Λευτέρης Παπαδόπουλος http://www.aixmi.gr/index.php/kai-allazoume-kai-vouliazoume-dystyxos/
Ανήμερα τα Χριστούγεννα, δύο παλιοί φίλοι, ένας επιχειρηματίας και ένας πρώην υπουργός, αμφότεροι εργένηδες, με κάλεσαν σε γεύμα στον «Διόνυσο» απέναντι από την Ακρόπολη. Κόσμος πολύς, καλοντυμένος, γυαλιστερός, κυρίες μυρωδάτες, ωραία χτενισμένες, όμορφες. Όμως εμείς οι τρεις, παρά το ότι το περιβάλλον ανθοβολούσε, ήμασταν γκρεμισμένοι στα τάρταρα της μελαγχολίας.
Πασόκος ο ...πρώην υπουργός, Πασόκος και ο επιχειρηματίας. Αλλά και ο ένας και ο άλλος, με μισή καρδιά. Αλλιώς τα περίμεναν και αλλιώς μας προέκυψαν. Γκρίνιαζε ο πολιτικός, γκρίνιαζε κι ο επιχειρηματίας. Η έγνοια τους: Η Ελλάδα που αλλάζει, αλλά παρ’ όλα αυτά, βουλιάζει. Στον αέρα οι διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι οι θυσίες του λαού θα πιάσουν τόπο.
«Και τί μπορεί να γίνει;» μπήκα στη μέση, κάποια στιγμή. Ο επιχειρηματίας είχε έτοιμη την απάντηση: «Να πιάσει τρεις ο Παπανδρέου, που βαρύνονται με λαμογιές και μίζες και να τους χώσει μέσα». Τα ίδια, ακριβώς, είπε και ο πολιτικός: «Να πιάσει ο Σαμαράς άλλα τρία λαμόγια και να τα στείλει στον Κορυδαλλό. Έτσι μόνο ο κοσμάκης, που έχει υποστεί τα πάνδεινα από το διεφθαρμένο και ανίκανο πολιτικό προσωπικό της χώρας, θα πάρει μια ανάσα, θα πιεί λίγο «αίμα», που τόσο λαχταράει και θα συνυπογράψει τη συναίνεση. Συναίνεση εκ των κάτω. Και μ’ αυτό τον τρόπο, η ζωή θα αρχίσει να μπαίνει σε καινούργιους δρόμους, οι ρόδες θα ξαναρχίσουν να γυρίζουν προς τα μπρος …»
Έριξα στο τραπέζι την αντίρρησή μου: «Η Ελλάδα είναι μια χώρα, που έχει νόμους, δικαστήρια κλπ. Πώς ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς θ’ αρπάξουν κάποιους πρώην υπουργούς και θα τους στείλουν στη φυλακή; Με ποια στοιχεία; Με ποιούς μάρτυρες; Με ποιά δεδομένα; Οι φήμες δεν είναι αρκετές, σ’ ένα ευνομούμενο κράτος, για να συλληφθεί κάποιος και να βρεθεί πίσω από τα σίδερα…»
Ο επιχειρηματίας δεν φάνηκε να καταλαβαίνει αυτή τη λογική της μη ζούγκλας… «Αν θέλουν Σαμαράς και Παπανδρέου, θα βρουν τρόπους για να κάνουν αυτό που πρέπει και απαιτεί ο λαός. Μην ξεχνάτε ότι ο Αλ Καπόνε δεν μπήκε στη φυλακή για τα εγκλήματα και τις ληστείες που έχει διαπράξει, αλλά για φορολογικές παραβάσεις…»
Δεν συμφώνησα. Ούτε ο πολιτικός συμφώνησε. Χωρίς στοιχεία, χωρίς μάρτυρες, χωρίς συγκεκριμένες καταγγελίες, κανείς δεν περνάει από δίκη. Υπάρχει, ωστόσο, το αίτημα του λαού που ζητάει επίμονα Δικαιοσύνη. Και όσο δεν βλέπει το αίτημά του να ικανοποιείται, ενώ ο ίδιος συνεχώς πληρώνει το «μάρμαρο», εξοργίζεται. Βάζει απέναντί του ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και, κάποια ώρα, αποθηριώνεται και προχωράει στην αυτοδικία. Ένα πρόσφατο παράδειγμα: ο ξυλοδαρμός του Κωστή Χατζηδάκη. Ετσι έχουν σήμερα τα πράγματα, δυστυχώς. Δώδεκα μήνες ΠΑΣΟΚ, πολλά λόγια για κάθαρση αλλά από «τηγανίτα» τίποτα. Ουδείς «πλήρωσε», ουδείς -όπως προβλέπεται- θα πληρώσει. Και επειδή οι νόμοι είναι φτιαγμένοι από κείνους, που κάποτε, ενδέχεται να λογοδοτήσουν για λαδώματα, ρουσφέτια, οπλικά συστήματα κλπ., η πρόβλεψη είναι ότι η κατάσταση συνεχώς θα χειροτερεύει και η οργή θα ξεχειλίζει. Οπότε, τρέχα να βρεις λογαριασμό… Παρ’ όλα αυτά «χρόνια πολλά»!
Πασόκος ο ...πρώην υπουργός, Πασόκος και ο επιχειρηματίας. Αλλά και ο ένας και ο άλλος, με μισή καρδιά. Αλλιώς τα περίμεναν και αλλιώς μας προέκυψαν. Γκρίνιαζε ο πολιτικός, γκρίνιαζε κι ο επιχειρηματίας. Η έγνοια τους: Η Ελλάδα που αλλάζει, αλλά παρ’ όλα αυτά, βουλιάζει. Στον αέρα οι διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι οι θυσίες του λαού θα πιάσουν τόπο.
«Και τί μπορεί να γίνει;» μπήκα στη μέση, κάποια στιγμή. Ο επιχειρηματίας είχε έτοιμη την απάντηση: «Να πιάσει τρεις ο Παπανδρέου, που βαρύνονται με λαμογιές και μίζες και να τους χώσει μέσα». Τα ίδια, ακριβώς, είπε και ο πολιτικός: «Να πιάσει ο Σαμαράς άλλα τρία λαμόγια και να τα στείλει στον Κορυδαλλό. Έτσι μόνο ο κοσμάκης, που έχει υποστεί τα πάνδεινα από το διεφθαρμένο και ανίκανο πολιτικό προσωπικό της χώρας, θα πάρει μια ανάσα, θα πιεί λίγο «αίμα», που τόσο λαχταράει και θα συνυπογράψει τη συναίνεση. Συναίνεση εκ των κάτω. Και μ’ αυτό τον τρόπο, η ζωή θα αρχίσει να μπαίνει σε καινούργιους δρόμους, οι ρόδες θα ξαναρχίσουν να γυρίζουν προς τα μπρος …»
Έριξα στο τραπέζι την αντίρρησή μου: «Η Ελλάδα είναι μια χώρα, που έχει νόμους, δικαστήρια κλπ. Πώς ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς θ’ αρπάξουν κάποιους πρώην υπουργούς και θα τους στείλουν στη φυλακή; Με ποια στοιχεία; Με ποιούς μάρτυρες; Με ποιά δεδομένα; Οι φήμες δεν είναι αρκετές, σ’ ένα ευνομούμενο κράτος, για να συλληφθεί κάποιος και να βρεθεί πίσω από τα σίδερα…»
Ο επιχειρηματίας δεν φάνηκε να καταλαβαίνει αυτή τη λογική της μη ζούγκλας… «Αν θέλουν Σαμαράς και Παπανδρέου, θα βρουν τρόπους για να κάνουν αυτό που πρέπει και απαιτεί ο λαός. Μην ξεχνάτε ότι ο Αλ Καπόνε δεν μπήκε στη φυλακή για τα εγκλήματα και τις ληστείες που έχει διαπράξει, αλλά για φορολογικές παραβάσεις…»
Δεν συμφώνησα. Ούτε ο πολιτικός συμφώνησε. Χωρίς στοιχεία, χωρίς μάρτυρες, χωρίς συγκεκριμένες καταγγελίες, κανείς δεν περνάει από δίκη. Υπάρχει, ωστόσο, το αίτημα του λαού που ζητάει επίμονα Δικαιοσύνη. Και όσο δεν βλέπει το αίτημά του να ικανοποιείται, ενώ ο ίδιος συνεχώς πληρώνει το «μάρμαρο», εξοργίζεται. Βάζει απέναντί του ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και, κάποια ώρα, αποθηριώνεται και προχωράει στην αυτοδικία. Ένα πρόσφατο παράδειγμα: ο ξυλοδαρμός του Κωστή Χατζηδάκη. Ετσι έχουν σήμερα τα πράγματα, δυστυχώς. Δώδεκα μήνες ΠΑΣΟΚ, πολλά λόγια για κάθαρση αλλά από «τηγανίτα» τίποτα. Ουδείς «πλήρωσε», ουδείς -όπως προβλέπεται- θα πληρώσει. Και επειδή οι νόμοι είναι φτιαγμένοι από κείνους, που κάποτε, ενδέχεται να λογοδοτήσουν για λαδώματα, ρουσφέτια, οπλικά συστήματα κλπ., η πρόβλεψη είναι ότι η κατάσταση συνεχώς θα χειροτερεύει και η οργή θα ξεχειλίζει. Οπότε, τρέχα να βρεις λογαριασμό… Παρ’ όλα αυτά «χρόνια πολλά»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου