του Ηλία Μαμαλάκη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5491
Μόλις γύρισα από την Κωνσταντινούπολη, την ωραιότερη μεγαλούπολη της Ευρώπης. Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να μπω καβαλάρης μέσα της. Η ιστορία έχει γυρίσει σελίδα εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Η γειτονική Τουρκία τα έχει καταφέρει καλά στις εξελίξεις της δουλεύοντας κάτι μεταξύ δικτατορίας και ελεγχόμενου κοινοβουλευτισμού, μπήκε σε μια φάση προόδου θυσιάζοντας πολλές προγενέστερες γενεές σε... καταραμένη φτώχια για να πάνε τα πράγματα καλύτερα σήμερα. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της αγγλόφωνης έκδοσης της Hurriyet το ετήσιο κατά κεφαλή εισόδημα το 2009 είναι 8.456 δολάρια ποσό διόλου ευκαταφρόνητο για μια χώρα όπως η Τουρκία που μπορεί να φάει κανείς καλά σε ένα λαϊκό μαγαζί δίνοντας το πολύ 12 λίρες δηλαδή περίπου 5,5 ευρώ.
Αισθάνεσαι καλά στην Τουρκία, ο λαός είναι φιλικός, το φαγητό νόστιμο και το Βυζάντιο και ο Ελληνισμός πανταχού παρόντα. Όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά σε όλη την Τουρκία. Τα Ισλαμικά αξιοθέατα είναι ελάχιστα. Τα Βυζαντινά άπειρα. Τα Αρχαία ελληνικά και τα Ρωμαϊκά πάμπολλα. Στην λεωφόρο Πέραν η τεράστια Ελληνική σημαία στο προξενείο κυματίζει ελεύθερα. Οι Ελληνορθόδοξοι ιερείς περπατάνε στο δρόμο χωρίς να κινδυνεύουν. Οι στρατηγοί πια ελέγχονται, όχι εντελώς, αλλά πάντως πολύ περισσότερο από το παρελθόν. Ο Κεμαλισμός αλλάζει πρόσωπο, μαλακώνει. Οι μαντίλες των γυναικών είναι ολομέταξες, αλλά δίπλα τους πάντα υπάρχουν οι μίνι φούστες και αυτά τα δύο πάνε μαζί. Απ’ ότι φαίνεται ειρηνικά και χαμογελαστά. Αυτά στις μεγαλουπόλεις. Είναι όμως έτσι ωραία τα πράγματα; Οι γκρίζοι λύκοι φαίνεται ότι έχασαν τον Ακέλα τους (αρχηγός αγέλης). Σήμερα κυριαρχεί η κόκκινη αλεπού με τα μπλε μάτια που την λένε Ερντογάν.
Μας άφησε να λειτουργήσουμε την Παναγία του Σουμελά, διαπραγματεύεται επιστροφή της περιουσίας του Πατριαρχείου, συζητείται η επαναλειτουργία εκκλησιαστικής σχολής, ο Πατριάρχης παρκάρει το αυτοκίνητό του χωρίς να φοβάται ότι θα του βάλουν βόμβα. Έλληνες καθηγητές διδάσκουν στα τούρκικα πανεπιστήμια και παράλληλα τα τούρκικα αεροπλάνα εξακολουθούν να κάνουν δεκάδες παραβιάσεις κάθε μέρα. Κάτι θέλει να πάρει η κόκκινη αλεπού. Δεν μου φαίνεται ότι είναι τόσο αγνή, κάτι κρατάμε εμείς στο ράμφος μας, όπως ο κόρακας του Αισώπου που τον κορόιδεψε η αλεπού. Δεν με πείθει εύκολα. Και παράλληλα βλέπω μια απίστευτη ελευθερία στον τούρκικο τύπο.
Στην Hurriyet λοιπόν της 21.2.2011 στην αγγλική έκδοση έχει πρωτοσέλιδο άρθρο με τεράστιο τίτλο: Ο φόνος είναι ένα γεγονός για τη ζωή των γυναικών. Το άρθρο πραγματεύεται πράξεις βίας ενάντια γυναικών από το οικογενειακό τους περιβάλλον με αναίτια αιτία τους λόγους τιμής. Και αυτό το νούμερο αντί να μειώνεται μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο. Το 2002 σκοτωθήκανε έτσι 66 γυναίκες, το 2003- 83 γυναίκες, το 2004- 164 γυναίκες, το 2009- 953 γυναίκες. Τους δυο πρώτους μήνες του 2011 μια νέα μάνα η Χασέρ Αλάν βρέθηκε σκοτωμένη μαζί με το νεογέννητό της. Οι φονιάδες ήταν ο πατέρας της και ο αδελφός της. Η Σαλιχά Ερντέμ 60 χρονών σκοτώθηκε από τον άντρα της ο οποίος την ώρα που παραδιδόταν είπε «είναι έγκλημα τιμής». Ακολουθούν η Αρζου Γιρντιρίμ, η Ιπεκ Τεκίν, η Αϊσέ Σακίρ, η Σακινέ Ακους και άλλες 4 γυναίκες.
Άλλαξε τα ρούχα του ο Μανωλιός και έβαλε τα πίσω μπρος. Μπορεί να σε περιποιούνται στα ξενοδοχεία, μπορεί να κάνουν καλύτερο ιμαμ από εμάς μα κείνον τον κάλλο στον εγκέφαλο δεν μπορούν να τον αποβάλουν με τίποτα. Μια νέα κοπέλα ερωτεύτηκε και έκανε ένα λάθος, έμεινε έγκυος από τον αγαπημένο της. Πατέρας και αδελφός την σκότωσαν λες και είχε κάνει έγκλημα. Για κοιταχτείτε στον καθρέπτη βρε Τούρκοι. Πολιτισμός δεν είναι να κάνετε μετρό στην Κωνσταντινούπολη, πολιτισμός δεν είναι να φτιάχνετε μεγάλα εργοστάσια και τεράστια λιμάνια, να κάνετε εκθέσεις νέων και παλαιών ζωγράφων, να κάνετε μόδα και τέχνη. Πολιτισμός είναι να αγαπάς, να αγκαλιάσεις την παραστρατημένη κόρη, να βοηθήσεις να μεγαλώσει το εγγόνι σου. Πολιτισμός είναι να σέβεσαι μια εξηντάρα γυναίκα που προασπίζεται τον παραστρατημένο γιό της και όχι να την σκοτώνεις. Μπήκα ακόμη μια φορά στην Αγιά Σοφιά και έμεινα άναυδος. Επιτέλους βγάλανε εκείνη την καταραμένη σκαλωσιά που χαλούσε την εκκλησία. Πάνω από 20 χρόνια την είχαν κρατήσει εκεί οι Τούρκοι για να χαλάει τον χώρο. Είπα και ‘γω «Μπράβο τους, αρχίζουν και αλλάζουν», μα φαίνεται ότι η αλλαγή είναι ακόμα πιο μακριά. Γιατί η αλλαγή δεν γίνεται με καινούργια ρούχα, αλλά με καινούργια νοοτροπία.
Θα ξαναπάω στην Κωνσταντινούπολη, όχι μια, αλλά όσες φορές μπορέσω και ελπίζω και εύχομαι να αλλάξει η τούρκικη νοοτροπία, σιγά και σταθερά. Αξίζει να συμφιλιωθεί αυτή η χώρα με καλά αισθήματα και ήπια νοοτροπία. Τότε μόνο θα γίνει Ευρώπη και ουσιαστικά. Θέλω να ξέρετε πάντως ότι προσωπικά προτιμώ να είμαι φίλος με τους Τούρκους παρά με τους Γερμανούς.
Αισθάνεσαι καλά στην Τουρκία, ο λαός είναι φιλικός, το φαγητό νόστιμο και το Βυζάντιο και ο Ελληνισμός πανταχού παρόντα. Όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά σε όλη την Τουρκία. Τα Ισλαμικά αξιοθέατα είναι ελάχιστα. Τα Βυζαντινά άπειρα. Τα Αρχαία ελληνικά και τα Ρωμαϊκά πάμπολλα. Στην λεωφόρο Πέραν η τεράστια Ελληνική σημαία στο προξενείο κυματίζει ελεύθερα. Οι Ελληνορθόδοξοι ιερείς περπατάνε στο δρόμο χωρίς να κινδυνεύουν. Οι στρατηγοί πια ελέγχονται, όχι εντελώς, αλλά πάντως πολύ περισσότερο από το παρελθόν. Ο Κεμαλισμός αλλάζει πρόσωπο, μαλακώνει. Οι μαντίλες των γυναικών είναι ολομέταξες, αλλά δίπλα τους πάντα υπάρχουν οι μίνι φούστες και αυτά τα δύο πάνε μαζί. Απ’ ότι φαίνεται ειρηνικά και χαμογελαστά. Αυτά στις μεγαλουπόλεις. Είναι όμως έτσι ωραία τα πράγματα; Οι γκρίζοι λύκοι φαίνεται ότι έχασαν τον Ακέλα τους (αρχηγός αγέλης). Σήμερα κυριαρχεί η κόκκινη αλεπού με τα μπλε μάτια που την λένε Ερντογάν.
Μας άφησε να λειτουργήσουμε την Παναγία του Σουμελά, διαπραγματεύεται επιστροφή της περιουσίας του Πατριαρχείου, συζητείται η επαναλειτουργία εκκλησιαστικής σχολής, ο Πατριάρχης παρκάρει το αυτοκίνητό του χωρίς να φοβάται ότι θα του βάλουν βόμβα. Έλληνες καθηγητές διδάσκουν στα τούρκικα πανεπιστήμια και παράλληλα τα τούρκικα αεροπλάνα εξακολουθούν να κάνουν δεκάδες παραβιάσεις κάθε μέρα. Κάτι θέλει να πάρει η κόκκινη αλεπού. Δεν μου φαίνεται ότι είναι τόσο αγνή, κάτι κρατάμε εμείς στο ράμφος μας, όπως ο κόρακας του Αισώπου που τον κορόιδεψε η αλεπού. Δεν με πείθει εύκολα. Και παράλληλα βλέπω μια απίστευτη ελευθερία στον τούρκικο τύπο.
Στην Hurriyet λοιπόν της 21.2.2011 στην αγγλική έκδοση έχει πρωτοσέλιδο άρθρο με τεράστιο τίτλο: Ο φόνος είναι ένα γεγονός για τη ζωή των γυναικών. Το άρθρο πραγματεύεται πράξεις βίας ενάντια γυναικών από το οικογενειακό τους περιβάλλον με αναίτια αιτία τους λόγους τιμής. Και αυτό το νούμερο αντί να μειώνεται μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο. Το 2002 σκοτωθήκανε έτσι 66 γυναίκες, το 2003- 83 γυναίκες, το 2004- 164 γυναίκες, το 2009- 953 γυναίκες. Τους δυο πρώτους μήνες του 2011 μια νέα μάνα η Χασέρ Αλάν βρέθηκε σκοτωμένη μαζί με το νεογέννητό της. Οι φονιάδες ήταν ο πατέρας της και ο αδελφός της. Η Σαλιχά Ερντέμ 60 χρονών σκοτώθηκε από τον άντρα της ο οποίος την ώρα που παραδιδόταν είπε «είναι έγκλημα τιμής». Ακολουθούν η Αρζου Γιρντιρίμ, η Ιπεκ Τεκίν, η Αϊσέ Σακίρ, η Σακινέ Ακους και άλλες 4 γυναίκες.
Άλλαξε τα ρούχα του ο Μανωλιός και έβαλε τα πίσω μπρος. Μπορεί να σε περιποιούνται στα ξενοδοχεία, μπορεί να κάνουν καλύτερο ιμαμ από εμάς μα κείνον τον κάλλο στον εγκέφαλο δεν μπορούν να τον αποβάλουν με τίποτα. Μια νέα κοπέλα ερωτεύτηκε και έκανε ένα λάθος, έμεινε έγκυος από τον αγαπημένο της. Πατέρας και αδελφός την σκότωσαν λες και είχε κάνει έγκλημα. Για κοιταχτείτε στον καθρέπτη βρε Τούρκοι. Πολιτισμός δεν είναι να κάνετε μετρό στην Κωνσταντινούπολη, πολιτισμός δεν είναι να φτιάχνετε μεγάλα εργοστάσια και τεράστια λιμάνια, να κάνετε εκθέσεις νέων και παλαιών ζωγράφων, να κάνετε μόδα και τέχνη. Πολιτισμός είναι να αγαπάς, να αγκαλιάσεις την παραστρατημένη κόρη, να βοηθήσεις να μεγαλώσει το εγγόνι σου. Πολιτισμός είναι να σέβεσαι μια εξηντάρα γυναίκα που προασπίζεται τον παραστρατημένο γιό της και όχι να την σκοτώνεις. Μπήκα ακόμη μια φορά στην Αγιά Σοφιά και έμεινα άναυδος. Επιτέλους βγάλανε εκείνη την καταραμένη σκαλωσιά που χαλούσε την εκκλησία. Πάνω από 20 χρόνια την είχαν κρατήσει εκεί οι Τούρκοι για να χαλάει τον χώρο. Είπα και ‘γω «Μπράβο τους, αρχίζουν και αλλάζουν», μα φαίνεται ότι η αλλαγή είναι ακόμα πιο μακριά. Γιατί η αλλαγή δεν γίνεται με καινούργια ρούχα, αλλά με καινούργια νοοτροπία.
Θα ξαναπάω στην Κωνσταντινούπολη, όχι μια, αλλά όσες φορές μπορέσω και ελπίζω και εύχομαι να αλλάξει η τούρκικη νοοτροπία, σιγά και σταθερά. Αξίζει να συμφιλιωθεί αυτή η χώρα με καλά αισθήματα και ήπια νοοτροπία. Τότε μόνο θα γίνει Ευρώπη και ουσιαστικά. Θέλω να ξέρετε πάντως ότι προσωπικά προτιμώ να είμαι φίλος με τους Τούρκους παρά με τους Γερμανούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου