»Η εθνικη μας καταθλιψη

Στέλιος Μάινας http://www.aixmi.gr/index.php/i-ethniki-mas-katathlipsi/

Απεχθάνομαι το αυτοκίνητο, εκείνη την ατέλειωτη αναμονή ν’ ανοίξει το φανάρι και μετά το επόμενο που ανάβει πορτοκαλί πριν προλάβεις να περάσεις , κι ο μπροστινός σου δεν κουνιέται με τίποτα και δεν θέλεις να γίνεις «ελληνάρας», και να κολλήσεις το χέρι στη κόρνα, και μετά να στη βγαίνει «τσουπ» ένα παπάκι με χίλια απ τα δεξιά, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν ο εγκέφαλος σου στείλει την εντολή στα χέρια σου να γυρίσουν δεξιά το... τιμόνι, αφού ήδη εσύ έχεις βγάλει φλάς, και να σε πιάνει ταχυπαλμία στο ενδεχόμενο τρακάρισμα, αφού πρόλαβες να δεις πώς το πιτσιρίκι στο παπί ήταν μικρότερο απ το γιό σου, και να θες να φωνάξεις «ρε ηλίθιο, πρόσεχε την επόμενη διασταύρωση, έχεις και γονείς ρε βλαμένο, τί φταίνε να τους καταστρέψεις τη ζωή»; ….
Και, τέλος πάντων, έχω πολλούς λόγους να απεχθάνομαι το αυτοκίνητο, γι’ αυτό και το παράτησα, γι’ αυτό και κυκλοφορώ όπου και όσο μπορώ με τα ποδαράκια μου, και -μη σας πω- έτσι έμαθα αυτή την όμορφη πόλη, ναι όμορφη, σαν το κορίτσι που με τη πρώτη ματιά σου κάνει από αδιάφορο έωςάσχημο και, όσο το γνωρίζεις, ανακαλύπτεις τις καλά κρυμμένες χάρες του.
Ετσι κι η πόλη μου, οι άνθρωποί της, η βιασύνη τους, ο αέρας τους, η σιγουριά τους, το νεύρο τους, οι βιτρίνες μας, ο κοσμοπολιτισμός μας, τα καφέ μας, τα παπουτσίδικά μας, με τα ωραιότερα παπούτσια στην Ευρώπη. Τα κορίτσια μας, πολύ ωραιότερα απ τα άοσμα κι άγευστα αγγλογαλάκια, τα υπερπληθωρικα ιταλάκια και τα ψυχρά σκανδιναβάκια, τα αγόρια μας που κυκλοφορούν μ’ εκείνο τον αθώο αέρα υπεροχής της εφηβείας, με τα σκισμένα τζινάκια τους, το στριφτό κολλημένο στα ξερά χείλια , με ύφος «είμαι έναςφτωχός και μόνος καου μπόυ», ακόμα και τα γιαπάκια μας που κάπου εκεί στις παρυφές του «da capo» , ρουφούν το λουνγκο τους με τον αέρα της υπεροχής και τη σιγουριά της νίκης,…
Ε, λοιπόν, σ’ αυτή την πόλη μεγάλωσα, αυτή τη ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/i-ethniki-mas-katathlipsi/