»Ματιες

Το αλκολίκι
Του ΛΕΥΤΕΡΗ Π. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΝΕΑ

Αν ζούσε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, που μου έλεγε συχνά ότι ψηφίζει Ανδρέα Παπανδρέου, μόλις εύρισκε ευκαιρία θα έλεγε στον Γιώργο, με την ιδιότυπη γλώσσα που χρησιμοποιούσε: «Πιάστηκες κορόιδο! Έγινες Πρωθυπουργός σε μια περίοδο που όλα είναι εναντίον σου! Η Ελλάδα χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της, πάει συνεχώς πάσο, τα ΄χει βάλει μαζί της όλη η Ευρώπη, έχει μεγάλη ανεργία, πλακώσανε και οι απεργίες...
Άκου τον Γρηγόρη: Πιάστηκες κορόιδο!..».
Συνηθίζαμε, παλιά, την ώρα του καφενείου και της κολτσίνας, να φουμάρουμε αβέρτα και να βγάζουμε λόγους: «Ας γινόμουνα πρωθυπουργός, έστω και... για μια εβδομάδα και θα σου ΄λεγα εγώ πώς φτιάχνουν τα πράγματα! Μια βδομαδίτσα μόνο θα ΄θελα...». Ρωτάω: υπάρχει σήμερα Έλληνας, που θα του άρεσε να είναι στη θέση του Παπανδρέου; Αμφιβάλλω. Και μόνο που σκέφτομαι ότι τις μισές μέρες του μήνα παρατάει την οικογένειά του και τρέχει από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, μπας και ξεμπερδέψει λίγο το κουβάρι των οικονομικών της χώρας, με πιάνει σύγκρυο! Για σκεφτείτε: εκατοντάδες ώρες μέσα στα αεροπλάνα! Και μετά, συναντήσεις, παρακαλετά, διαπραγματεύσεις. Και στην Ελλάδα, συνεχή τηλεφωνήματα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, συζητήσεις με τους άμεσους συνεργάτες του, υπουργικά συμβούλια, συνεντεύξεις, διαγγέλματα... Καλά μου έλεγε ένας πρώην πρωθυπουργός σε φιλική κουβέντα: «Δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η δουλειά που κάνω. Αλλά δυστυχώς, δεν μπορώ και να τα παρατήσω...».
Θυμάμαι τον Λοβέρδο. Νέος, ευειδής, με ωραίο λόγο, καθηγητής, καλοντυμένος, σχεδόν ευτυχισμένος, με τους φίλους του και τον Ολυμπιακό του στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Και τον βλέπω τώρα, τέσσερις μήνες υπουργό σε νευραλγικό υπουργείο και φρίττω: έχει ρέψει! Δεν έχει καμιά σχέση με τον Λοβέρδο που ήξερα. Το ίδιο συμβαίνει και με όλους σχεδόν τους πολιτικούς, κοινοτάρχες, δημάρχους, νομάρχες, περιφερειάρχες, βουλευτές. Οι περισσότεροι ταλαιπωρούνται.
Και διαμαρτύρονται σε στενό κύκλο. Αλλά έτσι και τους πεις να κάτσουν στα σπίτια τους και να ηρεμήσουν, θα σε σφάξουν! Η πολιτική, φευ, είναι μεγάλο αλκολίκι.
Εγώ δεν είμαι τίποτα. Ένας απλός πολίτης.
Αλλά στις 8 το πρωί, σαν να είμαι κουρδισμένος, ξυπνάω, πετιέμαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στο γραμματοκιβώτιο, για να πάρω τις πρωινές εφημερίδες και να τις διαβάσω, αχόρταγα, επί δύο ώρες! Λύσσα! Και αφού τις διαβάσω, αφού δω τι μας σούρνουν, όπως κάθε μέρα, τα αφεντικά μας από τις Βρυξέλλες, φρενιάζω. Όπως όλοι μας υποθέτω.
Έτσι όπως πάει η κατάσταση, μας βλέπω απαξάπαντες στο ψυχιατρείο! Και ενώ βρισκόμαστε σε απερίγραπτο οικονομικό χάλι, αγοράζουμε σαν τρελοί οπλικά συστήματα!
Είμαστε οι τέταρτοι στη σειρά πελάτες της Γαλλίας σε παραγγελίες όπλων, μαζί με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία και την Ινδία! Μου έλεγε πριν από 30 χρόνια, ο σπουδαίος Τούρκος δημοσιογράφος και συγγραφέας Αζίζ Νεσίν: «Έλληνες και Τούρκοι είμαστε ηλίθιοι. Αντί να φτιάχνουμε σχολεία και νοσοκομεία, ξεβρακωνόμαστε, για να πληρώνουμε τα αεροπλάνα και τα τανκς, που μας πουλάνε οι Αμερικανοί, οι Άγγλοι, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι...».