της Ρέας Βιτάλη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=5012
Σκηνή 1. Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη. «Σε υμνούμε, σ΄ευλογούμε, σ΄ευχαριστούμε Κύριε»…Τι μας βάζανε να λέμε πρωί πρωί! Ώρες σε θρανία. Ενδιάμεσα τρία διαλλείματα. Σε υπερυψωμένο προαύλιο. Ομάδες παιδιών εδώ και κει. Ανάμεσά τους οι σταρ! Παντού υπάρχουν σταρ! Η Ρένα πάντα με ασορτί κάλτσα, πουλόβερ. Ο Μάκης. Θεός! (Έφυγε νωρίς. Είναι να μη μπεις στο μάτι του Θεού). Έπιανα τον... Πάνο αγκαζέ. Δυο ανάποδα στο ρεύμα σαν τους σολομούς. Ο φίλος μου ο Πάνος. Ιδιαίτερος, ξεχωριστός, απροσδιόριστος για τους πολλούς. Λες και είχε ένα δυνατό φακό πάνω του μόνιμα. Να μην περνάει απαρατήρητος. Να τον σχολιάζουν. Αγέρωχος , αδιάφορος, με περίεργες άμυνες για την ηλικία του. Τον έπιανα λοιπόν και γυρνάγαμε το προαύλιο απ΄άκρη σ΄άκρη. Ασκήσεις παρατηρητικότητας. Μάλλον πιο πολύ απ΄αυτό…Βγάζαμε «αξονικές τομογραφίες». Ένα προαύλιο όλο κι όλο και μας έμοιαζε εξωτικό ταξίδι η βόλτα του…Είναι να τόχει το μυαλό να ταξιδεύει.
Σκηνή 2 Ένα ντουλάπι γεμάτο καπέλα της μάνας μου. Τα δοκιμάζαμε ένα προς ένα. Μετά του έφερνα βιβλία. Τι Σολζενίτσιν και τι Καμύ και τι Ιονέσκο. «Θες να τα παίξουμε;» ρώταγα. Μ΄άκουγε. Γελούσε υπέροχα. Με μια θεατρική κίνηση τα έβαζε στην άκρη και κατέληγε «Άσε θα κάνουμε κάτι δικό μας. Λοιπόν άκου! Φέρε μια κούκλα και κάνε ότι….».
Σκηνή 3 Εφηβεία λαχανιασμένη. Ο πατέρας μου στον ουρανό. Ζόρικη πληγή να αιμορραγεί να εκλιπαρεί τσιρότα…Ερασιτέχνης άνθρωπος! Εφηβεία λαχανιασμένη, ακόρεστη, στην κόψη του ξυραφιού, να τα δει όλα, να τα μάθει όλα, να βουτήξει σε όλα…Κάποια στιγμή κώλωσα! Είχα αλλάξει εν τω μεταξύ σχολείο. Τον αναζήτησα. Ζητούσα ένα μάτι σκληρό και επιεικές μαζί. Τον βρήκα. Ούτε θυμάμαι τι είπαμε. Δεν ήταν το ζητούμενο. Το σημαντικό ήταν ότι αναζήτησα εκείνον όπως ο αθλητής που κάνει ένα βήμα πίσω πριν πηδήξει στο σκάμμα. Μετά χαθήκαμε… Χάνεσαι ποτέ;
Σκηνή 4 Αεροδρόμιο Ορλύ. Παρίσι με 2 παιδιά. Ένα στην αγκαλιά, ένα σφιχτά από το χέρι. Ψήνονταν στον πυρετό και τα δυο. Πάντα τα παιδιά αρρωσταίνουν λάθος στιγμή. Να φτάσω στην Αθήνα και τίποτα άλλο, έλεγα και ξανάλεγα μέσα μου. Απέναντι ένας τρελός. Έτσι μου φάνηκε. Έχω και ένα θέμα με τους τρελούς…Μια περίεργη φανταχτερή φιγούρα. Με πλησιάζει. Κάποιος σαν τον Έλβις Πρίσλει… Μόνο αυτό μου έλειπε! Προσπαθώ να τον αποφύγω. Έρχεται καταπάνω μου. Σφίγγω περισσότερο το χέρι της μικρής. Ο Πάνος! Η Ρέα! Μυριζόμαστε όπως τα σκυλιά. Ζυγιζόμαστε όπως οι παλιές ζυγαριές που πρόσθεταν και αφαιρούσαν ζύγια. Ώστε αυτό ήταν όλο κι όλο; Τόσο φως επάνω του…Να γίνει κάτι σε Έλβις; Ώστε αυτό ήταν; Διάβασα και στη δική του ματιά… Να γίνει μανούλα με παιδιά και σύζυγο; Πριν χαιρετηθούμε προλάβαμε να πούμε «Γράφω!», « Σπουδάζω σκηνοθεσία!».
Σκηνή 5 «Έφερα το DVD που ήθελες. Να το βάλω;». «Στρέλλα», το δημιούργημα του Πάνου Κούτρα. 4 βραβεία από την Ακαδημία Κινηματογράφου. Επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Διθυραμβικές κριτικές στη Le Monde στη Liberation. Ακραίο έργο. Μα ποιες ανθρώπινες πτυχές διάλεξε να ψαχουλέψει ο Πάνος; Σε ποιο σκαλοπάτι σκαρφάλωσε τη φαντασία; Ακραίος! Απόλυτα…Σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος. Να γαργαλίσει όσια και ιερά. Η Στρέλλα έχει όλα τα στοιχεία από βίους αγίων. (Μη σας ξεγελάνε οι άγιοι!) Και αρχαίας τραγωδίας. Ακόμα και η παρουσία του χορού…Τα τραβεστί στις Κούκλες. Και πρωταγωνιστές που καθοδηγεί δεξιοτεχνικά τη Μίνα Ορφανού και το Γιάννη Κοκιασμένο…Ιδίως αυτόν. Συγκινητικά λακωνικός. Σε έναν ρόλο χωρίς ίχνος αβάντας. Με γοήτευσε το «Στρέλλα» κυρίως για το χειρισμό μιας τόσο τολμηρής ιστορίας. Για τη σοφία να μην καταχωρείς κακούς και καλούς. Μόνο φως σε γωνίες, σε σκιές,σε εκδοχές. Ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά ν΄ανοίξουν διάπλατα τα μάτια.
Σκηνή 6 Ζόναρς Πανεπιστημίου. Τραπέζι για δύο. Πάνος Ρέα. Πόσα χρόνια μετά; Κι όσο τον παρατηρούσα…Αυτόν και ένα κομμάτι του εαυτού μου αναγκαστικά… Αποσπάσματα των «κάποτε» μας. Κομματάκια του παζλ. Τι ζωή! Τι διαδρομή! Τι θάρρος και τι θράσος. Τελικά καταφέραμε κι απλώσαμε ο καθένας μας το εμπόρευμά του, σε πόδια περαστικών. Όχι από άγνοια κινδύνου. Υποψιασμένοι και αιώνια ανυποψίαστοι. Κι αν στη διαδρομή συναπαντηθήκαμε με γνώμες και σχόλια και μάτια… Σαν του βλοσυρού διευθυντή κ. Ματιάτου, της «αρχαίας» κας Λουκοπούλου, του «γυμναστή» Δόντη, των «τεχνικών» Αγραφιώτη…Ένα προαύλιο μάτια! Δεν είναι εύκολο πράγμα ν΄απλώνεις εμπόρευμα σε πόδια περαστικών… Αλλά μερικοί, όπως ο Πάνος…Με όποιο τίμημα! Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς! Θέλει θάρρος ίσως και γενναιοδωρία. «Να μη χαθούμε». Μα χάνεσαι ποτέ;
Σκηνή 2 Ένα ντουλάπι γεμάτο καπέλα της μάνας μου. Τα δοκιμάζαμε ένα προς ένα. Μετά του έφερνα βιβλία. Τι Σολζενίτσιν και τι Καμύ και τι Ιονέσκο. «Θες να τα παίξουμε;» ρώταγα. Μ΄άκουγε. Γελούσε υπέροχα. Με μια θεατρική κίνηση τα έβαζε στην άκρη και κατέληγε «Άσε θα κάνουμε κάτι δικό μας. Λοιπόν άκου! Φέρε μια κούκλα και κάνε ότι….».
Σκηνή 3 Εφηβεία λαχανιασμένη. Ο πατέρας μου στον ουρανό. Ζόρικη πληγή να αιμορραγεί να εκλιπαρεί τσιρότα…Ερασιτέχνης άνθρωπος! Εφηβεία λαχανιασμένη, ακόρεστη, στην κόψη του ξυραφιού, να τα δει όλα, να τα μάθει όλα, να βουτήξει σε όλα…Κάποια στιγμή κώλωσα! Είχα αλλάξει εν τω μεταξύ σχολείο. Τον αναζήτησα. Ζητούσα ένα μάτι σκληρό και επιεικές μαζί. Τον βρήκα. Ούτε θυμάμαι τι είπαμε. Δεν ήταν το ζητούμενο. Το σημαντικό ήταν ότι αναζήτησα εκείνον όπως ο αθλητής που κάνει ένα βήμα πίσω πριν πηδήξει στο σκάμμα. Μετά χαθήκαμε… Χάνεσαι ποτέ;
Σκηνή 4 Αεροδρόμιο Ορλύ. Παρίσι με 2 παιδιά. Ένα στην αγκαλιά, ένα σφιχτά από το χέρι. Ψήνονταν στον πυρετό και τα δυο. Πάντα τα παιδιά αρρωσταίνουν λάθος στιγμή. Να φτάσω στην Αθήνα και τίποτα άλλο, έλεγα και ξανάλεγα μέσα μου. Απέναντι ένας τρελός. Έτσι μου φάνηκε. Έχω και ένα θέμα με τους τρελούς…Μια περίεργη φανταχτερή φιγούρα. Με πλησιάζει. Κάποιος σαν τον Έλβις Πρίσλει… Μόνο αυτό μου έλειπε! Προσπαθώ να τον αποφύγω. Έρχεται καταπάνω μου. Σφίγγω περισσότερο το χέρι της μικρής. Ο Πάνος! Η Ρέα! Μυριζόμαστε όπως τα σκυλιά. Ζυγιζόμαστε όπως οι παλιές ζυγαριές που πρόσθεταν και αφαιρούσαν ζύγια. Ώστε αυτό ήταν όλο κι όλο; Τόσο φως επάνω του…Να γίνει κάτι σε Έλβις; Ώστε αυτό ήταν; Διάβασα και στη δική του ματιά… Να γίνει μανούλα με παιδιά και σύζυγο; Πριν χαιρετηθούμε προλάβαμε να πούμε «Γράφω!», « Σπουδάζω σκηνοθεσία!».
Σκηνή 5 «Έφερα το DVD που ήθελες. Να το βάλω;». «Στρέλλα», το δημιούργημα του Πάνου Κούτρα. 4 βραβεία από την Ακαδημία Κινηματογράφου. Επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Διθυραμβικές κριτικές στη Le Monde στη Liberation. Ακραίο έργο. Μα ποιες ανθρώπινες πτυχές διάλεξε να ψαχουλέψει ο Πάνος; Σε ποιο σκαλοπάτι σκαρφάλωσε τη φαντασία; Ακραίος! Απόλυτα…Σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος. Να γαργαλίσει όσια και ιερά. Η Στρέλλα έχει όλα τα στοιχεία από βίους αγίων. (Μη σας ξεγελάνε οι άγιοι!) Και αρχαίας τραγωδίας. Ακόμα και η παρουσία του χορού…Τα τραβεστί στις Κούκλες. Και πρωταγωνιστές που καθοδηγεί δεξιοτεχνικά τη Μίνα Ορφανού και το Γιάννη Κοκιασμένο…Ιδίως αυτόν. Συγκινητικά λακωνικός. Σε έναν ρόλο χωρίς ίχνος αβάντας. Με γοήτευσε το «Στρέλλα» κυρίως για το χειρισμό μιας τόσο τολμηρής ιστορίας. Για τη σοφία να μην καταχωρείς κακούς και καλούς. Μόνο φως σε γωνίες, σε σκιές,σε εκδοχές. Ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά ν΄ανοίξουν διάπλατα τα μάτια.
Σκηνή 6 Ζόναρς Πανεπιστημίου. Τραπέζι για δύο. Πάνος Ρέα. Πόσα χρόνια μετά; Κι όσο τον παρατηρούσα…Αυτόν και ένα κομμάτι του εαυτού μου αναγκαστικά… Αποσπάσματα των «κάποτε» μας. Κομματάκια του παζλ. Τι ζωή! Τι διαδρομή! Τι θάρρος και τι θράσος. Τελικά καταφέραμε κι απλώσαμε ο καθένας μας το εμπόρευμά του, σε πόδια περαστικών. Όχι από άγνοια κινδύνου. Υποψιασμένοι και αιώνια ανυποψίαστοι. Κι αν στη διαδρομή συναπαντηθήκαμε με γνώμες και σχόλια και μάτια… Σαν του βλοσυρού διευθυντή κ. Ματιάτου, της «αρχαίας» κας Λουκοπούλου, του «γυμναστή» Δόντη, των «τεχνικών» Αγραφιώτη…Ένα προαύλιο μάτια! Δεν είναι εύκολο πράγμα ν΄απλώνεις εμπόρευμα σε πόδια περαστικών… Αλλά μερικοί, όπως ο Πάνος…Με όποιο τίμημα! Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς! Θέλει θάρρος ίσως και γενναιοδωρία. «Να μη χαθούμε». Μα χάνεσαι ποτέ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου