Σταμάτης Φασουλής http://www.aixmi.gr/index.php/paidi-sto-vatopedi/
Στο Βατοπέδι φουντάραμε αρόδο. Δηλαδή ανοιχτά απ τη στεριά γιατί τα νεράήταν «κρεμαστά» , ήταν ρηχά και θα «μποδίζαμε». Σαλπάραμε απ’ τηΣαλονίκη ξεφόρτωτοι για να φορτώσουμε ξύλα στο Όρος και να τα φέρουμε στονΠειραιά στην Καρβουνόσκαλα. Τα ξύλα τα φορτώνανε στις βάρκες εργάτες απ` τηνΑμμουλιανή και μετά με το ...γερανό, πούχε το καΐκι, τα στοιβάζαμε στ’ αμπάριπρώτα, κι όταν γέμιζε κι αυτό, τα κάνανε ντάνες στην κουβέρτα.
Βλέπεις, είν’ αλαφρύ το ξύλο και θέλει τον διπλάσιο όγκο μέχρι η θάλασσανα γλύψει την ίσαλο γραμμή. Εγώ κατέβαινα με την πρώτη βάρκα κι αμολιόμουναστη στεριά -ούτε στα δέκα δεν ήμουνα, πήγαινε να τελειώσει το ’50- οΚαραμανλής στην εξουσία, γιατί ο πατέρας μου είχε μια φωτογραφία του στηνκαμπίνα, δίπλα σ’ ένα ξεθωριασμένο Βενιζέλο που του ‘χε αφήσει κληρονομιά οπατέρας ο δικός του.
Σε μια καρέκλα χωμένη στην άμμο καθόταν κάτω από κάτι αρμυρίκια ο κύριοςΛάκης, αντιπρόσωπος του γραφείου; της εταιρίας; Που συνεργαζότανε ομπαμπάς. Αυτός το μόνο που έκανε ήταν να μετράει με το μάτι τις βάρκες μετο εμπόρευμα και να τρώει συνεχώς από μια λεκάνη εμαγιέ τα κεράσια με όλατους τα κουκούτσια. Άδικα περίμενα να φτύσει έστω κι ένα. Τίποτα, όλαγκλουπ και κάτω.
Τις βάρκες, βέβαια, δεν τις μέτραγε μόνο ο κύριος Λάκης αλλά και ο Άγιος,έτσι λέγαμε τον καλόγερο αντιπρόσωπο της Μονής -αν και ο πατέρας μου στοΆγιος έβαζε και μια περίεργη χροιά σαν ειρωνεία ή και σαν κάτι άλλο που δενμε είχε συνηθίσει η τραχιά όλο αρμύρα και κατράμι προφορά του πατέρα μου. ΟΆγιος, λοιπόν, αυτός δεν είχε φαίνεται εμπιστοσύνη στο μάτι του, γι αυτόκράταγε κι ένα τεφτέρι όπου με ένα κουτσομόλυβο έγραφε αφού ζύγιζε με τοκαντάρι το ακριβές βάρος του φορτίου.
Είχε πια γείρει ο ήλιος, άρχισαν οι εργάτες να τα μαζεύουνε, αλλά είχανμείνει μερικά ξύλα. Ο Καπετάν-Πατέρας μου για να γλυτώσει το αυριανόμεροκάματο και να μην κουβαλιέται πρωί πρωί πάλι στη μονή για δυο -τριαφορτώματα λέει στους εργάτες
– Ρε συ παλικάρια δεν κάνουμε μια λεβεντιά να σας δώσω κάτι παραπάνω ναμην κουβαλιόμαστε ξανα -μανά αύριο;
Εγώ σαν να ντράπηκα λίγο μ’ αυτό που...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/paidi-sto-vatopedi/
Βλέπεις, είν’ αλαφρύ το ξύλο και θέλει τον διπλάσιο όγκο μέχρι η θάλασσανα γλύψει την ίσαλο γραμμή. Εγώ κατέβαινα με την πρώτη βάρκα κι αμολιόμουναστη στεριά -ούτε στα δέκα δεν ήμουνα, πήγαινε να τελειώσει το ’50- οΚαραμανλής στην εξουσία, γιατί ο πατέρας μου είχε μια φωτογραφία του στηνκαμπίνα, δίπλα σ’ ένα ξεθωριασμένο Βενιζέλο που του ‘χε αφήσει κληρονομιά οπατέρας ο δικός του.
Σε μια καρέκλα χωμένη στην άμμο καθόταν κάτω από κάτι αρμυρίκια ο κύριοςΛάκης, αντιπρόσωπος του γραφείου; της εταιρίας; Που συνεργαζότανε ομπαμπάς. Αυτός το μόνο που έκανε ήταν να μετράει με το μάτι τις βάρκες μετο εμπόρευμα και να τρώει συνεχώς από μια λεκάνη εμαγιέ τα κεράσια με όλατους τα κουκούτσια. Άδικα περίμενα να φτύσει έστω κι ένα. Τίποτα, όλαγκλουπ και κάτω.
Τις βάρκες, βέβαια, δεν τις μέτραγε μόνο ο κύριος Λάκης αλλά και ο Άγιος,έτσι λέγαμε τον καλόγερο αντιπρόσωπο της Μονής -αν και ο πατέρας μου στοΆγιος έβαζε και μια περίεργη χροιά σαν ειρωνεία ή και σαν κάτι άλλο που δενμε είχε συνηθίσει η τραχιά όλο αρμύρα και κατράμι προφορά του πατέρα μου. ΟΆγιος, λοιπόν, αυτός δεν είχε φαίνεται εμπιστοσύνη στο μάτι του, γι αυτόκράταγε κι ένα τεφτέρι όπου με ένα κουτσομόλυβο έγραφε αφού ζύγιζε με τοκαντάρι το ακριβές βάρος του φορτίου.
Είχε πια γείρει ο ήλιος, άρχισαν οι εργάτες να τα μαζεύουνε, αλλά είχανμείνει μερικά ξύλα. Ο Καπετάν-Πατέρας μου για να γλυτώσει το αυριανόμεροκάματο και να μην κουβαλιέται πρωί πρωί πάλι στη μονή για δυο -τριαφορτώματα λέει στους εργάτες
– Ρε συ παλικάρια δεν κάνουμε μια λεβεντιά να σας δώσω κάτι παραπάνω ναμην κουβαλιόμαστε ξανα -μανά αύριο;
Εγώ σαν να ντράπηκα λίγο μ’ αυτό που...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/paidi-sto-vatopedi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου