Το αιώνιο πρόβλημα για την αποτελεσματική άσκηση της ηγεσίας είναι η διαρκώς ρευστή ισορροπία του ηγέτη ανάμεσα στον λαϊκισμό και τον ρεαλισμό. Κατά πόσον, δηλαδή, ακολουθεί τους πολλούς στις επιθυμίες τους και κατά πόσον τους οδηγεί προς τα εκεί όπου ο ίδιος πιστεύει βάσει της λογικής ότι πρέπει να πάνε για το συμφέρον τους. Ο αυτοσαρκασμός του... Ντισραέλι, από την μία: «Πρέπει να ακολουθήσω τον κόσμο. Δεν είμαι εγώ ο ηγέτης τους;» Η απαρέγκλιτη προσήλωση της Θάτσερ στον στόχο της, από τη άλλη: «Είναι μοναχική δουλειά να είσαι πρωθυπουργός. Δεν μπορείς να ηγείσαι μέσα από το πλήθος».
Η κυρία Λούκα Κατσέλη δεν είναι, βέβαια, πρωθυπουργός (πάλι καλά...), αλλά το πρόβλημα το έχει ήδη λύσει από τώρα: είναι πάντα με τους πολλούς και τους χαϊδεύει τα αυτιά. «Νομιμοποιείται η τρόικα να τηλεφωνεί σε επιχειρήσεις», αναρωτήθηκε δημοσίως, εξ αφορμής του ενδιαφέροντος που εκδήλωσαν, τηλεφωνικώς, στελέχη της τρόικας για την περίπτωση της «Νεογάλ», προκειμένου να διαπιστώσουν αν πράγματι τηρείται ο νέος νόμος για τις εργασιακές συμβάσεις. «Νομίζω, δεν νομιμοποιείται για πολλά», απάντησε στο ερώτημά μας και αποφάνθηκε ότι η τρόικα βρίσκει και τα κάνει: «Το θέμα είναι πόσο διαπραγματεύεσαι και πόσο ανοίγεις παράθυρα».
Με απλά λόγια, η κυρία Κατσέλη θέτει το μέγα ερώτημα, αν η κυβέρνηση έχει την ηθική νομιμοποίηση ώστε να κοροϊδεύει την τρόικα. Η ίδια προφανώς πιστεύει ότι η κυβέρνηση στην οποία υπηρετεί (υπουργός = υπηρέτης) δικαιούται να εξαπατά τους διεθνείς οργανισμούς με τους οποίους συνεργάζεται για τη σωτηρία της χώρας και αυτήν ακριβώς την έννοια έχουν τα «παράθυρα» στα οποία αναφέρεται. (Λες και δεν υπογράψαμε το Μνημόνιο αυτοβούλως, υπό το φάσμα της στάσης πληρωμών...) Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, την εξαπάτηση ως μιας μορφής αντίσταση. Ασφαλώς, ουδείς μπορεί να αρνηθεί στην κυρία Κατσέλη την ελευθερία της συνείδησης να διαφωνεί με την επίσημη πολιτική της κυβέρνησης. Επίσης όμως, ουδείς αντιλαμβάνεται τι είναι αυτό που την υποχρεώνει να παραμένει σε μια κυβέρνηση με την πολιτικής της οποίας διαφωνεί. Διερωτώμαι μήπως αντιλαμβάνεται τη θέση της, περίπου όπως ο κατοχικός πρωθυπουργός Ιωάννης Ράλλης, ο οποίος βάσισε την υπεράσπιση του στον ισχυρισμό ότι ως Ελληνας είχε την ευκαιρία να μετριάσει κάπως την πολιτική των κατακτητών, ενώ αν αφήνονταν οι Γερμανοί να την ασκήσουν οι ίδιοι θα ήσαν ανελέητοι. Φοβάμαι όμως ότι παρασύρομαι σε σκολιές ατραπούς, ενώ τα κίνητρα της κυρίας Κατσέλη είναι πολύ πιο απλά και στοιχειώδη: ό,τι να ’ναι κι όπου να ’ναι, αρκεί να είναι υπουργός. Τα έχουμε δει, άλλωστε, αυτά τα...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_03/02/2011_431138
Η κυρία Λούκα Κατσέλη δεν είναι, βέβαια, πρωθυπουργός (πάλι καλά...), αλλά το πρόβλημα το έχει ήδη λύσει από τώρα: είναι πάντα με τους πολλούς και τους χαϊδεύει τα αυτιά. «Νομιμοποιείται η τρόικα να τηλεφωνεί σε επιχειρήσεις», αναρωτήθηκε δημοσίως, εξ αφορμής του ενδιαφέροντος που εκδήλωσαν, τηλεφωνικώς, στελέχη της τρόικας για την περίπτωση της «Νεογάλ», προκειμένου να διαπιστώσουν αν πράγματι τηρείται ο νέος νόμος για τις εργασιακές συμβάσεις. «Νομίζω, δεν νομιμοποιείται για πολλά», απάντησε στο ερώτημά μας και αποφάνθηκε ότι η τρόικα βρίσκει και τα κάνει: «Το θέμα είναι πόσο διαπραγματεύεσαι και πόσο ανοίγεις παράθυρα».
Με απλά λόγια, η κυρία Κατσέλη θέτει το μέγα ερώτημα, αν η κυβέρνηση έχει την ηθική νομιμοποίηση ώστε να κοροϊδεύει την τρόικα. Η ίδια προφανώς πιστεύει ότι η κυβέρνηση στην οποία υπηρετεί (υπουργός = υπηρέτης) δικαιούται να εξαπατά τους διεθνείς οργανισμούς με τους οποίους συνεργάζεται για τη σωτηρία της χώρας και αυτήν ακριβώς την έννοια έχουν τα «παράθυρα» στα οποία αναφέρεται. (Λες και δεν υπογράψαμε το Μνημόνιο αυτοβούλως, υπό το φάσμα της στάσης πληρωμών...) Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, την εξαπάτηση ως μιας μορφής αντίσταση. Ασφαλώς, ουδείς μπορεί να αρνηθεί στην κυρία Κατσέλη την ελευθερία της συνείδησης να διαφωνεί με την επίσημη πολιτική της κυβέρνησης. Επίσης όμως, ουδείς αντιλαμβάνεται τι είναι αυτό που την υποχρεώνει να παραμένει σε μια κυβέρνηση με την πολιτικής της οποίας διαφωνεί. Διερωτώμαι μήπως αντιλαμβάνεται τη θέση της, περίπου όπως ο κατοχικός πρωθυπουργός Ιωάννης Ράλλης, ο οποίος βάσισε την υπεράσπιση του στον ισχυρισμό ότι ως Ελληνας είχε την ευκαιρία να μετριάσει κάπως την πολιτική των κατακτητών, ενώ αν αφήνονταν οι Γερμανοί να την ασκήσουν οι ίδιοι θα ήσαν ανελέητοι. Φοβάμαι όμως ότι παρασύρομαι σε σκολιές ατραπούς, ενώ τα κίνητρα της κυρίας Κατσέλη είναι πολύ πιο απλά και στοιχειώδη: ό,τι να ’ναι κι όπου να ’ναι, αρκεί να είναι υπουργός. Τα έχουμε δει, άλλωστε, αυτά τα...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_03/02/2011_431138
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου