»Οι "στρατηγοι" του καμπου και τα ξεφουσκωμενα λαστιχα...

Ο…blogάκιoς ellispoint

Οι «γαλάζιοι» πάνε Τύρναβο. Οι «πράσινοι» έχουν πιάσει Κάστρο κι Αλαμάνα. Εγώ είπα να πάω Θεσσαλονίκη κι έκανα 8 ώρες μέσα από ραχούλες, λαγκάδια και βουνά. Κι εκεί, κάπου στο πουθενά της Ελασσόνας, έπιασα τον εαυτό μου να νοσταλγεί τις εποχές που ο Σημίτης κέρδιζε νύχτα τον ανταρτοπόλεμο με τους «στρατηγούς» του κάμπου ξεφουσκώνοντας τα λάστιχα των τρακτέρ.

Ντράπηκα και μόνο που το σκέφτηκα, μ’ έφτυσα στον καθρέφτη, χαστούκισα μες τη νύχτα όλα τα είδωλα της κοιμισμένης μου συνείδησης – εγώ ο αριστερός, ο ιδεολόγος, τέτοια κατάντια. Εγώ, που έκανα ξόρκια μόλις... έβλεπα ένστολο σε απόσταση χιλιομέτρου, εγώ που πέταγα νεράτζια στη υποψία και μόνον του κοινωνικού αυτοματισμού – εγώ που έζησα παιδάκι, στο χωριό, τον αξημέρωτο αγροτικό μόχθο του παππού;

Και πώς βρε μεγάλε, και γιατί, και πόθεν σου προέκυψε τέτοια ιδεολογική κατρακύλα; Επειδή, δηλαδή, είσαι έλληνας πολίτης – σαν τους άλλους με τα τρακτέρ κι εσύ – και θες να φθάσεις Θεσσαλονίκη νωρίτερα απ’ ό,τι πας Νέα Υόρκη; Επειδή μας έπεσαν τα βουνά στο κεφάλι στα Τέμπη κι άφησαν την Ελλάδα μισή και τώρα πάνε ν’ αποτελειώσουν και την υπόλοιπη οι «γαλάζιοι» του Τυρνάβου και οι «πράσινοι» της Αλαμάνας; Επειδή ζητάνε οι αγρότες ένα δισεκατομμύριο ευρώ την ώρα που τινάζει ανάποδα ο Αλμούνια τον Παπακωνσταντίνου για να του πάρει και το τελευταίο δεκάλπετο απ’ την τσέπη – την ώρα που «δεν υπάρχει σάλιο», που θα ‘λεγε κι ο Ανδρέας; Κι επειδή κι ο παππούς, απόμαχος πια στην Αθήνα, με 400 ευρώ το μήνα προσπαθεί να τη βγάλει αλλά δεν κατέβηκε να κλείσει την Πανεπιστημίου; (Όχι γιατί δεν θέλει, να εξηγούμαστε, αλλά γιατί δεν έχει κομματικό τρακτέρ και γαλάζιο ή πράσινο «συντονιστικό», έτσι;)

Ας το μεγάλε, παρ’ το αλλιώς γιατί θα βρεις – κι είναι και νύχτα, καταχνιά και κατσικόδρομος. Ασε που και του Σημίτη η νίκη Πύρρειος ήταν τότε, άσε που και τώρα άλλαξαν πια τα πράγματα, το ‘πε κι εκείνος ο εκπρόσωπος, ο Πεταλωτής – καταστολή, είπε, δεν προβλέπεται.

Ναι, δεν ξεφουσκώνει πια λάστιχα η ομάδα, τώρα πια παίζει αλλιώς – παίζει ΝΒΑ, το ‘πε κι ο Πάγκαλος.

Μόνον οι προσωπικοί, ιδεολογικοί μύθοι ξεφουσκώνουν καμιά φορά, αλλά και τι αξία έχουν τώρα όλα αυτά όταν τα ψάχνεις μια νυσταγμένη νύχτα, στο δρόμο προς τη Σαλονίκη…