Δήμητρα Γρηζιώτη http://www.aixmi.gr/index.php/anoixti-epistoli-giorgo-kamini/
Κύριε Καμίνη,
το γράμμα μου αυτό, έρχεται από το Γκέτο κι είναι γεμάτο κούραση.
Φαντάζομαι πως θα έχετε λάβει πολλές τέτοιες επιστολές.Κι η δική μου είναι «μία από τα ίδια».Δεν έχω να πω κάτι πρωτότυπο, ή κάτι καινούριο για να σας συγκινήσω.Εδώ, στον Άγιο Παντελεήμονα, η ζωή είναι αφόρητη πια.Πριν λίγες εβδομάδες και ...ΠΑΛΙ το σκηνικό ήταν πολεμικό: Ξεκινάει πάντα με ουρλιαχτά και ποδοβολητά.Κι ύστερα εκατοντάδες άνθρωποι -ντόπιοι και μη ντόπιοι-, χτυπιούνται μεταξύ τους.Πιο κει είναι τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ… Κι εγώ… Στο μπαλκόνι μου, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι, κοιτάω…Μετά από λίγα λεπτά, κάποιοι άνθρωποι βάζουν φωτιά στους κάδους των σκουπιδιών, ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι μου.Η φωτιά δυνάμωνε κι έφτανε άνετα στις τέντες των πρώτων ορόφων.Έσκυψα και ούρλιαξα στον Ματατζή να φωνάξει την Πυροσβεστική…Εγώ την κάλεσα. Ήρθε σε επτά λεπτά.Κι έσβησε τις φωτιές.Όλη τη νύχτα σχεδόν, την έβγαλα στο μπαλκόνι για να προστατέψω το σπίτι μου.
Το ίδιο σκηνικό και με την περιβόητη συναυλία στο Ναό του Αγίου Παντελεήμονα.Πολύ όμορφη κίνηση, γεμάτη ευαισθησία, τέχνη και τρυφερότητα.Σε μια άλλη χρονική στιγμή, όμως…Κοιτάξτε κύριε Καμίνη, εμείς εδώ στο Γκέτο, δεν θέλουμε τραγούδια. Θέλουμε βοήθεια.
Εδώ στο Γκέτο, πρωταγωνιστεί η εξαθλίωση, η κατάθλιψη και ο φόβος.Αδιέξοδο. Αρνούμαι, λοιπόν, να μπω στον κύκλο του μίσους, που κάποιοι σκόπιμα κατασκεύασαν.Εδώ, μίσος και φόβος μπερδεύονται τραγικά. Στη γειτονιά μου.Ζω στον Άγιο Παντελεήμονα από παιδί. Εδώ είναι το Σπίτι μου. Οι μυρωδιές των παιδικών μου χρόνων, τα παιχνίδια μου.Τα μάτια της μάνας μου.Λίγο πιο πάνω, στην Πλατεία Βικτωρίας, είναι το Ωδείο και η ΔραματικήΣχολή που σπούδασα. Είναι οι κοπάνες μου, είναι οι ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/anoixti-epistoli-giorgo-kamini/
το γράμμα μου αυτό, έρχεται από το Γκέτο κι είναι γεμάτο κούραση.
Φαντάζομαι πως θα έχετε λάβει πολλές τέτοιες επιστολές.Κι η δική μου είναι «μία από τα ίδια».Δεν έχω να πω κάτι πρωτότυπο, ή κάτι καινούριο για να σας συγκινήσω.Εδώ, στον Άγιο Παντελεήμονα, η ζωή είναι αφόρητη πια.Πριν λίγες εβδομάδες και ...ΠΑΛΙ το σκηνικό ήταν πολεμικό: Ξεκινάει πάντα με ουρλιαχτά και ποδοβολητά.Κι ύστερα εκατοντάδες άνθρωποι -ντόπιοι και μη ντόπιοι-, χτυπιούνται μεταξύ τους.Πιο κει είναι τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ… Κι εγώ… Στο μπαλκόνι μου, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι, κοιτάω…Μετά από λίγα λεπτά, κάποιοι άνθρωποι βάζουν φωτιά στους κάδους των σκουπιδιών, ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι μου.Η φωτιά δυνάμωνε κι έφτανε άνετα στις τέντες των πρώτων ορόφων.Έσκυψα και ούρλιαξα στον Ματατζή να φωνάξει την Πυροσβεστική…Εγώ την κάλεσα. Ήρθε σε επτά λεπτά.Κι έσβησε τις φωτιές.Όλη τη νύχτα σχεδόν, την έβγαλα στο μπαλκόνι για να προστατέψω το σπίτι μου.
Το ίδιο σκηνικό και με την περιβόητη συναυλία στο Ναό του Αγίου Παντελεήμονα.Πολύ όμορφη κίνηση, γεμάτη ευαισθησία, τέχνη και τρυφερότητα.Σε μια άλλη χρονική στιγμή, όμως…Κοιτάξτε κύριε Καμίνη, εμείς εδώ στο Γκέτο, δεν θέλουμε τραγούδια. Θέλουμε βοήθεια.
Εδώ στο Γκέτο, πρωταγωνιστεί η εξαθλίωση, η κατάθλιψη και ο φόβος.Αδιέξοδο. Αρνούμαι, λοιπόν, να μπω στον κύκλο του μίσους, που κάποιοι σκόπιμα κατασκεύασαν.Εδώ, μίσος και φόβος μπερδεύονται τραγικά. Στη γειτονιά μου.Ζω στον Άγιο Παντελεήμονα από παιδί. Εδώ είναι το Σπίτι μου. Οι μυρωδιές των παιδικών μου χρόνων, τα παιχνίδια μου.Τα μάτια της μάνας μου.Λίγο πιο πάνω, στην Πλατεία Βικτωρίας, είναι το Ωδείο και η ΔραματικήΣχολή που σπούδασα. Είναι οι κοπάνες μου, είναι οι ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/anoixti-epistoli-giorgo-kamini/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου