Θεατρινισμοί και υστερίες είναι η τρέχουσα διαμάχη των δύο μεγάλων κομμάτων, για την παραχώρηση (έναντι ανταλλάγματος) περιουσίας του Δημοσίου προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες. Τόσο η κυβέρνηση όσο και η Ν.Δ., σε ηγετικό επίπεδο τουλάχιστον, αντιλαμβάνονται ότι για λόγους εθνικού συμφέροντος είναι απαραίτητο να γίνει η παραχώρηση και, ασφαλώς, αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να γίνει με τρόπο αποδεκτό από την ..κοινή γνώμη και όχι όπως να ’ναι.
Τη διαμάχη προκάλεσε ένας συνδυασμός παραγόντων. Η αμετροέπεια τεχνοκρατών, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σταθμίσουν πολιτικές ιδιαιτερότητες μιας χώρας σε βαθιά κρίση. (Πολιτισμική κρίση κυρίως και, γι’ αυτό, δυσκολότερη στην αντιμετώπισή της). Ηταν ακόμη η δειλία της κυβέρνησης: δειλία οφειλόμενη στην τακτική της να αποκαλύπτει την αλήθεια με το σταγονόμετρο, φοβούμενη μη τυχόν ο ασθενής που λέγεται ελληνική κοινωνία υποστεί σοκ και τα τινάξει. Επίσης, η φοβία των δύο μεγάλων κομμάτων απέναντι στο κρατικιστικό κατεστημένο που σχηματίζει την ραχοκοκαλιά τους – φοβία, που οδηγεί στην υπεραναπλήρωση, μέσα από ένα υστερικό ξέσπασμα εθνικής υπερηφάνειας. Οποιος έχει πάρει απολύτως στα σοβαρά τις αιτιάσεις που εκτοξεύουν τούτες τις μέρες εκατέρωθεν ο Γ. Πεταλωτής και ο Γ. Μιχελάκης ανήκει στους «αιώνια αθώους, που μένουν αμόλυντοι από τις εμπειρίες». (Εκείνους, οι οποίοι, κατά πάσα πιθανότητα, έχουν πιστέψει ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ τσακώθηκαν σοβαρά και για το σκάνδαλο της Siemens...)
Οσο κι αν είναι απεχθής ή βαθιά υποτιμητικός για τον πολίτη, ένας βαθμός υποκρισίας στην πολιτική ζωή της περιόδου είναι αναμενόμενος (βέβαια, όχι και δικαιολογημένος), καθόσον τα πολυσυλλεκτικά κόμματα που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση, από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 ώς την προσφυγή στο ΔΝΤ το 2009, εναλλασσόμενα στην εξουσία, διαμόρφωσαν μια κοινή πολιτική ιδεολογία, η οποία μετά βίας κρύβεται: την ευημερία μέσω του κρατισμού – είτε για τους πολλούς, μέσω της ευημερίας άχρηστων υπαλλήλων σε άχρηστες υπηρεσίες του Δημοσίου είτε για...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_16/02/2011_432774
Τη διαμάχη προκάλεσε ένας συνδυασμός παραγόντων. Η αμετροέπεια τεχνοκρατών, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σταθμίσουν πολιτικές ιδιαιτερότητες μιας χώρας σε βαθιά κρίση. (Πολιτισμική κρίση κυρίως και, γι’ αυτό, δυσκολότερη στην αντιμετώπισή της). Ηταν ακόμη η δειλία της κυβέρνησης: δειλία οφειλόμενη στην τακτική της να αποκαλύπτει την αλήθεια με το σταγονόμετρο, φοβούμενη μη τυχόν ο ασθενής που λέγεται ελληνική κοινωνία υποστεί σοκ και τα τινάξει. Επίσης, η φοβία των δύο μεγάλων κομμάτων απέναντι στο κρατικιστικό κατεστημένο που σχηματίζει την ραχοκοκαλιά τους – φοβία, που οδηγεί στην υπεραναπλήρωση, μέσα από ένα υστερικό ξέσπασμα εθνικής υπερηφάνειας. Οποιος έχει πάρει απολύτως στα σοβαρά τις αιτιάσεις που εκτοξεύουν τούτες τις μέρες εκατέρωθεν ο Γ. Πεταλωτής και ο Γ. Μιχελάκης ανήκει στους «αιώνια αθώους, που μένουν αμόλυντοι από τις εμπειρίες». (Εκείνους, οι οποίοι, κατά πάσα πιθανότητα, έχουν πιστέψει ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ τσακώθηκαν σοβαρά και για το σκάνδαλο της Siemens...)
Οσο κι αν είναι απεχθής ή βαθιά υποτιμητικός για τον πολίτη, ένας βαθμός υποκρισίας στην πολιτική ζωή της περιόδου είναι αναμενόμενος (βέβαια, όχι και δικαιολογημένος), καθόσον τα πολυσυλλεκτικά κόμματα που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση, από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 ώς την προσφυγή στο ΔΝΤ το 2009, εναλλασσόμενα στην εξουσία, διαμόρφωσαν μια κοινή πολιτική ιδεολογία, η οποία μετά βίας κρύβεται: την ευημερία μέσω του κρατισμού – είτε για τους πολλούς, μέσω της ευημερίας άχρηστων υπαλλήλων σε άχρηστες υπηρεσίες του Δημοσίου είτε για...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_16/02/2011_432774
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου