»Η απεργια ειναι υγεια

του Κώστα Γιαννακίδη Protagon.gr

Από τότε που η κρίση έγινε καθημερινότητα έχουν δυναμώσει οι φωνές που τοποθετούν τις απεργίες στην απέναντι πλευρά. Κάποιοι θα ελέγξουν τους απεργούς για άμβλυνση των πατριωτικών τους αισθημάτων, άλλοι θα μιλήσουν για ανευθυνότητα και οι πιο παραδοσιακοί θα θυμηθούν τις συντεχνίες με τις ευθύνες των συνδικαλιστών.

Μόνο που δεν είναι όλες οι.. απεργίες ίδιες. Δεν είναι κοινά τα αιτήματα, ίσως να μην είναι ούτε τα κίνητρα. Είναι διαφορετική, για παράδειγμα, η απεργία στο λιμάνι, από την κινητοποίηση για το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις. Μπορεί να έχουν κοινό πυρήνα, αλλά διαφορετική ουσία.

Η γενική απεργία της Τρίτης είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χαρακτηριστεί από μαζικότητα και μεγάλη συμμετοχή-αν τα μέσα μεταφοράς λειτουργούσαν κανονικά οι συγκεντρώσεις θα ήταν αρκετά μεγαλύτερες. Είναι λογικό. Και θεμιτό. Το να απαιτείς αντανακλαστικά λοβοτομής και βουβή συναίνεση, είναι σαν να θέλεις ένα λαό έτοιμο να ανεχθεί τα πάντα, σιωπηρό, μονίμως ηττημένο, με πλήρη ασυλία προς τους κυβερνώντες. Η υγιής συμπεριφορά οδηγεί σε απεργία, σε κινητοποίηση, σε αντίδραση. Κάθε άλλη συμπεριφορά θα ήταν παράλογη.

Γιατί να μη βγει στο δρόμο ο συνταξιούχος που, ενώ πλήρωνε εισφορές για δεκαετίες, τώρα θα του περικόψουν συνταξιοδοτικές απολαβές που έχει κερδίσει; Θα μου πείτε ότι δίπλα του θα βγει και το λαμόγιο, ο ανάπηρος που είναι μια χαρά, ο τυφλός που βλέπει, η άγαμη θυγατέρα που λέγεται Μπάμπης. Προσωπικά δεν νομίζω ότι οι προνομιούχοι βγαίνουν στο δρόμο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Αν η κυβέρνηση επιθυμεί συναίνεση θα πρέπει και να την καλλιεργήσει. Θα πρέπει να εμπνεύσει το λαό με προοπτική, ρεαλιστικό όραμα και συνέπεια. Θα πρέπει να του δώσει ένα στόχο για να κυνηγήσει. Η επιβίωση δεν μπορεί να είναι στόχος. Για πολλούς συμπολίτες μας τα πάντα έχουν ήδη πεθάνει.