του Σπύρου Σεραφείμ http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=4945
Πέντε αλλαγές συµβολικής, κυρίως, σηµασίας στην ποινική αντιµετώπιση των πολιτικών προσώπων επιχειρεί η κυβέρνηση, ως αντίβαρο της απαλλαγής των υπουργών της Ν.Δ. για το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου.
Με νοµοσχέδιο που παρουσίασε ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Καστανίδης στο Υπουργικό Συµβούλιο, επέρχονται τροποποιήσεις στον... νόµο περί ευθύνης υπουργών, αλλά πρακτικά, όσον αφορά το πολυσυζητηµένο θέµα της παραγραφής, δεν αλλάζει - σχεδόν - τίποτα. Με τις επερχόµενες µεταβολές σταματούν να παραγράφονται όλες οι αξιόποινες πράξεις υπουργών στην πενταετία – όπως προβλέπει ο Ν. 3126/2003 – αλλά δεν αίρονται οι περιορισµοί που επιβάλλει το Σύνταγµα ως προς την παραγραφή.
Στις προτάσεις της κυβερνήσεως για την αναθεώρηση του Συντάγματος, δεν περιλαμβάνεται το άρθρο 86, το οποίο ρυθμίζει την ποινική ευθύνη των υπουργών για αδικήματα που διέπραξαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.
H ποινική ευθύνη των υπουργών αποτέλεσε μέλημα των ελληνικών Συνταγμάτων ήδη από το 1844, το οποίο στο άρθρο 83 προέβλεπε την έκδοση σχετικού νόμου. Ο πρώτος νόμος περί ευθύνης υπουργών ήταν ο ΦΠΣτ του 1876, όπως τροποποιήθηκε από τον N. XE του 1873. Το νομοθετικό αυτό καθεστώς διατηρήθηκε σε ισχύ για έναν αιώνα μέχρι την έκδοση του ΝΔ 802/1971.
Οι ρυθμίσεις διατηρήθηκαν σε ισχύ και από το Σύνταγμα του 1975 με ρητή μεταβατική διάταξη (άρθρο 115 παρ. 1) «ώσπου να εκδοθεί ο από το άρθρο 86 παρ. 1 προβλεπόμενος νόμος». Ο νόμος αυτός εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1997 (N. 2509/1997) κι ας είχαν μεσολαβήσει τόσα χρόνια μετά τα σκάνδαλα και τη γενικότερη μαύρη εποχή του «βρώμικου ΄89».
Το σχετικό άρθρο 86 του Συντάγματος αναθεωρήθηκε το 2001, αλλά ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι η ποινική δίωξη υπουργών δύναται να έχει ως απόληξη την παραπομπή τους στο ακροατήριο. Κι αυτό επειδή θα πρέπει να αποφανθεί η Βουλή δύο φορές, με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, ώστε να ασκηθεί ποινική δίωξη. Την πρώτη φορά, καλή ώρα όπως τώρα, για να συσταθεί η ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και τη δεύτερη, όταν το πόρισμα της επιτροπής εισαχθεί στην Ολομέλεια, η οποία και θα αποφασίζει για την άσκηση ή μη κάποιας διώξεως.
Τι σημαίνει με απλά λόγια αυτό; Μα, το προφανές. Στην περίπτωση που ο υπουργός ανήκει στο κόμμα που αποτελεί την πλειοψηφία στη Βουλή, τότε το να παρθεί η απόφαση - και για τη σύσταση της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής για την προκαταρκτική εξέταση, αλλά και για να κριθεί ότι πρέπει να διωχθεί – είναι κάτι που φαντάζει αδύνατο...
Κατά το προτελευταίο εδάφιο της παραγράφου 3 του άρθρου 86Σ, «η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της (σύσταση επιτροπής και να άσκηση διώξεως) μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος». Αν, λοιπόν, το κυβερνών κόμμα κερδίσει και τις επόμενες εκλογές, είναι προφανές ότι η όλη υπόθεση οδηγείται στην παραγραφή. Εκτός, πια, κι αν ο πρωθυπουργός, αποφασίσει να βάλει λουκέτο στη Βουλή. Σας θυμίζει κάτι αυτή η υπόθεση;
Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο εκδοθείς - κατ' επιταγήν του Συντάγματος - σχετικός νόμος περί ευθύνης υπουργών (N. 3126/2003) προβλέπει (στο άρθρο 3) ότι «οι αξιόποινες πράξεις των υπουργών (πλημμελήματα, κακουργήματα) παραγράφονται με τη συμπλήρωση 5 ετών από την ημέρα που τελέστηκαν».
Το Ειδικό Δικαστήριο είναι το αποκλειστικά αρμόδιο για υποθέσεις ποινικής ευθύνης υπουργών. Παλαιότερα αναφερόταν ως Υπουργοδικείο. Επίσης, σε αυτό το δικαστήριο παραπέμπεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για τα εγκλήματα της εσχάτης προδοσίας και της με πρόθεση παραβίασης του Συντάγματος. Μετά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001, συγκροτείται από έξι μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας και επτά μέλη του Αρείου Πάγου που κληρώνονται από τον Πρόεδρο της Βουλής.
Η διαδικασία περί ευθύνης Υπουργών έχει κινηθεί ως τώρα από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους 15 φορές. Το Ειδικό Δικαστήριο έχει εκδικάσει συνολικά τέσσερις υποθέσεις: τα Σιμωνιακά το 1875, το σκάνδαλο Χατζηπάνου το 1951 και κατά τη Μεταπολίτευση (με την παλαιά του συγκρότηση) το σκάνδαλο με το γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι το 1990 και το σκάνδαλο Κοσκωτά το 1992. Έχουν καταδικαστεί 8 πρώην υπουργοί και υφυπουργοί και έχει αθωωθεί ένας πρώην πρωθυπουργός.
Η ερώτηση είναι μία: Θεωρείτε ότι υπάρχουν κάποια πολιτικά πρόσωπα τα οποία, τελικά, θα τιμωρηθούν σχετικά με την υπόθεση Siemens;
Με νοµοσχέδιο που παρουσίασε ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Καστανίδης στο Υπουργικό Συµβούλιο, επέρχονται τροποποιήσεις στον... νόµο περί ευθύνης υπουργών, αλλά πρακτικά, όσον αφορά το πολυσυζητηµένο θέµα της παραγραφής, δεν αλλάζει - σχεδόν - τίποτα. Με τις επερχόµενες µεταβολές σταματούν να παραγράφονται όλες οι αξιόποινες πράξεις υπουργών στην πενταετία – όπως προβλέπει ο Ν. 3126/2003 – αλλά δεν αίρονται οι περιορισµοί που επιβάλλει το Σύνταγµα ως προς την παραγραφή.
Στις προτάσεις της κυβερνήσεως για την αναθεώρηση του Συντάγματος, δεν περιλαμβάνεται το άρθρο 86, το οποίο ρυθμίζει την ποινική ευθύνη των υπουργών για αδικήματα που διέπραξαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.
H ποινική ευθύνη των υπουργών αποτέλεσε μέλημα των ελληνικών Συνταγμάτων ήδη από το 1844, το οποίο στο άρθρο 83 προέβλεπε την έκδοση σχετικού νόμου. Ο πρώτος νόμος περί ευθύνης υπουργών ήταν ο ΦΠΣτ του 1876, όπως τροποποιήθηκε από τον N. XE του 1873. Το νομοθετικό αυτό καθεστώς διατηρήθηκε σε ισχύ για έναν αιώνα μέχρι την έκδοση του ΝΔ 802/1971.
Οι ρυθμίσεις διατηρήθηκαν σε ισχύ και από το Σύνταγμα του 1975 με ρητή μεταβατική διάταξη (άρθρο 115 παρ. 1) «ώσπου να εκδοθεί ο από το άρθρο 86 παρ. 1 προβλεπόμενος νόμος». Ο νόμος αυτός εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1997 (N. 2509/1997) κι ας είχαν μεσολαβήσει τόσα χρόνια μετά τα σκάνδαλα και τη γενικότερη μαύρη εποχή του «βρώμικου ΄89».
Το σχετικό άρθρο 86 του Συντάγματος αναθεωρήθηκε το 2001, αλλά ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι η ποινική δίωξη υπουργών δύναται να έχει ως απόληξη την παραπομπή τους στο ακροατήριο. Κι αυτό επειδή θα πρέπει να αποφανθεί η Βουλή δύο φορές, με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, ώστε να ασκηθεί ποινική δίωξη. Την πρώτη φορά, καλή ώρα όπως τώρα, για να συσταθεί η ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και τη δεύτερη, όταν το πόρισμα της επιτροπής εισαχθεί στην Ολομέλεια, η οποία και θα αποφασίζει για την άσκηση ή μη κάποιας διώξεως.
Τι σημαίνει με απλά λόγια αυτό; Μα, το προφανές. Στην περίπτωση που ο υπουργός ανήκει στο κόμμα που αποτελεί την πλειοψηφία στη Βουλή, τότε το να παρθεί η απόφαση - και για τη σύσταση της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής για την προκαταρκτική εξέταση, αλλά και για να κριθεί ότι πρέπει να διωχθεί – είναι κάτι που φαντάζει αδύνατο...
Κατά το προτελευταίο εδάφιο της παραγράφου 3 του άρθρου 86Σ, «η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της (σύσταση επιτροπής και να άσκηση διώξεως) μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος». Αν, λοιπόν, το κυβερνών κόμμα κερδίσει και τις επόμενες εκλογές, είναι προφανές ότι η όλη υπόθεση οδηγείται στην παραγραφή. Εκτός, πια, κι αν ο πρωθυπουργός, αποφασίσει να βάλει λουκέτο στη Βουλή. Σας θυμίζει κάτι αυτή η υπόθεση;
Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο εκδοθείς - κατ' επιταγήν του Συντάγματος - σχετικός νόμος περί ευθύνης υπουργών (N. 3126/2003) προβλέπει (στο άρθρο 3) ότι «οι αξιόποινες πράξεις των υπουργών (πλημμελήματα, κακουργήματα) παραγράφονται με τη συμπλήρωση 5 ετών από την ημέρα που τελέστηκαν».
Το Ειδικό Δικαστήριο είναι το αποκλειστικά αρμόδιο για υποθέσεις ποινικής ευθύνης υπουργών. Παλαιότερα αναφερόταν ως Υπουργοδικείο. Επίσης, σε αυτό το δικαστήριο παραπέμπεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για τα εγκλήματα της εσχάτης προδοσίας και της με πρόθεση παραβίασης του Συντάγματος. Μετά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001, συγκροτείται από έξι μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας και επτά μέλη του Αρείου Πάγου που κληρώνονται από τον Πρόεδρο της Βουλής.
Η διαδικασία περί ευθύνης Υπουργών έχει κινηθεί ως τώρα από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους 15 φορές. Το Ειδικό Δικαστήριο έχει εκδικάσει συνολικά τέσσερις υποθέσεις: τα Σιμωνιακά το 1875, το σκάνδαλο Χατζηπάνου το 1951 και κατά τη Μεταπολίτευση (με την παλαιά του συγκρότηση) το σκάνδαλο με το γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι το 1990 και το σκάνδαλο Κοσκωτά το 1992. Έχουν καταδικαστεί 8 πρώην υπουργοί και υφυπουργοί και έχει αθωωθεί ένας πρώην πρωθυπουργός.
Η ερώτηση είναι μία: Θεωρείτε ότι υπάρχουν κάποια πολιτικά πρόσωπα τα οποία, τελικά, θα τιμωρηθούν σχετικά με την υπόθεση Siemens;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου