»Θελω να πω «ευχαριστω» σε αυτα τα παιδια

Παύλος Τσίμας http://www.aixmi.gr/index.php/thelo-pw-euxaristw-paidia/

Στην ταινία του Γκοντάρ, «με κομμένη την ανάσα», στην τελευταία σκηνή, ο Μπελμοντό, κυνηγημένος από τους αστυνομικούς, στριμωγμένος, κάνει μια κίνηση σαν να τραβάει όπλο, ενώ είναι άοπλος. Και οι σφαίρες των αστυνομικών τον γαζώνουν. Κι όσοι έχουν δει την... ταινία έχουν ταυτιστεί με τον Μπελμοντό. Όχι επειδή είναι αθώος (δεν είναι), ούτε επειδή είναι ο ήρωας της ταινίας (και τον αγάπησε η Τζιν Σίμπεργκ), μα γιατί είναι η επιτομή ενός ισχυρού πολιτιστικού συμβόλου που κατάγεται από την εποχή που ο Ιαβέρης κυνηγούσε τον Αγιάννη. Ίσως κι ακόμη παλιότερα. Από τότε που οι φρουροί του Κρέοντα συνόδευαν την Αντιγόνη στην έξοδο.
Είμαστε με τους κυνηγημένους. Όχι με τους διώκτες. Είναι στο πολιτιστικό μας DNA. Τα όργανα της εξουσίας, με καχυποψία τα αντιμετωπίζουμε. Ιδίως σε μια χώρα σαν την δική μας, όπου μια γενιά που είναι ακόμη ενεργή, η δική μου, πρόλαβε να ζήσει την εποχή όπου για να πάρεις εφημερίδα έπρεπε να πας σε μακρινό περίπτερο, να μην σε ξέρει ο περιπτεράς και να την τυλίξεις σε μια άλλη εφημερίδα, «εθνικώς» αρμόζουσα.
Κι ακόμη χειρότερα την εποχή της χούντας, εποχή σουρεαλιστικής σχεδόν αυθαιρεσίας. Το μεταφέρουμε άθελά μας, το κοινωνούμε και το μεγαλοποιούμε το πολιτιστικό μας στερεότυπο. Και, κατά καιρούς, βρίσκονται αστυνομικοί που κάνουν ό,τι μπορούν για να το ανανεώνουν- θυμηθείτε την σαλονικιά ζαρντινιέρα.
Γι’ αυτό ακριβώς ξαφνιαστήκαμε τόσο, όλοι μας, με την συγκίνηση που προκάλεσε, και μας προκάλεσε, ο θάνατος των δύο παιδιών της ομάδας ΔΙΑΣ. Δεν ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/thelo-pw-euxaristw-paidia/