Χρήστος Μιχαηλίδης http://www.aixmi.gr/index.php/o-pnevmatikos-kosmos-kryvetai-i-emeis/
Πολλοί λένε: «Μα πού είναι, επιτέλους, ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδος; Γιατί σιωπά; Γιατί δεν βγαίνει έξω, δημόσια, να εκφράσει έναν λόγο, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να δώσει ελπίδα και προοπτική στον λαό, ιδίως αυτές τις δύσκολες εποχές που περνά»;
Αυτή η «εύκολη παραπομπή», συνοδευόμενη μάλιστα από ...ισχυρή δόση «λαϊκίστικης απορίας», μα και ασύλληπτης άγνοιας πραγμάτων, έφτασε σε σημείο να με εκνευρίζει πάρα πολύ –παλιότερα, μάλιστα, ήμουν και εγώ, σε όχι λίγα δημοσιογραφικά μου κείμενα, φορέας της απερίσκεπτης, πεζής και πολύ επιφανειακής κριτικής.
Ώσπου μου άνοιξε τα μάτια ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, ο σπουδαίος, εκ Θεσσαλονίκης ποιητής μας, που έφυγε από τον κόσμο τούτον ξημερώματα της 1ης μέρας του Φλεβάρη. Διαβάζοντας τα ποιήματά του, και επιστρέφοντας, μέσω αυτών, και σε έργα άλλων σπουδαίων, δικών μας ανθρώπων των γραμμάτων, παλαιών και νέων, κατάλαβα ότι απών από τη ζωή μας δεν είναι ο πνευματικός κόσμος, αλλά εμείς, οι καθημερινοί άνθρωποι, που δεν διαβάζουμε τα έργα τους.
Τα έχουν πει όλα. Ακόμα και μέσω της ποιητικής, φιλοσοφικής ή και φιλολογικής σιωπής του. «Δεν βλέπω πια τίποτα», έγραφε ο Τάκης Βαρβιτσιώτης στη συλλογή του «Όμως το χιόνι πάντα μένει», αλλά όσο το διαβάζεις, τόσο αισθάνεσαι ότι τα βλέπει όλα. Εκείνα που συνέβησαν, γιατί συνέβησαν, και πώς δεν θα ξανασυμβούν.
Εμείς δεν ακούμε. Εμείς δεν διαβάζουμε. Εμείς ζούμε σε ένα «περίεργο σκοτάδι», φωνάζοντας από μέσα, προς τρίτους «ανοίξτε το φως». Το φως υπάρχει. Ειναι εκεί. Οι πνευματικοί μας άνθρωποι, εν ζωή ή όχι, δεν έπαψαν ποτέ να το τροφοδοτούν –η γλώσσα μας, άλλωστε, «η τελειότερη στον κόσμο, η σοφότερη κατά τον Κοραή, η πλαστικότερη και ωραιότερη κατά τον Σολωμό, η γλυκύτερη του κόσμου καί άξια να ομιλείται από τους θεούς, κατά τον Κικέρωνα», όπως έγραφε ο Τ. Βαρβιτσιώτης στο βιβλίο του «Ο διάπλους του καθρέφτη» (Αρμός, 2006), έχει «χίλιους τρόπους» για να περιγράφει και να ερμηνεύει, όχι μόνο αυτά που γίνονται και βλέπουμε, αλλά κυρίως όσα δεν γίνονται, και δεν μπορούμε να δούμε.
Ο «πνευματικός κόσμος», την «απουσία» του οποίου επικαλούμαστε όλοι εμείς, οι πρόχειροι, είναι, εκτός από τους μεγάλους ποιητές μας, όλοι οι παλιοί και σύγχρονοι φιλόσοφοι, όλοι οι παλιοί και σύγχρονοι λογοτέχνες, όλοι οι παλιοί και σύγχρονοι σκεπτόμενοι άνθρωποι.
Είναι εσαεί παρόντες, μέσω των έργων τους, που...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/o-pnevmatikos-kosmos-kryvetai-i-emeis/
Αυτή η «εύκολη παραπομπή», συνοδευόμενη μάλιστα από ...ισχυρή δόση «λαϊκίστικης απορίας», μα και ασύλληπτης άγνοιας πραγμάτων, έφτασε σε σημείο να με εκνευρίζει πάρα πολύ –παλιότερα, μάλιστα, ήμουν και εγώ, σε όχι λίγα δημοσιογραφικά μου κείμενα, φορέας της απερίσκεπτης, πεζής και πολύ επιφανειακής κριτικής.
Ώσπου μου άνοιξε τα μάτια ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, ο σπουδαίος, εκ Θεσσαλονίκης ποιητής μας, που έφυγε από τον κόσμο τούτον ξημερώματα της 1ης μέρας του Φλεβάρη. Διαβάζοντας τα ποιήματά του, και επιστρέφοντας, μέσω αυτών, και σε έργα άλλων σπουδαίων, δικών μας ανθρώπων των γραμμάτων, παλαιών και νέων, κατάλαβα ότι απών από τη ζωή μας δεν είναι ο πνευματικός κόσμος, αλλά εμείς, οι καθημερινοί άνθρωποι, που δεν διαβάζουμε τα έργα τους.
Τα έχουν πει όλα. Ακόμα και μέσω της ποιητικής, φιλοσοφικής ή και φιλολογικής σιωπής του. «Δεν βλέπω πια τίποτα», έγραφε ο Τάκης Βαρβιτσιώτης στη συλλογή του «Όμως το χιόνι πάντα μένει», αλλά όσο το διαβάζεις, τόσο αισθάνεσαι ότι τα βλέπει όλα. Εκείνα που συνέβησαν, γιατί συνέβησαν, και πώς δεν θα ξανασυμβούν.
Εμείς δεν ακούμε. Εμείς δεν διαβάζουμε. Εμείς ζούμε σε ένα «περίεργο σκοτάδι», φωνάζοντας από μέσα, προς τρίτους «ανοίξτε το φως». Το φως υπάρχει. Ειναι εκεί. Οι πνευματικοί μας άνθρωποι, εν ζωή ή όχι, δεν έπαψαν ποτέ να το τροφοδοτούν –η γλώσσα μας, άλλωστε, «η τελειότερη στον κόσμο, η σοφότερη κατά τον Κοραή, η πλαστικότερη και ωραιότερη κατά τον Σολωμό, η γλυκύτερη του κόσμου καί άξια να ομιλείται από τους θεούς, κατά τον Κικέρωνα», όπως έγραφε ο Τ. Βαρβιτσιώτης στο βιβλίο του «Ο διάπλους του καθρέφτη» (Αρμός, 2006), έχει «χίλιους τρόπους» για να περιγράφει και να ερμηνεύει, όχι μόνο αυτά που γίνονται και βλέπουμε, αλλά κυρίως όσα δεν γίνονται, και δεν μπορούμε να δούμε.
Ο «πνευματικός κόσμος», την «απουσία» του οποίου επικαλούμαστε όλοι εμείς, οι πρόχειροι, είναι, εκτός από τους μεγάλους ποιητές μας, όλοι οι παλιοί και σύγχρονοι φιλόσοφοι, όλοι οι παλιοί και σύγχρονοι λογοτέχνες, όλοι οι παλιοί και σύγχρονοι σκεπτόμενοι άνθρωποι.
Είναι εσαεί παρόντες, μέσω των έργων τους, που...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/o-pnevmatikos-kosmos-kryvetai-i-emeis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου