»Αλεξανδρεια

του Άρη Δαβαράκη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5133

Μέρες τώρα κοιτάζω από ψηλά την πλατεία Tahrir του Καϊρου μέσω της κάμερας του αγγλόφωνου ιντερνετικού Al Jazeera Live Stream (που είναι στημένη, υπολογίζω, σε κάποια ταράτσα εκεί όπου το αγαπημένο παλιό Nile Hilton μεταμορφώνεται σε ολοκαίνουργιο Four Seasons) , και νοιώθω το νερό του Νείλου να κυλάει πηχτό σαν το αίμα στις... φλέβες μου, να μετράει το σφυγμό μου. Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια και μεγάλωσα εκεί. Έντεκα χρονών, σχεδόν δώδεκα, είσαι πια μεγάλος. Όταν μετακομίσαμε εδώ το 64 και, από το σχολείο μου στην Ιμπραημία, βρέθηκα στη σχολή Μωραΐτη του Παλιού Ψυχικού, έγινα δύο άνθρωποι. Δεν είναι φιλολογική αυτή η προσέγγιση, ούτε ποιητική. Έγινα δίψυχος. Κλείδωσα προσεκτικά τον Αλεξανδρινό «Ζαχαρούλη» (έτσι με φωνάζανε οι γιαγιάδες μου, η Ελισάβετ και η Δήμητρα) σ΄ένα ντουλάπι – και άρχισα να χτίζω τον Άρη Δαβαράκη, τον Αθηναίο Αιγυπτιώτη. Δεν είχα άλλη επιλογή. Και δεν είναι ποτέ ευχάριστο να μην έχεις άλλη επιλογή.Τις τελευταίες δέκα μέρες μία πολύ ευοίωνη ανατροπή συνέβαινε, σαν τρυφερή ταχυκαρδία, στην προσωπική μου ζωή των τελευταίων χρόνων, ενώ συγχρόνως η πρώτη μου, χρονολογικά, πατρίδα ξεχυνότανε στους δρόμους για να διεκδικήσει επιτέλους το δίκιο της και να αγωνιστεί για μια καλύτερη, ανθρώπινη, ζωή. Ένοιωθα την ροή του Νείλου ποταμού που καθορίζει την ζωή της μεγάλης αυτής Αφρικανικής χώρας, με το εύφορο Δέλτα του που με εξέθρεψε, να με παρασέρνει μαζί του προς τις εκβολές του, εδώ, στην Μεσόγειο, την μήτρα της Ελληνικής γενιάς μου, του πατρογονικού μου DNA, μεταμορφώνοντας ραγδαία και την δική μου πραγματικότητα. Έτσι, αποφασιστικά, όπως μοιάζει η Ιστορία να γυρνάει ξανά σελίδα και να μας οδηγεί και πάλι σε μεγάλες ανατροπές και εξελίξεις που θα σημαδέψουν την ιστορία της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής, επηρεάζοντας συγχρόνως (λιγότερο ή περισσότερο) και την Ελλάδα, όπως και την υπόλοιπη ανθρωπότητα, έτσι μεταμορφωνότανε μέρα τη μέρα το τελευταίο δεκαήμερο - για προσωπικούς λόγους – και η δική μου πραγματικότητα. Ναι, έχουν δίκιο τελικά οι γεροντάδες οι παλιοί του Αγίου Όρους που πρόλαβα να γνωρίσω : η Υπομονή είναι η μεγαλύτερη από τις αρετές που μπορεί να κατακτήσει η ανθρώπινη προσωπικότητα.Είδα τον εαυτό μου, μέσω δορυφόρου, εκεί, στην πλατεία Tahrir, με πολύ φώς στο βλέμμα του, να διεκδικεί κι’ αυτός, με τον δικό του τρόπο, το δικό του δίκιο. Όλοι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες Αιγύπτιοι, τα εκατομμύρια, τα δεκάδες εκατομμύρια, θέλουν να ζήσουν σαν άνθρωποι. Το ίδιο αίτημα έχω και εγώ τώρα πια. Θέλω να φύγουν οι Μουμπάρακ από τη ζωή μου, από την πατρίδα μου, την εδώ και την εκεί, την Ελλάδα και την Αίγυπτο, την ψυχή και το μυαλό μου. Να φύγουνε, να πάνε να ζήσουνε αλλού. Αυτός ο κόσμος ο ειδωλολατρικός, «πνευματικά» πάντα μιλώντας, ο Φαραωνικός, να γκρεμιστεί, μαζί με τα μνημεία του, τις μούμιες, τη σαπίλα και τη μούχλα που κουβαλάει. Και θα σας εξομολογηθώ και μια - πολύ politically incorrect – αμαρτία μου: Καθόλου δεν λυπήθηκα που καταστράφηκαν οι δύο αυτές πολύτιμες αρχαίες μούμιες στο Μουσείο του Καϊρου. Μεταξύ μας - χάρηκα κιόλας. (Και μη με ρωτήσετε γιατί, δεν ξέρω).Συμφωνώ όμως με τον Mohamed Mustafa El Baradei, τον άνθρωπο που φαίνεται πως θα αναλάβει την ευθύνη της μετάβασης στην Νέα Εποχή της Αιγύπτου : Να μην δικαστεί ο, 82 ετών πιά, Χόσνεϊ Μουμπάρακ. Να τον αφήσουνε να φύγει, όπως έφυγε με το σκάφος του συν γυναιξί και τέκνοις και ο βασιλιάς Φαρούκ το 1952 – και πέθανε από το πολύ φαϊ ο ταλαίπωρος, τον ξετίναξε ο δαίμονας της γαστριμαργίαΌπως εξηγεί ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος που έζησε και έγραψε εκεί, στο Μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης του όρους Σινά, «Γαστριμαργία είναι η υποκριτική συμπεριφορά της κοιλίας, η οποία, ενώ είναι χορτασμένη, φωνάζει πώς είναι ενδεής και ενώ είναι παραφορτωμένη μέχρι διαρρήξεως, ανακράζει ότι πεινά. Καθ΄ ήν στιγμήν κάποιος τρώγει το μέτριο σε ποσότητα φαγητό του, η γαστριμαργία τον κάνει να σκέπτεται, πώς να ήταν δυνατό να καταβροχθίση διά μιας τα σύμπαντα».Δεν γίνεται αυτό. Το σύμπαν δεν καταβροχθίζεται, καταβροχθίζει όμως τους άδικους και τους αχόρταγους εν ριπή οφθαλμού. Και κάνει τη δουλειά του : Στην Αλεξάνδρεια, στην Ρώμη, στην Αθήνα. Όποτε εκείνο αποφασίσει.
Υ.Γ* : Η Αλεξάνδρεια σχεδιάστηκε και θεμελιώθηκε τον 4ο π.Χ αιώνα από τον Αθηναίο αρχιτέκτονα Δεινοκράτη. Αυτόν διάλεξε ο Μέγας Αλέξανδρος (γιατί αυτός ήταν ο καλύτερος και ο πιο διάσημος αρχιτέκτονας του τότε πολιτισμένου κόσμου) και τον διέταξε να κτίσει «μια λαμπρή Ελληνική μεγαλούπολη». Ήθελε (γράφει ο E.M.Forster) μια σπουδαία Πρωτεύουσα για την καινούργια του κατάκτηση στην απέναντι μεριά της Μεσογείου – και, για να μπορεί η Πρωτεύουσα αυτή να έχει άμεση σύνδεση με την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Μακεδονία, έπρεπε να είναι παραθαλάσσια…