»Από την «πτωχευση» στην ανασυνταξη

Του ΑΝΤ. ΚΑΡΑΚΟΥΣΗ ΒΗΜΑ

Από την περασμένη Δευτέρα, εν όψει της Συνόδου Κορυφής και υπό την επίδραση της γερμανικής εμμονής για προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι φήμες οργίαζαν στην Αθήνα και κατ΄ επέκταση σε όλη τη χώρα.

Απίστευτα παπαγαλάκια προεξοφλούσαν την πτώχευση, επιχειρηματίες διέδιδαν ότι το παιχνίδι έχει χαθεί, διάφοροι εύπιστοι μετέδιδαν ότι ο Χολαργός ξανατυπώνει δραχμές, φρικώδη e-mail έφθαναν από παντού, ένας κύκλος πρωτοφανούς φθοράς παρέλυε και τους ψυχραιμοτέρους των πολιτών. Στις τράπεζες πύκνωναν οι ερωτήσεις και κεντρικά στα γραφεία των εμπορικών τραπεζών επικρατούσε μεγάλη ανησυχία για τις συνθήκες πανικού που έτειναν να διαμορφωθούν.

Την Τρίτη η ατμόσφαιρα είχε γίνει χειρότερη και την ..
περασμένη Τετάρτη το κακό παράγινε.


Η τρίχα τριχιά
Μία από τις δημοφιλείς πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές είχε σπεύσει να μεταδώσει ασύστατη φήμη που ήθελε μεγάλη ιδιωτική τράπεζα να μην είναι σε θέση να καταβάλει μισθούς στο προσωπικό της! Ο τηλεοπτικός αστέρας της συμφοράς, δήθεν περίλυπος, άφηνε να εννοηθεί ότι η πτώχευση ήταν προ των θυρών, ότι ήταν θέμα ημερών.

Το δήθεν νέο μεταδόθηκε σαν αστραπή, η τρίχα έγινε τριχιά, οι φήμες έλαβαν διαστάσεις χιονοστιβάδας και οι προβλέψεις βεβαίωναν ότι η Παρασκευή είναι η ημέρα της κρίσεως.

Αλλόφρονες οι καταθέτες έτρεχαν στα γκισέ των τραπεζών, απέσυραν μετρητά, νοίκιαζαν μαζικά θυρίδες, «οι πλούσιοι μετέφεραν τα λεφτά στην Ελβετία και οι φτωχότεροι στα σεντούκια τους» έλεγαν οι τραπεζοϋπάλληλοι. Υπήρξαν περιπτώσεις όπου ακόμη και διευθυντές τραπεζικών υποκαταστημάτων προέτρεπαν πελάτες να πράξουν τα δέοντα, ώστε να είναι εξασφαλισμένοι διά παν ενδεχόμενον.

Την επομένη ο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας κ. Β. Ράπανος εξομολογούνταν σε συνεργάτες του ότι «δεν υπήρχε πια άδεια θυρίδα στα καταστήματα της Εθνικής ». Είχαν όλες νοικιαστεί από ανησυχούντες καταθέτες.

Μέρα με τη μέρα η κατάσταση έφθανε στο απροχώρητο. Σε περιβάλλον φημών και διαδόσεων εξαντλούνταν και τα τελευταία αποθέματα εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία.

Κατά την έκφραση ισχυρού τραπεζίτη «είχε αρχίσει η κατάρρευση της Ελλάδας» και αν η Σύνοδος των Βρυξελλών δεν σταματούσε τον κατήφορο οι τράπεζες θα ξέμεναν από μετρητά και ένας Θεός ξέρει τι θα ξημέρωνε την επομένη στη χώρα.

Ωστόσο τίποτε από τα προεξοφλούμενα δεν επιβεβαιώθηκε. Την περασμένη Πέμπτη, ημέρα της εθνικής επετείου, η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών προσέφερε απρόσμενα διπλό μαξιλάρι ασφαλείας στην ελληνική οικονομία και ανέτρεψε την καταστροφική φημολογία. Οι ελληνικές τράπεζες έμαθαν από τον «άγιο», κατά την έκφραση του Κώστα Λαλιώτη, ΖανΚλοντ Τρισέ ότι θα μπορούν καταθέτουν ως και το 2011 στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ενέχυρα, ακόμη και υποβαθμισμένα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, και να αντλούν από εκεί ρευστότητα και ταυτόχρονα οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης συμφώνησαν σε έναν κοινό με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μηχανισμό χρηματοδότησης για τις τυχόν παραπαίουσες οικονομίες της ευρωζώνης. Ο συνδυασμός των δύο αποφάσεων έλυσε τα μάγια της καταστροφής για την ελληνική οικονομία και δημιούργησε δίχτυ ασφαλείας, ικανό να προσφέρει στην κυβέρνηση Παπανδρέου τον απαιτούμενο χρόνο να εφαρμόσει το Πρόγραμμα Σταθερότητας, να φέρει αποτελέσματα και σταδιακά να επαναφέρει την ελληνική οικονομία σε τροχιά ανασύνταξης και ανασυγκρότησης.

Την περασμένη Παρασκευή το κλίμα είχε ήδη μεταβληθεί. Ολο αυτό το κλίμα ανασφάλειας στην τραπεζική αγορά έτεινε να διαλυθεί, τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων φανέρωναν τάσεις αποκλιμάκωσης, οι τραπεζικές μετοχές αναγεννήθηκαν κερδίζοντας ως 12% σε μία συνεδρίαση, ο κόσμος κατανοούσε ότι η Ελλάδα δεν θα πέσει, ούτε θα πτωχεύσει στο προσεχές μέλλον.

Εξασφάλισε μία ακόμη ευκαιρία ανασυγκρότησης και ανασύνταξης και ουσιαστικά έχει στη διάθεσή της τουλάχιστον ενάμιση χρόνο, προκειμένου να ξανακερδίσει τη χαμένη αξιοπιστία της. Την περασμένη Παρασκευή τίποτε δεν θύμιζε τις προηγούμενες προβληματικές ημέρες. Ο πανικός και ο φόβος υποχώρησαν, οι καταθέσεις άρχισαν να επιστρέφουν, τα πάντα έδειχναν να ομαλοποιούνται και σε κάθε περίπτωση να ξεπερνούν τον νοσηρό κύκλο των ασύστατων φημών και διαδόσεων.

Κοινή είναι πια η πεποίθηση ότι ο Γιώργος Παπανδρέου με την υπερκινητικότητα και τη διπλωματική υπερδραστηριότητά του κατάφερε να κερδίσει τον χρόνο που ζητούσε και να απελευθερωθεί, ως έναν βαθμό, από την ανορθολογική, όπως θεωρούσε, αξιολόγηση και συμπεριφορά των διεθνών οίκων και αγορών απέναντι στην ελληνική οικονομία.


Ωρα αλλαγών
Οι ευρωπαίοι εταίροι τού έδωσαν τον χρόνο και τη βοήθεια που ζητούσε.

Προφανώς δεν μπορούν να του δώσουν τίποτε άλλο.

Ο ίδιος πλέον οφείλει να αποδείξει ότι εννοεί αυτά που λέει, ότι έχει τις δυνάμεις να επαναφέρει τα δημόσια οικονομικά σε τροχιά ελέγχου, ότι είναι σε θέση να προωθήσει διαρθρωτικές αλλαγές και να επιβάλει τις μεταρρυθμίσεις.

Από εδώ και πέρα ο κ. Παπανδρέου είναι υποχρεωμένος να πάρει κι αυτός μπλοκάκι, να μετρά έσοδα και έξοδα, να παρακολουθεί συστηματικά τους υπουργούς και να κινητοποιεί μέρα-μέρα τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας.

Οσο θα κερδίζει αποτελέσματα, τόσο θα ανακτά αξιοπιστία, η οποία θα μεταφράζεται σε πόρους και επενδύσεις. Είναι ο αγώνας από εδώ και πέρα όντως μαραθώνιος και θα απαιτήσει αντοχές, επιμονή και υπομονή. Αν ο κ. Παπανδρέου συνεχίσει να ξεδιπλώνει τις αρετές του και δεν υποκύψει στις αρνητικές παραδόσεις του κόμματός του, θα κερδίσει τα πάντα. Και κυρίως την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, που τόσο κλονίστηκε το προηγούμενο διάστημα.