»ΠεθαΙνω σαν χΩρα;

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη ΕΘΝΟΣ

Δεν ξέρω τι με πείραξε πιο πολύ: Οι σφαλιάρες και οι προσβολές για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας ή οι ανεπαίσθητες ευρωπαϊκές ειρωνείες για την αδυναμία της να εξέλθει από το τούνελ.
Αυτό που πόνεσε περισσότερο ήταν η κατρακύλα στη Διεθνή Κατάταξη Λίστας Διαφάνειας. Πάτος της Ευρώπης, παρέα με τους φίλους μας τους Ρουμάνους και τους Βούλγαρους - ίδια χάλια, εκείνοι με σοβαρότερο άλλοθι. Χωρίς αμφιβολία «έτσουξε» περισσότερο.
Δεν με πειράζει που με λένε φτωχιά, ποτέ δεν... ήμουν άλλωστε πλούσια. Με προσβάλλει όμως τρομερά να με λένε διεφθαρμένη. Και το κερασάκι στην τούρτα, να μου λένε ότι είμαι φτωχιά... ακριβώς επειδή είμαι διεφθαρμένη. Σαν χώρα, βέβαια (αλλά γιατί νιώθω σαν να μου το λένε προσωπικά;).

Εξηγούμαι, γιατί κι εγώ άργησα να το καταλάβω: Η διαφθορά φέρνει οικονομική κατάρρευση. Η κατάρρευση της αξιοπιστίας κάνει τους επενδυτές να μας ρίχνουν μια ματιά και να αλλάζουν πεζοδρόμιο, χώρα, ήπειρο. (Εσείς, θα βάζατε τα κεφάλαιά σας για μπίζνες στη Σομαλία; Ποτέ; Μην παίρνετε και όρκο, μαζί μας είναι η Σομαλία στη λίστα!).

Και το αυτονόητο, κάθε δεκάρα που νομίζει ότι γλιτώνει ο μάγκας που φοροδιαφεύγει σήμερα, επιστρέφει υπερδεκαπλάσια για να πιει το αίμα του διπλανού μισθωτού, του αυριανού συνταξιούχου, του σημερινού μαθητή.

Πατάω τα κουμπιά και τους ακούω. Εχει μια λογική να υψώνονται οι τόνοι για τη διαδοχή στη Νέα Δημοκρατία, αφού θεωρητικά ο αρχηγός της θα μπορεί να διεκδικήσει αύριο το τιμόνι της χώρας. Ναι, αλλά θα βρει τιμόνι; Θα βρει φρένα, καύσιμα, τσιμούχες, σαζμάν; Θα βρει «χώρα»; Δεν είμαι καλά σήμερα. Τα βλέπω όλα μαύρα (σαν να ξημερώθηκα στο Μογκαντίσου ή στη Σιέρα Λεόνε). Η καρδιά μου είναι βαριά.

Βρε, μπας και πεθαίνω σαν χώρα; Οσο και να ακούγεται φρικτό, υπάρχει πάντα το χειρότερο. Μήπως έχω ήδη πεθάνει (σαν χώρα, λέω ) και δεν μου το είπαν ακόμα; Μήπως να το πάρω προσωπικά; Μήπως τα έχω ήδη κακαρώσει και μου το φέρνετε γλυκά, με τρόπο;