Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

»Ειμαι ανεργη. Ντρεπομαι και φοβαμαι

Κυβέλη Χατζηζήση http://www.aixmi.gr/index.php/eimai-anergi-ntrepomai-kai-fovamai/



Είμαι άνεργη δημοσιογράφος και ονομάζομαι Κυβέλη Χατζηζήση. Έχω πολλούς μήνες να δουλέψω. Κάθε μέρα μου είναι δύσκολη. Γεμάτη αγωνία. Κι όσο ο καιρός περνάει, γεμάτη φόβο. Αναζητώ απεγνωσμένα δουλειά, ακόμη κι αν δεν σχετίζεται με το έως πρότινος επάγγελμά μου . Μέχρι τότε το... μόνο που ζητάω είναι να μην με αντιμετωπίζουν ως αριθμό, αλλά ως άνθρωπο. Τουλάχιστον αυτό.
Ανήκω σε μία ομάδα ανθρώπων που, δυστυχώς, καταλαμβάνει το 16% του ελληνικού πληθυσμού. Και, λέω τουλάχιστον, διότι αυτό το ποσοστό ανέργων είναι το επίσημα καταγεγραμμένο και όχι το πραγματικό.
Σ΄ ένα φανταστικό σενάριο – και, κατά τη γνώμη μου τραγικό – εάν οι άνεργοι φτιάχναμε κόμμα, τότε θα ήμασταν η τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη. Κατά γενική ομολογία ο δικομματισμός που για χρόνια κυβερνά αυτή τη χώρα, είναι μία από τις βαθύτερες πληγές του τόπου. Τι κατάφεραν λοιπόν, οι δύο μεγάλοι ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, μεταξύ άλλων; Το απόλυτο μπάχαλο αφενός, και, αφετέρου χώρο για μία τρίτη πολιτική δύναμη με αξιοσημείωτο ποσοστό.
Το να αναλύσω το πώς και το γιατί η χώρα έχει φτάσει σε τέτοιο αδιέξοδο, δεν είναι δουλειά μου. Αλλωστε, δεν έχω και τις γνώσεις που θα υποστήριζαν τις απόψεις μου. Το να καταγράψω, όμως, τη χυδαιότητα των ιθυνόντων έναντι των ακούσια αργόσχολων, μέσα απ΄ αυτό το site – το οποίο παρεμπιπτόντως βρίσκω να ακροβατεί με επιτυχία ανάμεσα στην καταγραφή της ψυχρής πραγματικότητας και της συναισθηματικής κατάστασης των ανθρώπων – το θεωρώ ανάγκη μου. Να τα πω να ξεσκάσω, ή, αλλιώς θα σκάσω, με απλές κουβέντες.
Η χυδαιότητα στην οποία αναφέρομαι – γνωρίζοντας καλά τη βαρύτητα της λέξης – έγκειται στο εξής: ενώ αντιμετωπίζομαι ως αριθμός (16%), ταυτοχρόνως παρουσιάζομαι και ως πρωταγωνίστρια. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι (συνάδελφοι μου, μην ξεχνιόμαστε), διαμορφωτές κοινής γνώμης, με τα ρεπορτάζ και τις αναλύσεις τους, μου δίνουν καθημερινά το πρώτο ρόλο.
Προς στιγμήν σκέφτηκα πως ο πρωταγωνιστικός ρόλος είναι αυτός στον οποίο άπαντες δίνουν τη μεγαλύτερη σημασία. Στην προκειμένη περίπτωση οι ταινίες που πρωταγωνιστούμε εμείς οι άνεργοι (κι άλλες κοινωνικές ομάδες αναντίρρητα) είναι οι κλασσικές αμερικανικές ταινίες δράσης, όπου ο κακός πυροβολεί σχεδόν εξ΄ επαφής τον καλό. Ο ήρωας πέφτει κάτω. Αίματα πετάγονται παντού, η ανάσα βγαίνει με δυσκολία. Κι εκεί που νομίζεις πως ο καλός έχασε το παιχνίδι, εκείνος σηκώνεται αψηφώντας τον πόνο που ξεσκίζει την καρδιά και αρχίζει στο κυνήγι τον κακό, ο οποίος παρ΄ ότι δεν έχει πάθει ούτε γρατζουνιά, κινδυνεύει να πιαστεί από τον τραυματία! Στην επόμενη σκηνή, βέβαια, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αποτέλεσμα; Δεν είδαμε τις κόρες του τραυματία να διαστέλλονται από το φόβο. Δεν πανικοβληθήκαμε με το λουτρό αίματος. Δεν μυρίσαμε την ιδιόμορφη οσμή του αίματος. Δεν είδαμε γιατρούς και ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/eimai-anergi-ntrepomai-kai-fovamai/

Δεν υπάρχουν σχόλια: