Γεράσιμος Μοσχονάς ΒΗΜΑ
Στο ερώτημα του τίτλου ας μας επιτραπεί μια προκαταρκτική απάντηση. Στη σημερινή εποχή τα συνδικάτα των μισθωτών είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Υπάρχει όμως ένας «κακός» και ένας «καλός» συνδικαλισμός. Ο «κακός» δρα κυρίως ως εκπρόσωπος στενών κλαδικών αντιλήψεων και η Ελλάδα αποτελεί παραδειγματική περίπτωση. Ο «καλός».... επιχειρεί να λειτουργήσει σαν δύναμη αλληλεγγύης και πολιτικής ρύθμισης. Ο πρώτος στόχος ενός σοβαρού συνδικαλιστικού κινήματος είναι η προώθηση πολιτικών που αμβλύνουν τις ανισότητες μεταξύ των μισθωτών. Η μείωση των μισθολογικών ανισοτήτων υπήρξε κεντρική στρατηγική στις σκανδιναβικές χώρες και, σε μικρότερο βαθμό, στην Αυστρία και στη Γερμανία. Η στρατηγική αυτή είναι η μόνη που εξασφαλίζει τη (σχετική) ενότητα του κόσμου της μισθωτής εργασίας, γεγονός που επιτρέπει την ενιαία συνδικαλιστική δράση και τη διαπραγματευτική πυγμή απέναντι στην εργοδοσία. Η συνεργασία των κλαδικών οργανώσεων με την κεντρική συνδικαλιστική ηγεσία είναι το «κλειδί» της αποτελεσματικότητας αλλά και της αλληλεγγύης. Στην Ελλάδα το κλειδί αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Παρά την αριστερή ρητορική των ηγεσιών, η στρατηγική των συνδικάτων ήταν απλή: ο καθένας «παίρνει ό,τι μπορεί». Ως αποτέλεσμα, στα συνδικάτα του Δημοσίου εκπροσωπείται ένας σημαντικός αριθμός μισθωτών με υψηλές απολαβές (2.500-5.000 ευρώ). Ταυτόχρονα η μεγάλη μάζα των μισθωτών του Δημοσίου (ας μην αναφερθούμε στον ιδιωτικό τομέα) έχει μισθούς της τάξεως των 1.200-1.700 ευρώ. Συνακόλουθα, η συνοχή των μισθωτών τάξεων έχει ακραία υπονομευθεί από τις ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=398252&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου