Χρήστος Μιχαηλίδης http://www.aixmi.gr/index.php/giatro-mas-pei-ginoume-kala/
Ένας φίλος μου απασχολεί στη δουλειά του 43 ανθρώπους. Η επιχείρησή του, όπως πολλές άλλες, έχει πληγεί άσχημα λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι εποχές που οι κότες γεννούσαν χρυσά αυγά, μοιάζουν πολύ, μα πάρα πολύ μακρινές.
Ο φίλος μου δεν έκανε λίρες τα χρυσά του αυγά, και να τις στείλει έξω σε τράπεζες ελβετικές, κυπριακές ή σε ...διάφορους off-shore παραδείσους. (Αλήθεια, αν είναι έτσι ο Παράδεισος, Θεέ μου, στείλε με, Σε παρακαλώ, σε βραχονήσι του άλλου κόσμου!).
Τα χρήματα, λοιπόν, που έβαλε στη μπάντα, σήμερα, στα δύσκολα, πιάνουν τόπο όσο ποτέ. Γιατί εδώ είναι, τώρα, το μεγάλο του στοίχημα: Να κρατήσει την επιχείρησή του ζωντανή.
Η επιχείρηση – δεν σταματά να λέει ο φίλος – είναι, πάνω απ’ όλα, οι άνθρωποί της. Αυτούς τους ανθρώπους, τους υπαλλήλους του, τους ξέρει όλους με τα μικρά τους ονόματα. Ξέρει τις οικογένειές τους, μαθαίνει τα νέα των παιδιών τους, μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες τους. «Είναι», λέει, «σαν δική μου οικογένεια – μερικούς τους ξέρω πάνω από τριάντα χρόνια τώρα».
Οι αριθμοί, όμως, είναι αδυσώπητοι. Κάθε μέρα η επιχείρηση ζημιώνει. Εάν δεν πάρει κάποια μέτρα, και εάν συνεχιστεί (που ΘΑ συνεχιστεί, ίσως και για περισσότερο καιρό απ’ όσο νομίζουμε) αυτή η κρίση, με μαθηματική ακρίβεια το «καράβι» θα αρχίσει να μπάζει νερά, και όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει τότε – ΚΑΙ στο «καράβι», ΚΑΙ στο πλήρωμα.
Ο φίλος προσπαθεί να αποφύγει αυτό το κακό σενάριο. Έχει το πλάνο του, έχει και τα εναλλακτικά του σχέδια, γιατί είναι άγριος και, κυρίως, απρόβλεπτος ο καιρός, και ο καλός καπετάνιος πρέπει να προσαρμόζεται. Μέσα σ’ όλα αυτά τα «σχέδια και κόντρα-σχέδια», υπάρχει και ένας, δικός του, όμως, απαράβατος όρος, που πάει κόντρα στην αυστηρότητα της λογιστικής. Μία γραμμή, όπως λέει, που δεν θα την περάσει με τίποτα. Και που είναι ότι «δεν θα απολύσω κανέναν».
Φώναξε το προσωπικό του, και εξήγησε σε όλους πως έχει η κατάσταση – αν και δεν χρειαζόταν, αφού όλοι οι υπάλληλοί του είναι ΜΕΣΑ στη δουλειά, και ξέρουν κάθε πτυχή της, καλή και άσχημη. Τους ζήτησε, λοιπόν, να βάλουν πλάτη. Να βοηθήσουν να μη βυθιστεί το πλοίο. Τους πρότεινε να δεχτούν μία μικρή μείωση του μισθού τους, ξεκινώντας βεβαίως από τους πιο υψηλόμισθους. Και τους υποσχέθηκε, μόλις περάσει η φουρτούνα, «να αποζημιωθούμε όλοι για τις θυσίες».
Οι υπάλληλοι δέχτηκαν με χαρά, όπως λέει, την...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/giatro-mas-pei-ginoume-kala/
Ο φίλος μου δεν έκανε λίρες τα χρυσά του αυγά, και να τις στείλει έξω σε τράπεζες ελβετικές, κυπριακές ή σε ...διάφορους off-shore παραδείσους. (Αλήθεια, αν είναι έτσι ο Παράδεισος, Θεέ μου, στείλε με, Σε παρακαλώ, σε βραχονήσι του άλλου κόσμου!).
Τα χρήματα, λοιπόν, που έβαλε στη μπάντα, σήμερα, στα δύσκολα, πιάνουν τόπο όσο ποτέ. Γιατί εδώ είναι, τώρα, το μεγάλο του στοίχημα: Να κρατήσει την επιχείρησή του ζωντανή.
Η επιχείρηση – δεν σταματά να λέει ο φίλος – είναι, πάνω απ’ όλα, οι άνθρωποί της. Αυτούς τους ανθρώπους, τους υπαλλήλους του, τους ξέρει όλους με τα μικρά τους ονόματα. Ξέρει τις οικογένειές τους, μαθαίνει τα νέα των παιδιών τους, μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες τους. «Είναι», λέει, «σαν δική μου οικογένεια – μερικούς τους ξέρω πάνω από τριάντα χρόνια τώρα».
Οι αριθμοί, όμως, είναι αδυσώπητοι. Κάθε μέρα η επιχείρηση ζημιώνει. Εάν δεν πάρει κάποια μέτρα, και εάν συνεχιστεί (που ΘΑ συνεχιστεί, ίσως και για περισσότερο καιρό απ’ όσο νομίζουμε) αυτή η κρίση, με μαθηματική ακρίβεια το «καράβι» θα αρχίσει να μπάζει νερά, και όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει τότε – ΚΑΙ στο «καράβι», ΚΑΙ στο πλήρωμα.
Ο φίλος προσπαθεί να αποφύγει αυτό το κακό σενάριο. Έχει το πλάνο του, έχει και τα εναλλακτικά του σχέδια, γιατί είναι άγριος και, κυρίως, απρόβλεπτος ο καιρός, και ο καλός καπετάνιος πρέπει να προσαρμόζεται. Μέσα σ’ όλα αυτά τα «σχέδια και κόντρα-σχέδια», υπάρχει και ένας, δικός του, όμως, απαράβατος όρος, που πάει κόντρα στην αυστηρότητα της λογιστικής. Μία γραμμή, όπως λέει, που δεν θα την περάσει με τίποτα. Και που είναι ότι «δεν θα απολύσω κανέναν».
Φώναξε το προσωπικό του, και εξήγησε σε όλους πως έχει η κατάσταση – αν και δεν χρειαζόταν, αφού όλοι οι υπάλληλοί του είναι ΜΕΣΑ στη δουλειά, και ξέρουν κάθε πτυχή της, καλή και άσχημη. Τους ζήτησε, λοιπόν, να βάλουν πλάτη. Να βοηθήσουν να μη βυθιστεί το πλοίο. Τους πρότεινε να δεχτούν μία μικρή μείωση του μισθού τους, ξεκινώντας βεβαίως από τους πιο υψηλόμισθους. Και τους υποσχέθηκε, μόλις περάσει η φουρτούνα, «να αποζημιωθούμε όλοι για τις θυσίες».
Οι υπάλληλοι δέχτηκαν με χαρά, όπως λέει, την...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/giatro-mas-pei-ginoume-kala/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου