»"Στον τοπο που ναυαγησες..."

του Δημήτρη Καμπουράκη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=5303

Γιορτάζετε σήμερα; Εγώ όχι, χεσμένο τον έχω τον Άγιο Βαλεντίνο. Για όσους από εσάς πάντως επιμένουν ακόμα σε θανάσιμους έρωτες, σε όρκους μέχρι θανάτου, σε κλάματα στα ηλιοβασιλέματα, σε φρικαλέες απελπισίες, σε μεθύσια μέχρι αναισθησίας και οργασμούς μέσα στον ύπνο τους (εξαιρώ την πανσέληνο του Ιούλη στην αρχαία Λισσό, για λόγους που... δεν προτίθεμαι να εξηγήσω), καταθέτω ένα παλιό ερασιτεχνικό στοιχούργημα μου. Το ξέθαψα από ένα συρτάρι. Είχα ξεχάσει ότι υπάρχει. Το έγραψα όταν κάποτε με παράτησε μια κυρία και πήγε μ’ έναν άλλον που ήταν καλύτερος από μένα. Κόντεψα να πεθάνω από τη στεναχώρια μου. (Τώρα γελώ, τότε όμως ήταν πολύ σοβαρή η κατάσταση μου). Της άρεσε πολύ ένα τραγούδι από τα Κίτρινα Ποδήλατα (αν δεν κάνω λάθος) που ο πρώτος του στοίχος έλεγε «στον τόπο που ναυάγησες, τον κυβερνάνε μάγισσες». Τον άλλαξα λίγο και απευθυνόμενος αποκλειστικά σε μένα, έγραψα το ακόλουθο άκρως μεταφυσικό και δραματικά σπαραξικάρδιο στοιχούργημα: ΝαυαγόςΣτον τόπο που ναυάγησες μάγισσες κυβερνούνελάμιες που ξόρκια πλέκουνε σε Ροβινσώνων στράτεςμα οι ναυαγοί του έρωτα δεν βλέπουν, δεν ακούνεβαριάς σιωπής χαμάληδες της μοναξιάς διαβάτες.Στις ερημιές που βούλιαξες αερικά σφυρίζουνΜέδουσες φιδοκέφαλες της Κίρκης θυγατέρες,από τους βράχους κρέμονται φτύνουν και μαγαρίζουνόσους η αγάπη ξέβρασε στις μαύρες τους καλντέρες στις ξέρες τούτου του νησιού, του ερωτομαγεμένου.Γύρω από κόκκινες φωτιές τα ξωτικά γλεντούνεμεσ’ στις σπηλιές σε σέρνουνε να πιεις και να μεθύσειςσαν τις λαμπάδες καίγονται κι ουρλιάζουν και πηδούνεκι εσύ στη μέση μοναχός άλλο δε θες να ζήσεις. Κι όταν το γλέντι μαραθεί και κλάψεις και σπαράξειςσαν το σκυλί που ορφάνεψε σαν γλάρος ερημίτηςκι αφού σε κύπελα κρασί πάλι ξαναβουλιάξειςξυπνάς με άδεια την ψυχή τρελός βαρυποινίτης στις ξέρες τούτου του νησιού, του ερωτομαγεμένου.Ο τόπος που ξεβράστηκες δεν έχει πίσω δρόμομόνο έναν ήχο μακρινό που φέρνει το αεράκιτο γέλιο της το ειρωνικό σαν γέρνει σ’ άλλον ώμοπου άντρα σε πήρε κι έγινες κλαψιάρικο παιδάκι.Γιατί αυτή που αγάπησες δεν ξέρει, δε θυμάταιστις μάγισσες σε πέταξε να μαραθείς, να σβήσεις.Αυτή τα βράδια ανέμελη σ’ άλλη αγκαλιά κοιμάταικι εσύ καταδικάστηκες να μην ξαναγαπήσεις στις ξέρες τούτου του νησιού, του ερωτομαγεμένου.