Του Πέτρου Ζουρδούμη http://www.ellispoint.gr/
Υπάρχει περίπτωση το πολιτικό σύστημα να μην έχει πλήρως κατανοήσει την τραγικότητα των στιγμών; Μπορεί κάποιος να διανοηθεί πως οι αρχηγοί των ελληνικών κομμάτων διαχειρίζονται τις στιγμές πριν από μια πιθανή χρεοκοπία της χώρας ως ένα ακόμη παιχνίδι πολιτικής και εξουσίας;
Η αίσθηση πως η ευθύνη απουσιάζει από... όλους αυτές τις κρίσιμες ώρες είναι οδυνηρή. Η εικόνα προκαλεί τεράστια απογοήτευση και επιβεβαιώνει τα αισθήματα απαξίωσης των πολιτών προς την πολιτική διαδικασία και τα πρόσωπα. Είναι κατάντια να αναρωτιόμαστε όλο το προηγούμενο διάστημα για τα απολύτως αυτονόητα. Όχι αν θα ομονοήσουν οι αρχηγοί των κομμάτων σε μια κοινή εθνική γραμμή διεκδίκησης. Αλλά, αν θα συναντηθούν! Τελικά αυτό κατακτήθηκε! Με διμερείς συναντήσεις κωφών. Η συμπεριφορά των ηγετών εδώ και καιρό δε διαφέρει από το σκηνικό ενός κατ ‘ αντιδικία διαζυγίου όπου τα δυο μέρη ανταλλάσουν μηνύματα αδιαλλαξίας μέσω κοινών ενδιάμεσων. Στο πολιτικό σκηνικό διαμεσολαβητής είναι τα μέσα ενημέρωσης, με τα κόμματα να υπερβάλλουν σε εκφράσεις δημόσιας διαφωνίας, ένα βήμα πριν την καταστροφή.
Στη ουσία ποτέ δεν υπήρξε συνάντηση αρχηγών. Υπήρξε μόνο μια θλιβερή παρωδία της διαδικασίας. Όσοι σύρθηκαν εκεί το έκαναν μετρώντας το πιθανό κόστος μιας άρνησης, για το κόμμα τους και όχι το πιθανό κέρδος μιας συμφωνίας, για τη χώρα. Ανταποκρίθηκαν για να μην τους καταλογιστεί πολιτικά η απουσία από μια εθνική πρόσκληση. Με όρους, αστερίσκους, αυτοαναιρούμενες προϋποθέσεις και «ναι μεν αλλά», δε χτίζονται συναινέσεις. Χτίζονται αφορμές για διαφωνία. Η ουσιαστική άρνηση του διαλόγου και της ελάχιστης σύγκλισης, μιας κορυφαίας δημοκρατικής διεργασίας, είναι πολύ ενδεικτική του «ξεπεσμού» του πολιτικού συστήματος.
Η αυτονόητη ανάγκη εθνικής συνεννόησης σε συνθήκες κρίσιμες για τη χώρα εξελίσσεται με υπαιτιότητα των κομμάτων σε ένα κακόγουστο πλέον αστείο. Οι φωνές για μια οικουμενική κυβέρνηση είναι μια επινόηση απόγνωσης. Χρειάζεται να επιβάλλουμε με λαϊκή εντολή την υποχρέωση στο πολιτικό σύστημα να λειτουργήσει με ευθύνη; Μπορούμε να υποχρεώσουμε τους πολιτικούς να συνεννοηθούν μεταξύ τους στο πλαίσιο μιας αναγκαστικής συγκυβέρνησης; Ασφαλώς όχι. Το αίσθημα ευθύνης δεν επιβάλλεται. Υπάρχει ή δεν υπάρχει.
Οι πολίτες καλούνται εδώ και καιρό να αυτοσχεδιάσουν για τη σωτηρία τους σε μια χώρα που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Η διαχείριση δεν εμπνέει ασφάλεια και η κριτική απογοητεύει. Είναι προφανές πως το πολιτικό σύστημα που χρεώνεται το σημερινό πρόβλημα μάλλον δεν έχει καμιά δυσκολία να χρεωθεί και την αποτυχία της λύσης του. Δυστυχώς στην ατελή μας δημοκρατία δεν υπάρχει διαδικασία που να υποχρεώνει τους πολιτικούς αρχηγούς να μπούνε όλοι σε ένα δωμάτιο και να μη βγούνε από εκεί αν πρώτα δε συνεννοηθούν. Θα ήταν μια χρήσιμη προσομοίωση σε συνθήκες που από εδώ και στο εξής θα αποτελούν καθημερινότητα.
Το ερώτημα είναι, πόση άραγε σωτηρία αξίζει σε μια χώρα όπου οι πολιτικοί της διαφωνούν από συνήθεια ακόμη και στις κρισιμότερες στιγμές της ιστορίας της; Ποιες αξιώνουμε να είναι οι πιθανότητες ευρωπαϊκής συνεννόησης όταν δεν υπάρχουν οι ελάχιστες της αντίστοιχης εθνικής; Ποιο νόημα θα έχει η μετάθεση ευθυνών όταν θα έχει συμβεί το κακό;
Σε μια Ελλάδα που καταστρέφεται η εθνική συνεννόηση θα μπορούσε να είναι το τελευταίο ισχυρό της ανάχωμα. Είναι κρίμα που η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τραγικό τρόπο. Είναι η μοίρα μας φαίνεται, η χώρα να «πέφτει» από αυτούς που βρίσκονται εντός των τειχών!
Πέτρος Ζουρδούμης
Η αίσθηση πως η ευθύνη απουσιάζει από... όλους αυτές τις κρίσιμες ώρες είναι οδυνηρή. Η εικόνα προκαλεί τεράστια απογοήτευση και επιβεβαιώνει τα αισθήματα απαξίωσης των πολιτών προς την πολιτική διαδικασία και τα πρόσωπα. Είναι κατάντια να αναρωτιόμαστε όλο το προηγούμενο διάστημα για τα απολύτως αυτονόητα. Όχι αν θα ομονοήσουν οι αρχηγοί των κομμάτων σε μια κοινή εθνική γραμμή διεκδίκησης. Αλλά, αν θα συναντηθούν! Τελικά αυτό κατακτήθηκε! Με διμερείς συναντήσεις κωφών. Η συμπεριφορά των ηγετών εδώ και καιρό δε διαφέρει από το σκηνικό ενός κατ ‘ αντιδικία διαζυγίου όπου τα δυο μέρη ανταλλάσουν μηνύματα αδιαλλαξίας μέσω κοινών ενδιάμεσων. Στο πολιτικό σκηνικό διαμεσολαβητής είναι τα μέσα ενημέρωσης, με τα κόμματα να υπερβάλλουν σε εκφράσεις δημόσιας διαφωνίας, ένα βήμα πριν την καταστροφή.
Στη ουσία ποτέ δεν υπήρξε συνάντηση αρχηγών. Υπήρξε μόνο μια θλιβερή παρωδία της διαδικασίας. Όσοι σύρθηκαν εκεί το έκαναν μετρώντας το πιθανό κόστος μιας άρνησης, για το κόμμα τους και όχι το πιθανό κέρδος μιας συμφωνίας, για τη χώρα. Ανταποκρίθηκαν για να μην τους καταλογιστεί πολιτικά η απουσία από μια εθνική πρόσκληση. Με όρους, αστερίσκους, αυτοαναιρούμενες προϋποθέσεις και «ναι μεν αλλά», δε χτίζονται συναινέσεις. Χτίζονται αφορμές για διαφωνία. Η ουσιαστική άρνηση του διαλόγου και της ελάχιστης σύγκλισης, μιας κορυφαίας δημοκρατικής διεργασίας, είναι πολύ ενδεικτική του «ξεπεσμού» του πολιτικού συστήματος.
Η αυτονόητη ανάγκη εθνικής συνεννόησης σε συνθήκες κρίσιμες για τη χώρα εξελίσσεται με υπαιτιότητα των κομμάτων σε ένα κακόγουστο πλέον αστείο. Οι φωνές για μια οικουμενική κυβέρνηση είναι μια επινόηση απόγνωσης. Χρειάζεται να επιβάλλουμε με λαϊκή εντολή την υποχρέωση στο πολιτικό σύστημα να λειτουργήσει με ευθύνη; Μπορούμε να υποχρεώσουμε τους πολιτικούς να συνεννοηθούν μεταξύ τους στο πλαίσιο μιας αναγκαστικής συγκυβέρνησης; Ασφαλώς όχι. Το αίσθημα ευθύνης δεν επιβάλλεται. Υπάρχει ή δεν υπάρχει.
Οι πολίτες καλούνται εδώ και καιρό να αυτοσχεδιάσουν για τη σωτηρία τους σε μια χώρα που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Η διαχείριση δεν εμπνέει ασφάλεια και η κριτική απογοητεύει. Είναι προφανές πως το πολιτικό σύστημα που χρεώνεται το σημερινό πρόβλημα μάλλον δεν έχει καμιά δυσκολία να χρεωθεί και την αποτυχία της λύσης του. Δυστυχώς στην ατελή μας δημοκρατία δεν υπάρχει διαδικασία που να υποχρεώνει τους πολιτικούς αρχηγούς να μπούνε όλοι σε ένα δωμάτιο και να μη βγούνε από εκεί αν πρώτα δε συνεννοηθούν. Θα ήταν μια χρήσιμη προσομοίωση σε συνθήκες που από εδώ και στο εξής θα αποτελούν καθημερινότητα.
Το ερώτημα είναι, πόση άραγε σωτηρία αξίζει σε μια χώρα όπου οι πολιτικοί της διαφωνούν από συνήθεια ακόμη και στις κρισιμότερες στιγμές της ιστορίας της; Ποιες αξιώνουμε να είναι οι πιθανότητες ευρωπαϊκής συνεννόησης όταν δεν υπάρχουν οι ελάχιστες της αντίστοιχης εθνικής; Ποιο νόημα θα έχει η μετάθεση ευθυνών όταν θα έχει συμβεί το κακό;
Σε μια Ελλάδα που καταστρέφεται η εθνική συνεννόηση θα μπορούσε να είναι το τελευταίο ισχυρό της ανάχωμα. Είναι κρίμα που η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τραγικό τρόπο. Είναι η μοίρα μας φαίνεται, η χώρα να «πέφτει» από αυτούς που βρίσκονται εντός των τειχών!
Πέτρος Ζουρδούμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου