»Η αδιεξοδη πορεια των επιχορηγησεων

Tης Μαριας Κατσουνακη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το δίλημμα «πολλά σε λίγους ή λίγα σε πολλούς» που επανερχόταν στις συσκέψεις των επιτροπών του υπουργείου Πολιτισμού για τις θεατρικές επιχορηγήσεις ανήκει οριστικά σε άλλες εποχές. Οχι μόνο γιατί τα «πολλά» αφορούν χρόνους παρελθόντες, αλλά και γιατί και τα «λίγα» με δυσκολία εκταμιεύονται, ενώ συνεχώς αναδύονται νέα ...σχήματα, διαμορφώνοντας μια πολύμορφη θεατρική πραγματικότητα.
Η οικονομική συνθήκη επιβάλλει την ανασύνταξη και του θεατρικού χάρτη. Ειδικά σε περιόδους που περικόπτονται αισθητά μισθοί και συντάξεις, εξαναγκάζοντας σε αναδιάταξη της καθημερινότητας, τα επιθετικά παράπονα των επί χρόνια χρηματοδοτούμενων θα όφειλαν να συμπεριλάβουν τις κοινωνικές μετατοπίσεις. Δεν πέρασε χρονιά, τις τελευταίες δύο δεκαετίες τουλάχιστον, που να μην υπήρξε ένταση λόγω μη έγκαιρης καταβολής των θεατρικών -και όχι μόνο- επιχορηγήσεων. Ο θεσμός ορθώς καθιερώθηκε, ανορθολογικά όμως εφαρμόστηκε. Πρόκειται, ούτως ή άλλως, για μια αρκετά αυθαίρετη κατανομή του δημοσίου χρήματος, που δημιούργησε εξαρτήσεις, λογικές συσσιτίου, διεκδικήσεις οι οποίες δύσκολα επιδέχονταν δεύτερη κουβέντα ή επαναξιολόγηση. Η πελατειακή αυτή σχέση τροφοδότησε αδικίες, ανισότητες και, το κυριότερο, απροθυμία για την εξεύρεση άλλων, από διαφορετικές πηγές, πόρων. Το ΥΠΠΟ, παρά τη δυστοκία του, παρέμενε, για τους επιχορηγούμενους του ελευθέρου θεάτρου, μια αναντικατάστατη σταθερά. Ετσι δημιουργήθηκε και εδραιώθηκε μια, βρέξει χιονίσει, απαίτηση.
Δεν θα έπρεπε, για παράδειγμα, η χρηματοδότηση να έχει και ημερομηνία λήξης; Να στηρίζει, δηλαδή, το κράτος κάποιον θίασο στο ξεκίνημά του έως ότου αποκτήσει το στίγμα του και ύστερα να λύεται (η αμιγώς οικονομική) σχέση; Οταν υπάρχουν θίασοι που επιχορηγούνται δύο και τρεις δεκαετίες ανελλιπώς δεν καλλιεργείται και μια σχεδόν δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη;
Στο Διαδίκτυο, σε δημόσια διαβούλευση, κυκλοφορεί τις ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_23_02/03/2011_434350