»Το καλο... αδιευκρινιστo νεο!

Από τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου
«E» 2/2

Οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη δείχνουν ότι είναι πολύ σημαντικές και ραγδαίες. Υστερα από ένα χρόνο καθυστερήσεων, υπαναχωρήσεων και αντιφατικών μηνυμάτων, η Γερμανία της κ. Μέρκελ, αφού συμφώνησε με τον κ. Σαρκοζί, προτείνει ένα σχέδιο για μια νέα οικονομική διακυβέρνηση-δομή για την Ευρωζώνη των «17» με την ονομασία «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας». Σύμφωνα με τις... μέχρι τώρα διαρροές, προτείνεται ένα πλαίσιο κοινών στόχων που θα αφορά τους φόρους, τους μισθούς, τις συντάξεις, τα εργασιακά, τους επαγγελματικούς και εκπαιδευτικούς τίτλους κ.ο.κ. Ενώ παράλληλα θα προβλέπεται ένα σύστημα κυρώσεων σε περίπτωση αποκλίσεων. Η Γερμανία, μ’ άλλα λόγια, δέχεται να «μπει μπροστά» και να θωρακίσει το ευρώ από κερδοσκοπικές επιθέσεις υπό τον όρο να ελέγχει η ίδια μέσω κανόνων τις οικονομίες των χωρών της Ευρωζώνης. Μάλιστα το σχέδιό της έχει επείγοντα χαρακτήρα (σωστό σε σχέση με την κρίση του ευρώ), καθώς οι εθνικές κυβερνήσεις θα πρέπει να το υιοθετήσουν εντός 12μήνου!

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σοβαρή αλλαγή του Συμφώνου Σταθερότητας, αν και μέχρι τώρα, υπό την πίεση των γεγονότων, «ατύπως» έχουν ήδη γίνει αρκετές... Το «καλό νέο» είναι ότι γίνεται ένα πρώτο σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Δηλαδή, δεν μπορεί να υπάρχει κοινό νόμισμα χωρίς αντίστοιχη κοινή οικονομική πολιτική! Το... «αδιευκρίνιστο νέο», προς το παρόν, είναι το περιεχόμενο και οι λεπτομέρειες της «κοινής οικονομικής πολιτικής». Να μην είναι «ετεροβαρές», με κριτήριο αποκλειστικό τις ανάγκες της Γερμανίας και της Γαλλίας. Να λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν τις διαφορετικές ανάγκες, προτεραιότητες και πλεονεκτήματα των χρεωμένων οικονομιών του Νότου και των κοινωνιών τους. Χρειάζονται πολιτικές που να βοηθούν τη σύγκλιση των πολύ διαφορετικών οικονομιών της Ευρωζώνης, προφανώς και με «θυσίες» των κοινωνιών του αδύνατου Νότου, αλλά με σαφή και ρεαλιστική προοπτική και όχι βέβαια με τη «μέθοδο του Προκρούστη»...
Δεν μπορεί να μη ληφθούν υπ’ όψιν σ’ ένα «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» οι ανισορροπίες όχι μόνο μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης αλλά και οι παγκόσμιες. Πόσο μπορεί λ.χ. να ισχύσει η «ίδια συνταγή» για χώρες με μεγάλα εξωτερικά ελλείμματα και για χώρες με μεγάλα εξωτερικά πλεονάσματα; Πώς μπορεί η Ευρώπη να «ανταγωνιστεί» σε τελευταία ανάλυση την Κίνα; Ο ένας δρόμος είναι να ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11822&subid=2&pubid=53110956