Σία Κοσιώνη http://www.aixmi.gr/index.php/h-ellada-prepei-na-amynthei-mporei/
Rerum cognoscere causas
Λονδίνο, Tavistock Square, πέντε η ώρα τα ξημερώματα. Είναι νύχτα, κάνει κρύο κι εγώ περιμένω παρέα με τις βαλίτσες μου το ταξί που θα με πάει στο Heathrow. Αργεί. Τηλεφωνώ στην εταιρεία. Διαπιστώνουν ότι έχει γίνει λάθος και με διαβεβαιώνουν ότι το ταξί μου θα είναι εκεί σε 15 λεπτά. Κάθομαι τσαντισμένη στα παγωμένα σκαλιά. Ανάβω τσιγάρο. Κρυώνω και τα μάτια μου σα ραντάρ ανιχνεύουν την περιοχή. Δεν είναι και η ...πιο κυριλέ του Λονδίνου…
Δεν προλαβαίνω να παραδεχτώ ότι ψιλοφοβάμαι και μέσα από το παρκάκι εμφανίζεται ένας «περίεργος τύπος». Μελαψός, ρακένδυτος, βρώμικος, αξύριστος, με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι και αγριεμένο βλέμμα. Έρχεται τρεκλίζοντας από το μεθύσι του κατά πάνω μου.
«Σία ψυχραιμία» ακούγεται να λέει μια γνώριμη φωνή μέσα μου. Είναι ήδη απέναντί μου και κοιτάζει διερευνητικά κι εμένα και τις βαλίτσες μου. Επιστρατεύω όλο μου το θάρρος (θράσος;) και του λέω «καλημέρα» στολισμένο με ένα αμυδρό, καθόλου σίγουρο χαμόγελο. Ανταποδίδει και κάθεται δίπλα μου. «Τσουβαλιάζεται» μάλλον είναι η σωστή λέξη.
«Από πού είσαι;» τον ρωτώ αν και ξέρω ότι μπορεί να παίζω με τη φωτιά.
«Από το Μπαγκλαντές» μου απαντά με φωνή που προδίδει την ποσότητα του αλκοόλ που ρέει στις φλέβες του. «Ξέρεις που είναι το Μπαγκλαντές;»
« Και βέβαια ξέρω», του λέω. «Στο περίπου», συμπληρώνω από μέσα μου.
«Εσύ;»
« Από την Ελλάδα» αποκρίνομαι κρατώντας το κεφάλι λίγο πίσω και τα μάτια καρφωμένα στο μπουκάλι -που στη φαντασία μου το έχω δει να σπάει στο κεφάλι μου και στη συνέχεια ο τυπάκος να τρέχει ευτυχής σέρνοντας τις βαλίτσες μου στους υγρούς δρόμους του Λονδίνου.
«Που είναι η Ελλάδα; Νησί είναι;»
« Όχι είναι στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης», του εξηγώ μάλλον έκπληκτη.
« Γιατί είσαι στο Λονδίνο;» επιμένω να ρισκάρω.
« Δεν μπορώ να είμαι στο Μπαγκλαντές. Σκότωσαν τον πατέρα μου. Σκότωσαν τον αδερφό μου. Εγώ γλίτωσα. Αν γυρίσω πίσω θα με σκοτώσουν κι εμένα.»
« Γιατί;» Τον ρωτάω γουρλώνοντας τα μάτια. «Τι κάνατε;»
« Ο πατέρας μου είναι κατά του καθεστώτος». Σιωπή… Και συνεχίζει: «Εσύ πού πας με όλα αυτά τα πράγματα;»
« Στην Ελλάδα.»
« Έχεις οικογένεια εκεί;»
« Ναι», του απαντώ σχεδόν ένοχα.
Το ταξί φτάνει. Σηκώνομαι. Αυτός μένει εκεί. Απλώνω το καθαρό κατάλευκο χέρι μου στο σκληρό και βρώμικο δικό του, του λέω πως χάρηκα που τον γνώρισα και του εύχομαι καλή τύχη. Στην πραγματικότητα του έλεγα και συγγνώμη που τον είχα φοβηθεί τόσο.
Αυτός «χύνεται» στα σκαλιά και το ταξί φεύγει. Το σώμα μου κατευθύνεται στο Heathrow και το μυαλό μου στο Μπαγκλαντές. Εκεί που δεν επιτρέπεται να διαφωνείς με το καθεστώς. Εκεί που τα παιδιά αξίζουν την τιμωρία όσο και ο αμαρτωλός πατέρας.
Λίγες ώρες μετά βρίσκομαι στο ίντερνετ να ψάχνω για ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/h-ellada-prepei-na-amynthei-mporei/
Λονδίνο, Tavistock Square, πέντε η ώρα τα ξημερώματα. Είναι νύχτα, κάνει κρύο κι εγώ περιμένω παρέα με τις βαλίτσες μου το ταξί που θα με πάει στο Heathrow. Αργεί. Τηλεφωνώ στην εταιρεία. Διαπιστώνουν ότι έχει γίνει λάθος και με διαβεβαιώνουν ότι το ταξί μου θα είναι εκεί σε 15 λεπτά. Κάθομαι τσαντισμένη στα παγωμένα σκαλιά. Ανάβω τσιγάρο. Κρυώνω και τα μάτια μου σα ραντάρ ανιχνεύουν την περιοχή. Δεν είναι και η ...πιο κυριλέ του Λονδίνου…
Δεν προλαβαίνω να παραδεχτώ ότι ψιλοφοβάμαι και μέσα από το παρκάκι εμφανίζεται ένας «περίεργος τύπος». Μελαψός, ρακένδυτος, βρώμικος, αξύριστος, με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι και αγριεμένο βλέμμα. Έρχεται τρεκλίζοντας από το μεθύσι του κατά πάνω μου.
«Σία ψυχραιμία» ακούγεται να λέει μια γνώριμη φωνή μέσα μου. Είναι ήδη απέναντί μου και κοιτάζει διερευνητικά κι εμένα και τις βαλίτσες μου. Επιστρατεύω όλο μου το θάρρος (θράσος;) και του λέω «καλημέρα» στολισμένο με ένα αμυδρό, καθόλου σίγουρο χαμόγελο. Ανταποδίδει και κάθεται δίπλα μου. «Τσουβαλιάζεται» μάλλον είναι η σωστή λέξη.
«Από πού είσαι;» τον ρωτώ αν και ξέρω ότι μπορεί να παίζω με τη φωτιά.
«Από το Μπαγκλαντές» μου απαντά με φωνή που προδίδει την ποσότητα του αλκοόλ που ρέει στις φλέβες του. «Ξέρεις που είναι το Μπαγκλαντές;»
« Και βέβαια ξέρω», του λέω. «Στο περίπου», συμπληρώνω από μέσα μου.
«Εσύ;»
« Από την Ελλάδα» αποκρίνομαι κρατώντας το κεφάλι λίγο πίσω και τα μάτια καρφωμένα στο μπουκάλι -που στη φαντασία μου το έχω δει να σπάει στο κεφάλι μου και στη συνέχεια ο τυπάκος να τρέχει ευτυχής σέρνοντας τις βαλίτσες μου στους υγρούς δρόμους του Λονδίνου.
«Που είναι η Ελλάδα; Νησί είναι;»
« Όχι είναι στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης», του εξηγώ μάλλον έκπληκτη.
« Γιατί είσαι στο Λονδίνο;» επιμένω να ρισκάρω.
« Δεν μπορώ να είμαι στο Μπαγκλαντές. Σκότωσαν τον πατέρα μου. Σκότωσαν τον αδερφό μου. Εγώ γλίτωσα. Αν γυρίσω πίσω θα με σκοτώσουν κι εμένα.»
« Γιατί;» Τον ρωτάω γουρλώνοντας τα μάτια. «Τι κάνατε;»
« Ο πατέρας μου είναι κατά του καθεστώτος». Σιωπή… Και συνεχίζει: «Εσύ πού πας με όλα αυτά τα πράγματα;»
« Στην Ελλάδα.»
« Έχεις οικογένεια εκεί;»
« Ναι», του απαντώ σχεδόν ένοχα.
Το ταξί φτάνει. Σηκώνομαι. Αυτός μένει εκεί. Απλώνω το καθαρό κατάλευκο χέρι μου στο σκληρό και βρώμικο δικό του, του λέω πως χάρηκα που τον γνώρισα και του εύχομαι καλή τύχη. Στην πραγματικότητα του έλεγα και συγγνώμη που τον είχα φοβηθεί τόσο.
Αυτός «χύνεται» στα σκαλιά και το ταξί φεύγει. Το σώμα μου κατευθύνεται στο Heathrow και το μυαλό μου στο Μπαγκλαντές. Εκεί που δεν επιτρέπεται να διαφωνείς με το καθεστώς. Εκεί που τα παιδιά αξίζουν την τιμωρία όσο και ο αμαρτωλός πατέρας.
Λίγες ώρες μετά βρίσκομαι στο ίντερνετ να ψάχνω για ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/h-ellada-prepei-na-amynthei-mporei/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου