Οταν τις προάλλες εμαίνετο ο καβγάς του Πάγκαλου με τον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την επίθεση εναντίον του πρώτου σε ταβέρνα των Καλυβίων, παρενέβη στην υπόθεση ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με δήλωσή του. Συγκράτησα από αυτή τη δήλωση μια φράση, επειδή, κατά τη γνώμη μου, συμπυκνώνει έναν από τους ...χαρακτηριστικότερους παραλογισμούς της εποχής που τελειώνει: «Τέτοιες συμπεριφορές», είπε με ύφος αξιωματικό ο Γ. Πεταλωτής, αναφερόμενος στους προπηλακισμούς και τα γιαουρτώματα πολιτικών, «δεν έχουν σχέση με την Αριστερά».
Από πού κι ώς πού η πολιτική βία δεν έχει σχέση με την Αριστερά, μπορώ να ρωτήσω; Τι είναι δηλαδή η Αριστερά, σωματείο αγίων ή κανονικοί άνθρωποι όπως όλοι μας, με τις μικρότητες, τις αδυναμίες και τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης; Νομίζω ότι μία από τις πλέον επιζήμιες στρεβλώσεις της πολιτικής ζωής στη μεταπολίτευση, ιδίως μετά το 1981, ήταν -και εξακολουθεί να είναι- η τέλεια εξιδανίκευση της Αριστεράς.
Αρκεί να εντάξει κανείς την επιδίωξη των σκοπών του στις πολιτικές δραστηριότητες της Αριστεράς και οι πράξεις του αμέσως εξαγνίζονται. Από τη συστηματική παρακώλυση των συγκοινωνιών, το σαμποτάζ ιδιωτικών ή δημόσιων οικονομικών δραστηριοτήτων και τους δημόσιους προπηλακισμούς μέχρι την καταστροφική δράση των αναρχικών και των τρομοκρατών, κράτος, κόμματα και κοινωνία ανεχόμαστε και δικαιολογούμε μια ασυδοσία εκ μέρους της Αριστεράς, ανεπίτρεπτη σε οποιονδήποτε άλλον θα τολμούσε να την επιχειρήσει. Δεχόμαστε την αναγωγή της τεμπελιάς σε δικαίωμα, με τη μορφή παράλογων αιτημάτων, καθώς επίσης και τη θεωρητικοποίηση του φθόνου, μέσω της εξίσωσης προς τα κάτω, επειδή όλα αυτά ενδύονται τον μανδύα αριστερών πολιτικών. Φθάσαμε ακόμη και στο σημείο να ακούμε τη γραμματέα του ΚΚΕ από το βήμα της Βουλής να δηλώνει ότι το κόμμα της θα λειτουργεί εκτός συνταγματικών προδιαγραφών -επειδή, λέει, δεν αναγνωρίζουν το αστικό Σύνταγμα- και κανείς να μην αντιδρά.
Γιατί όλα αυτά; Επειδή, λόγω του ιστορικού παρελθόντος, η Αριστερά έχει αναχθεί σε κάτι παρεμφερές με τις ιερές αγελάδες, που περιφέρονται στους δρόμους των ινδικών πόλεων και μένουν πάντα ανενόχλητες, ακόμη και όταν τα αμολάνε στη μέση του δρόμου. Δεν λέω -προς Θεού- ότι από το ένα άκρο, της εξιδανίκευσης, πρέπει σώνει και καλά να οδηγηθούμε στο άλλο. (Αλλωστε, αν σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο που περιγράφεται παραπάνω, αυτό οφείλεται εν πολλοίς στο ότι κάποτε ήμασταν στο αντίθετο άκρο.) Λέω απλώς ότι έφθασε η ώρα να κατεβάσουμε την Αριστερά από το βάθρο της και να...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_13/04/2011_438728
Από πού κι ώς πού η πολιτική βία δεν έχει σχέση με την Αριστερά, μπορώ να ρωτήσω; Τι είναι δηλαδή η Αριστερά, σωματείο αγίων ή κανονικοί άνθρωποι όπως όλοι μας, με τις μικρότητες, τις αδυναμίες και τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης; Νομίζω ότι μία από τις πλέον επιζήμιες στρεβλώσεις της πολιτικής ζωής στη μεταπολίτευση, ιδίως μετά το 1981, ήταν -και εξακολουθεί να είναι- η τέλεια εξιδανίκευση της Αριστεράς.
Αρκεί να εντάξει κανείς την επιδίωξη των σκοπών του στις πολιτικές δραστηριότητες της Αριστεράς και οι πράξεις του αμέσως εξαγνίζονται. Από τη συστηματική παρακώλυση των συγκοινωνιών, το σαμποτάζ ιδιωτικών ή δημόσιων οικονομικών δραστηριοτήτων και τους δημόσιους προπηλακισμούς μέχρι την καταστροφική δράση των αναρχικών και των τρομοκρατών, κράτος, κόμματα και κοινωνία ανεχόμαστε και δικαιολογούμε μια ασυδοσία εκ μέρους της Αριστεράς, ανεπίτρεπτη σε οποιονδήποτε άλλον θα τολμούσε να την επιχειρήσει. Δεχόμαστε την αναγωγή της τεμπελιάς σε δικαίωμα, με τη μορφή παράλογων αιτημάτων, καθώς επίσης και τη θεωρητικοποίηση του φθόνου, μέσω της εξίσωσης προς τα κάτω, επειδή όλα αυτά ενδύονται τον μανδύα αριστερών πολιτικών. Φθάσαμε ακόμη και στο σημείο να ακούμε τη γραμματέα του ΚΚΕ από το βήμα της Βουλής να δηλώνει ότι το κόμμα της θα λειτουργεί εκτός συνταγματικών προδιαγραφών -επειδή, λέει, δεν αναγνωρίζουν το αστικό Σύνταγμα- και κανείς να μην αντιδρά.
Γιατί όλα αυτά; Επειδή, λόγω του ιστορικού παρελθόντος, η Αριστερά έχει αναχθεί σε κάτι παρεμφερές με τις ιερές αγελάδες, που περιφέρονται στους δρόμους των ινδικών πόλεων και μένουν πάντα ανενόχλητες, ακόμη και όταν τα αμολάνε στη μέση του δρόμου. Δεν λέω -προς Θεού- ότι από το ένα άκρο, της εξιδανίκευσης, πρέπει σώνει και καλά να οδηγηθούμε στο άλλο. (Αλλωστε, αν σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο που περιγράφεται παραπάνω, αυτό οφείλεται εν πολλοίς στο ότι κάποτε ήμασταν στο αντίθετο άκρο.) Λέω απλώς ότι έφθασε η ώρα να κατεβάσουμε την Αριστερά από το βάθρο της και να...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_13/04/2011_438728
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου