»Δεν ξερω τι να παιξω στα παιδια

Πέμη Ζούνη http://www.aixmi.gr/index.php/den-kserw-paiksw-paidia/

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή ηλιόλουστη χώρα… Είχε ψηλά βουνά με δάση, είχε πεδιάδες, ποτάμια, λίμνες, είχε και πολλά νησιά, άλλα πράσινα κι άλλα με λευκά βράχια. Είχε ανθρώπους ανήσυχους, πολυμήχανους και ανθεκτικούς. Αγαπούσαν τη θάλασσα, αγαπούσαν και τη σκέψη. Τους άρεσαν πολύ τα παραμύθια. Έφτιαχναν τεράστια παραμύθια για τους... θεούς τους, για τον πόλεμο και για τον έρωτα. Χιλιάδες στίχους, που τους μάθαιναν απ΄έξω και τους παρέδιδαν στην επόμενη γενιά. Ήταν ένας τρόπος για να σκεφτούν παίζοντας, για να ξορκίσουν τα λάθη, για να διαλέξουν «το σωστό». Κάποια στιγμή σκέφτηκαν πως οι ύμνοι και οι χοροί για τους θεούς τους θα μπορούσαν να συνδυαστούν με τις ιστορίες των βασιλιάδων, και γιατί όχι των απλών ανθρώπων, και να τους δώσουν τη χαρά της συζήτησης. Κι έφτιαξαν το θέατρο. Ήταν οι πρώτοι που πρότειναν αυτό το παιχνίδι στη γη.
Ποτέ δεν ήταν εύκολα τα πράγματα γι΄αυτή τη μικρή χώρα. Ακόμα κι όταν κάποια στιγμή στην ιστορία της είχε απλωθεί από τη δύση ως την ανατολή. Πόσο μάλλον αργότερα, που ξανάγινε μικρή. Είχε όμως μια κρυφή δύναμη που πάντα τη στήριζε: αυτή η χώρα ήταν κατά βάθος μεγάλη. Είχε την πιο όμορφη γλώσσα του κόσμου, τη γλώσσα της σοφίας. Είχε τους πιο όμορφους ναούς, τους πιο μεγάλους επιστήμονες, τους πιο υπέροχους ποιητές. Με λίγα λόγια, φρόντιζε για την υγεία του νου. Γι΄αυτό, χάρισε στον...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/den-kserw-paiksw-paidia/