκρυα. Οι επιτηρητές δεν είναι υποχρεωµένοι να ζητούν άδεια για να παρέµβουν. Η εξουσία που τους εκχωρεί το περίφηµο µνηµόνιο επιτρέπει να µπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και να υπαγορεύουν διαχειριστική στρατηγική. Αλλο πώς προσπαθούµε στη συνέχεια να το εµφανίσουµε, µπας και περισωθεί κάτι από το εθνικό φιλότιµο. Σε έναν λαό στον οποίο µέχρι χθες οι πολιτικοί ηγέτες καλλιεργούσαν την αυταρέσκεια του περιούσιου, δεν είναι εύκολο να εξηγήσουν ότι οι «τσαµπουκάδες» δεν περνάνε µε τους «Φούφουτους», που διαδέχθηκαν τον ευπρεπή Γουέστερµπι.

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΩΣ αντίφαση, αλλά η καλή πλευρά της δραστηριότητας των επιτηρητών είναι αυτή που παρεµπέµπει στο γνωστό σεξιστικό ανέκδοτο: αφού δεν µπορούµε να αποφύγουµε την τρόικα, ας φροντίσουµε τουλάχιστον να επωφεληθούµε. Η βίαιη προσαρµογή είναι προτιµότερη από τη µη προσαρµογή. Ή, όπως θα έλεγε ο Τσώρτσιλ: «Καλύτερα να βλέπεις ευκαιρίες σε κάθε δυσκολία, παρά δυσκολίες σε κάθε ευκαιρία».
Η εξουσία που εκχωρεί στους ελεγκτές της τρόικας το περίφηµο µνηµόνιο, επιτρέπει να µπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και να υπαγορεύουν διαχειριστική στρατηγική. Αλλο πώς προσπαθούµε στη συνέχεια να το εµφανίσουµε, µπας και περισωθεί κάτι από το εθνικό φιλότιµο