Πέμη Ζούνη http://www.aixmi.gr/index.php/foot-print-alliws-xnaria-mas/
Επίκαιρη όσο ποτέ βρίσκω την έννοια που αναδεικνύεται σταθερά τα τελευταία λίγα χρόνια. Ξεκινάει από την οικολογική συνείδηση. Ήρθε η στιγμή να αναλογισθούμε την ευθύνη μας απέναντι στον πλανήτη. Κάλλιο αργά. Παίξαμε αλόγιστα με τις εφευρέσεις μας, με τις δυνατότητες της τεχνολογίας, με την αβάσταχτη ελαφρότητα του... νεοπλουτισμού του πνεύματος. Και μια ωραία(;) μέρα βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια φύση δαρμένη, τιμωρημένη, γονατισμένη.
Οι μεν ανησύχησαν γιατί δε βγαίνουν οι λογαριασμοί. Αποθέματα – ανάγκες: 0-1.
Οι δε, γιατί διέφυγε της προσοχής – ηθικής τους.
Δεν είναι σίγουρο αν προλαβαίνουμε τον ασθενή. Για την ακρίβεια, αν προλαβαίνουμε να επαναδιεκδικήσουμε την επιβίωσή μας. Το καλό είναι ότι τίθεται το θέμα της συνείδησης. Οικολογικής, ανθρωπιστικής, υπαρξιακής εν τέλει.
Foot print είναι το σύνθημα που εγείρεται παγκοσμίως. «Σκέψου τι αποτύπωμα αφήνεις στο πέρασμά σου». Πόση φθορά, πόση σπατάλη, πόση καταστροφή. Πόση επιπολαιότητα και άγνοια.
Έρχεται η «Ώρα της Γης», το τελευταίο Σάββατο του Μαρτίου. Ακόμα είναι επέτειος. Ακόμα δεν έχει γίνει καθημερινή σκέψη. Θα σβήσουμε για μια ώρα τα φώτα. Κάτι είναι κι αυτό. Μήπως φέτος να σκεφτούμε λίγο πιο μακροπρόθεσμα; Μήπως να αυτοδεσμευτούμε για κάτι πιο μόνιμο; Να σβήνουμε κανένα περιττό φως (ή και όλα καμιά φορά, στο τσακίρ κέφι, δοκιμάζοντας ωραιότατα κεριά), να αποφεύγουμε τα φρικτά πλαστικά (που ζουν εκατό ζωές μέχρι να ξεκατσικωθούν απ’ το περιβάλλον), να προτιμάμε τα ανακυκλωμένα κουτιά- χαρτιά- τετράδια… Μικρά πράγματα, η έγνοια μόνο για το πόσο μπορεί να κοστίζουμε σε ενέργεια. Αυτή η συνείδηση, που οδηγεί σε έναν προσωπικό κόσμο με άλλες προτεραιότητες. Και το άθροισμα κάποιων προσωπικών κόσμων, που ξαφνικά κάνουν μια μικρή διαφορά στον λογαριασμό.
Κάτι μου θυμίζει αυτή η προβληματική της συνειδητοποίησης. Κάποιο καλό φέρνει κάθε συζήτηση όπου εμπλέκεται η συνείδηση. Οδηγεί αυτόματα στην αυτο-κριτική.
Είναι αυτό το επώδυνο και αναγκαίο που μας συμβαίνει τώρα στη χώρα μας. Ίδιες εικόνες επιπολαιότητας, ανευθυνότητας, λεηλασίας ανακαλούνται. Μέσα στη σκόνη των φωνών και των αλληλοκατηγοριών, αφουγκράζεσαι τη σιγανή (και πιο δίκαιη) φωνούλα της συνείδησης του καθένα μας. Πού φταίξαμε ακριβώς; Σε ποιες αβασάνιστες επιλογές μας; Σε ποιους συμβιβασμούς μας;
Φυσικά και το ξέρουμε ότι δεν υπάρχει ισονομία στο ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/foot-print-alliws-xnaria-mas/
Οι μεν ανησύχησαν γιατί δε βγαίνουν οι λογαριασμοί. Αποθέματα – ανάγκες: 0-1.
Οι δε, γιατί διέφυγε της προσοχής – ηθικής τους.
Δεν είναι σίγουρο αν προλαβαίνουμε τον ασθενή. Για την ακρίβεια, αν προλαβαίνουμε να επαναδιεκδικήσουμε την επιβίωσή μας. Το καλό είναι ότι τίθεται το θέμα της συνείδησης. Οικολογικής, ανθρωπιστικής, υπαρξιακής εν τέλει.
Foot print είναι το σύνθημα που εγείρεται παγκοσμίως. «Σκέψου τι αποτύπωμα αφήνεις στο πέρασμά σου». Πόση φθορά, πόση σπατάλη, πόση καταστροφή. Πόση επιπολαιότητα και άγνοια.
Έρχεται η «Ώρα της Γης», το τελευταίο Σάββατο του Μαρτίου. Ακόμα είναι επέτειος. Ακόμα δεν έχει γίνει καθημερινή σκέψη. Θα σβήσουμε για μια ώρα τα φώτα. Κάτι είναι κι αυτό. Μήπως φέτος να σκεφτούμε λίγο πιο μακροπρόθεσμα; Μήπως να αυτοδεσμευτούμε για κάτι πιο μόνιμο; Να σβήνουμε κανένα περιττό φως (ή και όλα καμιά φορά, στο τσακίρ κέφι, δοκιμάζοντας ωραιότατα κεριά), να αποφεύγουμε τα φρικτά πλαστικά (που ζουν εκατό ζωές μέχρι να ξεκατσικωθούν απ’ το περιβάλλον), να προτιμάμε τα ανακυκλωμένα κουτιά- χαρτιά- τετράδια… Μικρά πράγματα, η έγνοια μόνο για το πόσο μπορεί να κοστίζουμε σε ενέργεια. Αυτή η συνείδηση, που οδηγεί σε έναν προσωπικό κόσμο με άλλες προτεραιότητες. Και το άθροισμα κάποιων προσωπικών κόσμων, που ξαφνικά κάνουν μια μικρή διαφορά στον λογαριασμό.
Κάτι μου θυμίζει αυτή η προβληματική της συνειδητοποίησης. Κάποιο καλό φέρνει κάθε συζήτηση όπου εμπλέκεται η συνείδηση. Οδηγεί αυτόματα στην αυτο-κριτική.
Είναι αυτό το επώδυνο και αναγκαίο που μας συμβαίνει τώρα στη χώρα μας. Ίδιες εικόνες επιπολαιότητας, ανευθυνότητας, λεηλασίας ανακαλούνται. Μέσα στη σκόνη των φωνών και των αλληλοκατηγοριών, αφουγκράζεσαι τη σιγανή (και πιο δίκαιη) φωνούλα της συνείδησης του καθένα μας. Πού φταίξαμε ακριβώς; Σε ποιες αβασάνιστες επιλογές μας; Σε ποιους συμβιβασμούς μας;
Φυσικά και το ξέρουμε ότι δεν υπάρχει ισονομία στο ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/foot-print-alliws-xnaria-mas/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου