»Δεν χαθηκε ο κοσμος

Tου Παντελη Μπουκαλα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Εξι και είκοσι γράφει το ταξίμετρο. Δίνω εξίμισι και πάω να κατέβω. «Την απόδειξή σας», με προλαβαίνει ο ταξιτζής. «Και το πενηντάλεπτό σας» συνεχίζει. «Ποιο πενηντάλεπτο; Εξι και είκοσι έγραψε, σου χρωστάω». «Ελα ρε αδερφέ. Δε χάθηκε ο κόσμος για είκοσι λεπτά και για τριάντα». Κατεβαίνω και νιώθω να ξηλώνονται μέσα μου τα στερεότυπα που μαζικά ανακυκλώνουμε για τους ταξιτζήδες. Ναι, υποθέτω τον... αντίλογο, «εξαίρεση ήταν, ο κανόνας είναι άλλος». Αλλά μετράω πια όλο και περισσότερες τις εξαιρέσεις και λέω πως κανένας κανόνας δεν είναι από μπετό και σίδερο, ούτε καν της γραμματικής (ή της αγοράς, χα) και κάποια στιγμή μπορεί να ραγίσει.
Στο περίπτερο τώρα. Στους Αμπελόκηπους. Δεν έχω ξαναγοράσει κάτι από κει. Παίρνω ένα μπουκαλάκι νερό, ζητάω την «Καθημερινή», δίνω ενάμισι ευρώ, «την απόδειξή σας» μου λέει ο περιπτεράς. Ανεβαίνω στην κλινική, «πού είναι η εφημερίδα;» με ρωτούν. «Ελα ντε» απαντώ, διαισθανόμενος ότι μέτρησα μηχανικά την απροσδόκητη παράδοση της απόδειξης σαν παράδοση της εφημερίδας. «Ισως έπεσε στο παγκάκι που κάθισα για τσιγάρο». Στο εικοσάλεπτο γυρνάω στο περίπτερο να ξαναγοράσω την εφημερίδα. Ρωτάω, «μήπως θυμάστε αν πήρα ή δεν πήρα την εφημερίδα;» «Πού να θυμάμαι, αδερφέ. Αλλά τι σημασία έχει. Πάρε άλλη». Δίνω ένα δίευρο αλλά μου το επιστρέφει: «Αφού την πλήρωσες την πρώτη φορά». «Ναι αλλά μπορεί να την πήρα και να μου ’πεσε». «Ελα μωρέ, δεν χάθηκε ο κόσμος για ένα ευρώ». «Στρίψε το δίευρο» επιμένω, «κι όπου κάτσει». «Στρίψ’ το εσύ» λέει γελώντας. Φεύγω και νιώθω μέσα μου να ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_35_18/02/2011_433044