»Μ' ακους;

της Ρέας Βιτάλη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5859

Ο φιλαράκος μου ο Λουκάς…Μα πόσα χρόνια γνωριζόμαστε; Πάνω από 20! Ο φιλαράκος μου…Τον αγαπώ πολύ. Γιατί έχει ταλέντο ζωής. Έτοιμος να δοκιμάσει, να γευτεί, να ταξιδέψει, να διαβάσει, να μάθει. Γι αυτό κοιμάται σαν Ιάπωνας…Όπου βρεθεί, κλείνει τα μάτια του για μισή ωρίτσα και βουρ… Έτοιμος! Μη χάσει σκηνή από το... έργο…Το πολυσινεμά της ζωής διανυκτερεύει μόνιμα. Κρίμα να χάνεις έργο. Ο φιλαράκος μου ο Λουκάς διαισθάνεται τη διάθεσή μου από τα κείμενα. Τηλεφωνιόμαστε συχνά, τα λέμε τηλεγραφικά και ωστόσο τα λέμε όλα. Να όπως χθες. Ένιωθα περίεργα μέρες…Αναμαλλιασμένος ο πλανήτης. Τσουνάμι, σεισμός, πυρηνικός κίνδυνος…Καλά λένε «μη μου δώσεις Θεέ μου αυτά που μπορώ ν΄αντέξω»…Πόσα μπορεί ν΄αντέξει ο άνθρωπος. Σκηνές που καρφώνονται στο μυαλό, στα μάτια. Θύματα, νεκροί, ζωντανοί να ψάχνουν σε συντρίμμια. Και μια επωδός made in Greece να τονίζει και να ξανατονίζει «εμείς δεν διατρέχουμε κίνδυνο», τόσο υπερτονισμένα που σε κάνει να ντρέπεσαι. Αναμαλλιασμένος ο πλανήτης. Πικρή η γεύση στο στόμα σαν μετά από κακό γαμήσι. Τι να λέει το αύριο; Πόσο έκπληξη χωράει; Ξεδοντιασμένος ο πλανήτης…Κι ωστόσο χάζεψα στον ουρανό το πιο φωτεινό φεγγάρι…Τι φωτεινό φεγγάρι, σκέφτηκα αστραπιαία! Και πήγα και χώθηκα με το μυαλό στα σπλάχνα της. Ν΄ αλοιφτώ ζωή. Να ευλογηθώ σκυταλοδρομία ζωής. Θα γίνω γιαγιά…Ποτέ δεν είναι νωρίς σε τούτη την οικογένεια τελικά…Θα γίνω γιαγιά.Χθες με πήρε ο Λουκάς. «Είδες το φεγγάρι;», «Αν το είδα! Τεράστιο, έβγαζε μάτια το φως του», «Είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει σπάνια. Από το 1993. Έρχεται πιο κοντά στην γη. Είναι στην πιο κοντινή του απόσταση γι΄αυτό λάμπει τόσο». Κι ενώ χαμογέλασα στη σκέψη εκείνος βιαστικά συμπλήρωσε « Α και μη ξεχάσω! Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Ελύτης». Αυτό ήταν! Ο φίλος μου ο Λουκάς…Μέρες τώρα ανάκατο το μυαλό, κουβάρι τα συναισθήματα. Το τηλέφωνο του, οι επισημάνσεις του το έφεραν βόλτα. Άνοιξα το Μονόγραμμα του Ελύτη. Να το διαβάσω. Να τ΄ακούσει στην κοιλιά…Την ευλογία του έρωτα. Της ένωσης δύο. Διάβασα το Μονόγραμμα. Τη φράση «σου κρατεί το χέρι πάνω απ΄τους κατακλυσμούς». Μετά άνοιξα τη Μαρία Νεφέλη.«Θεέ μου τι μπλέ ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε»…Αναμαλλιασμένος ο πλανήτης κοριτσάκι…Και συ να αιωρείσαι σε δικό σου τοποχρόνο… «Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ΄τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της»…Κι αν μπερδεμένα στα λέω, εσύ καταλαβαίνεις…Σ΄αγαπώ, σ΄αγαπώ, μ΄ακους.