Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

»Για μια ραδιοφωνικη παλιγγενεσια

του Χρήστου Χωμενίδηhttp://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6003


Σε εποχές βαθιάς κρίσης, ο δημόσιος χώρος ξαναποκτά την κρίσιμη σημασία του. Μπορεί το καταχρεωμένο κράτος να εξαγγέλλει ορυμαγδό ιδιωτικοποιήσεων μπας και ξελασπώσει, μα ο πολίτης –που στην περίοδο των παχιών αγελάδων έπλεκε γύρω του ένα παχύ μονωτικό κουκούλι με υλικά χρυσοπληρωμένα στην «ελεύθερη» αγορά- στρέφεται τώρα εξ... ανάγκης στα κοινόχρηστα αγαθά. Δεν αναφέρομαι μονάχα στη δημόσια υγεία και παιδεία, οι οποίες καθίστανται μονόδρομος για την μεσαία τάξη, που όσο ευημερούσε τις σνόμπαρε ενώ τώρα οφείλει να αγωνιστεί για την αναβαθμισή τους. Μιλάω και για τη γαρνιτούρα της καθημερινότητας: Όταν ο παιδότοπος-εμπορική επιχείρηση γίνεται οικονομικά απρόσιτος, το παρατημένο παρκάκι της γειτονιάς πρέπει να καθαριστεί και να ομορφύνει με τη συμμετοχή και προς όφελος σύσσωμου του τοπικού πληθυσμού. Όσο το εισιτήριο των ιδιωτικών πλαζ θα ακριβαίνει, τόσο οι ελεύθερες παραλίες θα πρέπει να φροντίζονται από τους ίδιους τους λουόμενους. Το ίδιο –τηρουμένων των αναλογιών- ισχύει και για το δημόσιο χώρο των ερτζιανών.Η ραδιοφωνία στη χώρα μας αποτύπωσε με πιστότητα τη λάμψη και την επακόλουθη χρεωκοπία του μεταπολιτευτικού ονείρου: Απ’τον ανταρτοπόλεμο των ραδιοπειρατών κατά τις δεκαετίες ’70 και ’80, στην άρση του κυβερνητικού μονοπωλίου στις συχνότητες το 1989. Η ίδρυση του 9,84 βιώθηκε από τους Αθηναίους σαν μια χαρούμενη επανάσταση. Κατά το επόμενο, σύντομο σχετικά, διάστημα οι Έλληνες έζησαν όμορφες μέρες ραδιοφώνου. Όχι μονάχα οι δημοτικοί αλλά και οι ιδιωτικοί σταθμοί –οι οποίοι πύκνωναν στην μπάντα των fm- φιλοδοξούσαν να μαζέψουν στα στούντιο τους τον ανθό και να εκφράσουν την πρωτοπορία της κοινωνίας. (Το αντίστοιχο συνέβη αρκετά χρόνια αργότερα με τα free press έντυπα και με τα blogs.) Η παρακμή ξεκίνησε όταν το δημοτικό ραδιόφωνο κατήντησε προνομιακός χώρος ρουσφετιού και το ιδιωτικό υποτάχθηκε πλήρως στη λογική του κέρδους ή και των μικροκομματικών παιχνιδιών του κάθε καναλάρχη.Σήμερα το ραδιοφωνικό τοπίο εμφανίζεται πιο αποξηραμένο παρά ποτέ, την τελευταία τουλάχιστον εικοσαετία: Οι ενημερωτικοί σταθμοί μοιάζουν με χαλασμένες τηλεοράσεις –ήχος χωρίς εικόνα- είτε με εφημερίδες που εκφωνούνται μονότονα και σχολιάζονται εξυπνακίστικα μεν, άτολμα δε. Οι μουσικοί σταθμοί έχουν παραδοθεί στα play-lists - παίζουν και ξαναπαίζουν τα ίδια χιλιοπαιγμένα τραγούδια, που φορτώνονται στα κομπιούτερ και απαλλάσσουν τον ιδιοκτήτη απ’τη μισθοδοσία των παραγωγών. Οι αθλητικοί σταθμοί πριονίζουν αέναα τα ειδησεογραφικά πριονίδια και μετατρέπονται τα βράδια σε φόρουμ ομαδικής ψυχοθεραπείας, εκπέμποντας παραληρήματα εμμονικών ακροατών. Πλην φυσικά εξαιρέσεων.Σήμερα υπάρχει περισσότερο παρά ποτέ χώρος και ανάγκη για την αναγέννηση του ραδιοφώνου. Ενός ραδιοφώνου που θα συνδυάζει την αλητεία των παλιών ραδιοπειρατών με το ρηξικέλευθο πνεύμα του Τρίτου Προγράμματος του Μάνου Χατζιδάκι. Που θα ανοίγει στους πιτσιρικάδες, αναθέτοντάς τους τη σύνταξη εναλλακτικών δελτίων ειδήσεων. Που θα επιστρατεύει ως ανταποκριτές τόσο τον περιπτερά της Άνω Κυψέλης όσο και τον μετανάστη στην Αστόρια ή στο Τόκυο. Που -απαλλαγμένο από τη βλακώδη αντίληψη της πλειονότητας των χορηγών περί ασυμβίβαστου μεταξύ ποιότητας και εμπορικότητας- θα περιλαμβάνει στο πρόγραμμά του το θέατρο, το βιβλίο, τα εικαστικά. Που θα στηρίζεται σε παραγωγούς-αφηγητές και όχι σε δημοσιογράφους-διεκπεραιωτές…Αυτά κατέθεσα εν ολίγοις στον Γιώργο Καμίνη, ευθύς μετά την εκλογή του. Χαίρομαι που ο καινούργιος διευθυντής του «Αθήνα 9,84», κύριος Τάκης Καμπύλης, ενστερνίστηκε την ιδέα μου για τη δημιουργία μιάς παιδικής ραδιοφωνικής σειράς, στα πρότυπα της Λιλιπούπολης. Ευελπιστώ πως η λογική του λάθε βιώσας στο δημόσιο χώρο θα ηττηθεί και ότι χίλια λουλούδια θα ανθίσουν στο χέρσο προσώρας ραδιοφωνικό έδαφος.-

Δεν υπάρχουν σχόλια: