»Ειμαι Έλληνας και Χριστιανος

του Άρη Δαβαράκηhttp://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6102

Με ειλικρινή απορία τους τελευταίους μήνες παρακολουθώ τις ιδιαίτερα φορτισμένες «επιθέσεις» κάθε είδους που γίνονται, ασυντόνιστα αλλά επίμονα, σε ό,τι έχει σχέση με Ελλάδα, Ιστορία, Πίστη, Παράδοση, Συνέχεια, Εθνική οντότητα, Γλώσσα, Πατρίδα. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που προκαλεί αυτήν την... «αντιπάθεια» για τη διαδρομή μας ως εδώ – δεν τα καταφέρνω όμως. Λογικά, οι άνθρωποι σαν μονάδες και σαν κοινωνίες, έχουν την τάση να ψάχνουν επίμονα την σύνδεσή τους με τους προγόνους τους και, όταν βρίσκουν ένα νήμα, ακόμα και αδιόρατο, χαίρονται γι’ αυτό και το «διαφημίζουν». Εδώ από πάνω μας, ένα τόσο δα κράτος που προέκυψε από την πρόσφατη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τα Σκόπια, αγωνίζεται με νύχια και με δόντια σε όλα τα διεθνή επίσημα όργανα και με κάθε δυνατό τρόπο, να του αναγνωρισθεί η σχέση του με τους Αρχαίους Μακεδόνες, τους Πτολεμαίους και τον Μέγα Αλέξανδρο. Τα επιχειρήματά του είναι ελάχιστα, μόνο μια Γεωγραφική γειτνίαση υπάρχει – κι όμως, με υπομονή και μεθοδικότητα, καταφέρνει σιγά-σιγά αυτή η κρατική οντότητα να αναγνωρισθεί ως «συνέχεια» ενός ενδόξου παρελθόντος και όχι σαν αυτό που πράγματι είναι.Αλλά και σαν μονάδα, ο άνθρωπος, έχει την τάση να αναζητά μια διασύνδεση με τις παλιότερες γενιές που του ενισχύει την «ταυτότητά» του και τον κάνει να νοιώθει υπερήφανος. «Ο παππούς μου πολέμησε τους Γερμανούς», «ο προπάππους μου ήτανε καπετάνιος αγωνιστής στην Επανάσταση», «ο αδελφός της γιαγιάς μου συνομιλούσε με τον Καποδίστρια», «έχουμε σπίτι μία χειρόγραφη επιστολή του Γρηγορίου του Ε’ προς τον Επίσκοπο Σαλώνων με ημερομηνία Φεβρουάριο του 1821». Και όσο πιο πίσω πάς, τόσο πιο γερά δεμένος με την ιστορία αυτού του πλανήτη νοιώθεις και αυτό σου δίνει μια προοπτική ευρύτερη και μιαν άλλη ματιά για να «κατανοήσεις» τη ζωή σου. Και δεν μιλάω μόνο για τα αδιαμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα και τις ένδοξες, χρυσές (έστω και αιματοβαμμένες) σελίδες της εξέλιξης του ανθρώπινου γένους: Όταν γεννήθηκε η γιαγιά την Φρόσως στην Πέτρα Μυτιλήνης, στην αυλή του σπιτιού τους οι γονείς της φυτέψανε μια μανόλια. Η γιαγιά Φρόσω Ζούρου μεγάλωσε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, έγραψε βιβλία λαογραφικά μεγάλης αξίας (γιατί περιλαμβάνουν ανεκτίμητες πληροφορίες για τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής στην Μυτιλήνη τον 18ο και τον 19ο αιώνα) και τώρα αυτό το σπίτι που το χαρήκανε παιδιά κι’ εγγόνια, το χαίρονται τα δισέγγονα και τα τρισέγγονα, τα καλοκαίρια που πηγαίνουνε και αράζουνε στο πανέμορφο αυτό παλιό αρχοντικό που, με κόπους και θυσίες πολλές, διατηρήθηκε και εκσυγχρονίστηκε – χωρίς να χάσει τίποτα από το μεγαλείο του. Και όταν καθόμαστε με τ’ αλάτια για παγωτά, εφημερίδες και καφέδες στο ξύλινο τραπέζι της πίσω αυλής μετά το κολύμπι στην Εφταλού, η μανόλια μας σκιάζει και το άρωμα των τεράστιων λουλουδιών της, Ιούλιο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο, Ιούνιο, μας μεθάει και μας ζαλίζει. Στο τραπέζι τώρα τα i-pad και τα notebooks, τα BlackΒerry και τα mp3 μας έχουν αντικαταστήσει τις «εφημερίδες» που ρουφούσαμε παλιά και τα περιοδικά με τα κουτσομπολιά (αν και κάνα-δυό έχουν επιζήσει!).Η Οικογένεια της Φρόσως είναι μια οικογένεια δεμένη και περήφανη για την καταγωγή της. Είναι περήφανη που όταν ξαπλώνουμε στις χοντρές λείες κροκάλες και κολυμπάμε στα παγωμένα νερά της Εφταλούς, βλέπουμε απέναντι την Τουρκία τόσο κοντά που τα κινητά μας πιάνουν Turk cell και όχι τα δικά μας δίκτυα – όμως, χάρη σε σκληρούς αγώνες, δεν είμαστε Τουρκία αλλά Ελλάδα. Αλλά για να γίνουμε Ελλάδα και να μιλάμε Ελληνικά ("Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική, το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...» λέει ο Ελύτης με το Νόμπελ του), δώσαμε μάχες, αγωνιστήκανε οι δικοί μας, το DNA των οποίων κουβαλάμε στα σώματά μας, τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Το 2021, πρώτα ο θεός, θα γιορτάσουμε 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Σε δέκα χρόνια δηλαδή. Και ρωτάω και αναρωτιέμαι και απορώ : Δεν το εκτιμούμε αυτό; Δεν το τιμούμε; Δεν θαυμάζουμε τις τόσο σύνθετες, πολύπλοκες, μεγάλου κόστους σε ανθρώπινες ζωές, χρόνο και χρήμα, προσπάθειες που κατέβαλλαν οι πριν από μας για να μην είμαστε τώρα Κουσάντασι, Μποντρούμ και Νοτιοδυτική Τουρκία; Ειλικρινά στεναχωριέμαι : Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια, από γονείς γεννημένους εκεί με παππούδες και προπαππούδες από το Ιόνιο, τη Σμύρνη, την Κρήτη και τις Κυκλάδες, νοιώθω τόσο πάρα πολύ Έλληνας – και ας διαβάζω στο πρωτότυπο και τον Proust και τον Flaubert, και τον Dickens και όλη τη σειρά των Penguin Classics. Και δεν καταλαβαίνω γιατί οι σύγχρονοι Έλληνες (όχι οι πολλοί βέβαια αλλά κάποιοι εξ’ αυτών) τα έχουνε βάλει επιπόλαια και "εξυπνακίστικα" με την Ελλάδα που είναι εδώ, στον ίδιο γεωγραφικό χώρο και με την, ολοζώντανή της γλώσσα, συνεχώς και αδιαλείπτως επί 26 (τουλάχιστον) αιώνες, παρούσα, ζωντανή και πάλλουσα, άλλοτε «εκπίπτουσα», άλλοτε αναγεννημένη, πάντα όμως Ελλάδα και μόνον Ελλάδα με κεφαλαίο, βέβαια Έψιλον. Ελπίζω (και μάλλον αυτό συμβαίνει), πώς αυτή η «τάση» είναι αποτέλεσμα της ανάγκης κάποιων να προκαλέσουν μια συζήτηση γύρω από το όνομα τους και να ξεχωρίσουν έτσι από τον «σωρό». - προκαλώντας τους πολλούς. Και, για να πω την βαθειά μου αλήθεια, δεν ανησυχώ για τις εξυπνακίστικες εξάρσεις τους – στεναχωριέμαι βέβαια, αλλά το προσπερνάω. Η Ελλάδα είναι μια υπόθεση τόσο παλιά, τόσο πλούσια ιστορικά, τόσο ισχυρή σαν οντότητα (ώστε να περάσει από τους αρχαίους χρόνους στο Βυζάντιο, στην υποτέλεια 4 αιώνων και από αυτήν στην σύγχρονη Ελλάδα χωρίς καθόλου να διακοπεί η συνέχειά της), ώστε μόνο να χαμογελάει – με κατανόηση! - μπορεί κανείς σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν και δεν ενδιαφέρονται να καταλάβουν τις λέξεις που συνθέτουν μια φράση που γεφυρώνει, σαν ουράνιο τόξο, ότι είναι ουσιωδες Ελληνικό, τώρα και τόσους αιώνες. Την επιβλητική διαχρονική επίκληση των πέντε λέξεων, πρός το μυστηριώδες, το ανεξερευνητο και ακατάληπτο που μας δημνιούργησε, εμάς και το Σύμπαν ολόκληρο : «Αρχαίο-Πνεύμα-Αθάνατο-Αγνέ-Πατέρα ». Ο στίχος ενός ύμνου στην Δημιουργία και την Ποιήσή της, που ενώνει τον Ελληνισμό απο τίς "αμμουδιές του Ομήρου", μέχρι το "εδω και Τώρα" μας του 21ου αιώνα.