»Κουαφερ και ο κουρεας, κουαφερ και τι να κανω

Βρισκόμαστε σε μια πολύ παράξενη πολιτική συγκυρία. Κανείς δεν είναι κανενός και εσύ είσαι λέει η Ελένη. Η Ελένη είναι γυναίκα σύμβολο, κορίτσι άγουρο σαν την Μαρίνα των Βράχων που όμως σήμερα, δόξα τω Θεώ, κάνει και κάμπινγκ στον Αμαζόνιο με μια φίλη της μετά από μια διανυκτέρευση στα νησιά Γκαλαπάγκος και είναι μια χαρά Ελληνίδα και étrangère universelle συγχρόνως, σαν την Μελίνα.
του Άρη Δαβαράκη protagon.gr

Είναι όμως και η γιαγιά που τον σκληρό Απρίλη του 45 ήτανε δεκατεσσάρων και σήμερα είναι 79, που είχε έναν αδερφό δεξιό κι έναν αριστερό που σφάχτηκαν, δυο γιους που διοριστήκανε απ΄την ΕΡΕ και τέσσερα εγγόνια δύο εκ... των οποίων είναι σήμερα με τα τρακτέρ στους δρόμους. Ο τρίτος είναι διδάκτορας σ΄ένα πανεπιστήμιο στην Μινεσότα και ο τέταρτος αδελφή κομμώτρια, Coiffeur. Αν το προφέρεις χωρίς Γαλλική προφορά ακούγεται σαν «τι να κάνω» - «quoi faire?», δηλαδή. Εξ΄ού και ο τίτλος που διάλεξα. «Coiffeur» και ο κουρέας, (τον εγγονό της Ελένης την κομμώτρια λέμε τώρα, που τον βαφτίσανε Θανάση και δεν μπορείς να τον πείς Coiffeuse να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη), «quoi faire» κι εμείς οι εγκλωβισμένοι σ΄αυτην την τόσο δύστοκη και δύσκολη στην διαχείρισή της πολιτική συγκυρία: Ελληνάρες Ευρωπαίοι που έχουμε φάει τα λεφτά και υποδομές δεν φτιάξαμε. Κι έρχεται πάλι η Γερμανίδα και άντε ξανά-μανά «σκατά τα κάνατε, θάρθω εκεί να σας βάλω σε τάξη».

Τι να κάνει και η γιαγιά; Τον Μάρξ δεν τον διάβασε κι ούτε κατάλαβε ποτέ της γιατί αιματοκυλίστηκε ολόκληρη η φαμίλια της. Τον Ιταλό και τον Γερμανό όμως τον πολέμησαν όλοι γύρω-τριγύρω της με λύσσα και με νύχια και με δόντια και στα υπόγεια κρύβανε τον Αγγλογάλλο και τον Εβραίο, τα γυναικόπαιδα και τους τραυματίες. Κι ήρθε και κάποια στιγμή και το τρανζιστοράκι με την «Πικρή μικρή μου Αγάπη» και τον παντρεύτηκε τον Παναγιώτη και σκοτωθήκανε στη δουλειά εξήντα χρόνια και, δόξα τω Θεώ, όλα καλά πήγανε – κατά το ανθρώπινον πάντα και όσο αυτό είναι δυνατόν. Φύγανε κατοσταριές χιλιάδες μετανάστες στην Αμερική και την Γερμανία (που είχανε πια συμμαχήσει) και άλλοι γυρίσανε ματσωμένοι, άλλοι μείνανε εκεί, παντρευτήκανε, κάνανε εκεί παιδιά, «Αμερικανάκια», σαν την Έλλη Πασπαλά ας πούμε που δεν τα έμαθε ποτέ καλά τα Δημοτικά μας τραγούδια, αλλά αν σου πει το «The man I love» ή το “Summertime” σταυροκοπιέσαι και λες «κόιτα να δεις Ελένη εγγόνα που 'φτιαξες, άξια να την καμαρώνει η Ελλα Φιτζέραλντ».

Και βέβαια, με το που μπήκε ο 21ος αιώνας, άλλα χαμπέρια: Πάει η δραχμή, σου λέει. Πάρε Ευρώ να'χεις. Είσαι πια Ευρωπαία. Τι Γερμανία και Ιταλία, τι Αγγλία και Γαλλία, όλοι ένα είμαστε. Η Ευρώπη των 6 ή Ευρώπη των 9, η Ευρώπη των 12, να και η Ευρώπη των 27 και η Βουλγαρία αδελφή μας και αυτή – αφού προλάβαμε και της πήραμε τη Θεσσαλονίκη ευτυχώς το 12 και θα γιορτάσουμε τα εκατόχρονα σε τρία χρόνια με την γαλανόλευκο να κυματίζει δίπλα στην Βουλγάρικη σημαία στις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο – και τον Λευκό Πύργο. Μεγάλο μπλέξιμο, ιλιγγιώδες θα το'λεγες, αλλά είπαμε «θα ελέγξουμε τον ίλιγγο», δεν το'παμε; Το'παμε : Κουαφέρ και ο κουρέας, κουαφέρ και τι να κάνω. Είχαμε ζήσει πια και τη χούντα, πέρασε κι΄αυτή όπως περνάνε όλα, απομονώσαμε τους ακροδεξιούς κάπου γύρω από την Χρυσή Αυγή, τον Καρατζαφέρη και κάτι εθνοκάπηλους, νομιμοποιήσαμε και το ΚΚΕ να μπορεί να λέει και η Αλέκα με τούς οπαδούς της αυτά που πιστεύει (ανάθεμα κι΄αν έχουνε καταλάβει τι πιστεύουν κι΄αυτοί, αλλά δεν έχει σημασία, Δημοκρατία έχουμε) και προχωράμε από τον σοσιαλισμό με τον πράσινο ήλιο τον μεθυσμένο, στο Μητσοτάκ΄, στον Ανδρέα με την Δήμητρα και το Χέρφηλντ, στον Σημίτη μια οκτατετία κάτσε καλά, ΟΝΕ σου λέει και Millennium συγχρόνως και Ολυμπιακοί Αγώνες στα σκαριά και το χρήμα να ρέει απο παντού, τι χρηματιστήρια, τι καζίνα – τα είχανε απαγορέψει αλλά τα ξαναπιτρέψανε - τι φρουτάκια – κι΄αυτά το ίδιο - black money, black jack, black label στα καφενεία σ΄όλα τα χωριά, σού λέει μέσα σε 15 χρόνια ήπιαμε όσο ουίσκι δεν είχε πιει η Σκωτία σ΄έναν αιώνα.

Και τώρα; Τώρα μαντάμ Ελένη, πολύ δύσκολα όλα ξαφνικά. Η Γερμανίδα τα πήρε στο κρανίο. Σου λέει ούτε με πόλεμο βάζουνε μυαλό αυτοί εκεί κάτω, ούτε με ειρήνη. Τι θα τούς κάνω; Θα τούς στείλω ελεγκτές να τους εγκαταστήσω εκεί να κάνουνε αυτοί τους λογαριασμούς κι΄άσε τους Έλληνες να συμμαζέυουνε τα θαλασσοδάνεια και τα χρέη τους τόσων ετών που τρώγανε και πίνανε όλοι από μια αγελάδα. Και κομμένα οι κάρτες και τα καταναλωτικά, ότι κατανάλωσες κατανάλωσες, ξαναμπές τώρα στην παραγωγή όπως τότε που μούχες έρθει μετανάστης. Τώρα ξέρεις. Μπορείς και σπίτι σου. Βάλτο αυτό το ρημάδι πούχεις στο κεφάλι σου να δουλέψει δημιουργικά επιτέλους κι΄ασε τις πονηριές και τα κόλπα, μια ζωή Γκόλφω. Τόσα νησιά έχεις, φτιάξτα εκεί όμορφα ναρχόμαστε όλοι για ηλιοθεραπείες και κολύμπια, ξενοιασιές, έρωτες και καθαρή ενέργεια από παντού για 10-15 μέρες να σου αφήνουμε Ευρώ και δολάρια και γιέν και Κινέζικα και Ρώσικα και απ΄όλα τα λεφτά του πλανήτη. Think positive μωρή γκρινιάρα μουρόχαβλη επιτέλους, όλα τα καλά του κόσμου έχεις, ηλιοφάνεια, θάλασσες, ταξίδια, ελιές, λαδάκι του Θεού, «λάμπει τ΄ασημί του σπάρου μές στο μάρμαρο της Πάρου» λέει ο Οδυσσέας σου, που του δώσαμε και το ένα από τα δυο σου Νόμπελ. Το άλλο το είχε ήδη πάρει ο Γιώργος εκείνος που έλεγε «όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει».
Αυτά σκέφτεται καθώς πλησιάζει τα ογδόντα της η Ελένη τις νύχτες και δεν την πιάνει ύπνος.