»Ultιma ratιo

ellispoint

Δεν είναι νίκη, δεν είναι και ήττα. Δεν είναι λύτρωση, δεν είναι όμως και το τέλος. Είναι απλώς το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει η Ευρώπη για να διασώσει κατ’ αρχήν εαυτόν και να δώσει, κατά δεύτερον, τουλάχιστον μια ευκαιρία στην Ελλάδα.

Το deal των Βρυξελλών δεν είναι ευρωπαϊκό deal - είναι το deal του μισού, των δύο τρίτων, του περίπου και του ultima ratio: Η γερμανίδα καγκελάριος σύρθηκε στη συμφωνία με μισή καρδιά (η άλλη της μισή στους ψηφοφόρους της Ρηνανίας Βεστφαλίας εξακολουθεί να βρίσκεται), η ευρωζώνη θα στηρίξει την Ελλάδα κατά τα δύο τρίτα (διότι στο ...λοιπό ένα τρίτο ανοίγει διάπλατα την πόρτα της στο ΔΝΤ), το μήνυμα είναι εκείνο της ...
«περίπου αλληλεγγύης» και το ultima ratio είναι, και ήταν ανέκαθεν, η τελευταία καταφυγή.

Κοινώς, η συμφωνία προβλέπει μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας με διμερή δάνεια από τις χώρες της ευρωζώνης κατά τα 2/3 και από το ΔΝΤ κατά το 1/3 (σύνολο περί τα 22 δισεκατομμύρια ευρώ), ενεργοποίηση του εν λόγω μηχανισμού μόνον ως «ultima ratio» και αυστηρότερους κανόνες δημοσιονομικής επιτήρησης με σκληρές κυρώσεις για «αμαρτωλούς» και παραβάτες.

Μέχρι να μάθουμε, δε, ποιες ακριβώς είναι οι λεπτομέρειες αυτών των τριών όρων και τι κρύβεται πίσω από το «μισό» και το «περίπου», δύο είναι τα μεγάλα ερωτήματα:

Πρώτον, πόσο θα χρειαστεί να «ματώσει» η Ελλάδα για να φτάσουμε στην τελευταία καταφυγή; Πόσο θα αντέξουμε, και πόσο θα θελήσουν να μας δοκιμάσουν οι αγορές – κι εμάς και το ευρώ κυρίως – για να ενεργοποιηθεί ο περίφημος μηχανισμός;

Δεύτερον, πόσο μακριά θα πάμε τελικά με τις made in Germany κυρώσεις; Πόσο περισσότερο, δηλαδή, θα αγκυλωθεί η Ευρώπη πάνω σ’ αυτό το μόρφωμα του Συμφώνου Σταθερότητας και πού θα μας οδηγήσει όλους τελικά αυτό το υβρίδιο της «τιμωρού αλληλεγγύης»;

Το έτερο ερώτημα, εκείνο της εμπλοκής του ΔΝΤ, δεν είναι ανοιχτό – απαντήθηκε ήδη: Από τον ίδιο τον πρόεδρο της ΕΚΤ Ζαν Κλοντ Τρισέ που είπε το απλό και αυτονόητο. Ότι είναι «πάρα πολύ κακή εξέλιξη» να μην αναγνωρίζει η ευρωζώνη στον εαυτό της αυτόνομη υπόσταση.

A propos, δε, εδώ μάλλον οφείλουμε κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Τρισέ: Για την απόφαση της ΕΚΤ να συνεχίσει να δέχεται ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ως εγγύηση για χορήγηση ρευστότητας και πέραν του 2010. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη και πλέον λυτρωτική απόφαση που πήρε χθες η Ευρώπη για τη χώρα μας – κι όποιος αμφιβάλει, ας ρωτήσει απλώς τους έλληνες τραπεζίτες.

Merci, Jean-Claude: Και για τα ομόλογα και για το μήνυμα. Το οποίο λέει ότι, ενίοτε, ακόμη κι οι τραπεζίτες μπορεί και να λειτουργούν πιο πολιτικά από τους ίδιους τους πολιτικούς (με ηγετική εμβέλεια σε Ρηνανία-Βεστφαλία και πέριξ.)