»Η αυταπατη της... λιτοτητας

Γράφει ο Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου
«E» 8/1

Δεν υπάρχει αμφιβολία -παρά τα λάθη, τα μπρος - πίσω, τις καθυστερήσεις και τις αστοχίες- ότι η κυβέρνηση επιχειρεί μια τεράστια προσπάθεια αναγκαίας και χρήσιμης προσαρμογής της χώρας εν μέσω της κρίσης. Ο «άλλος δρόμος» είναι μια εύκολη κουβέντα για να λέγεται, δύσκολη όμως έως αδύνατη εάν λάβουμε υπ’ όψιν μας όλες τις παραμέτρους και τους συσχετισμούς. Μοιάζει κάπως με... «τυχοδιωκτική περιπέτεια». Παρόλα αυτά, ο «δρόμος που ακολουθείται» συνοδεύεται από έναν μεγάλο όγκο «απορρυθμιστικών πολιτικών» που μας επιβάλλει η τρόικα, η αποτελεσματικότητα των οποίων εύλογα αμφισβητείται και όλα δείχνουν ότι αποτελούν περισσότερο «δογματικά, ιδεολογικά στοιχεία» μιας «συνταγής» που έχει πολλές φορές εμπράκτως αποδειχθεί ανεπιτυχής.
Ο κίνδυνος μιας βαθιάς πολυετούς οικονομικής ύφεσης είναι ορατός διά γυμνού οφθαλμού. Και δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνη της μια χώρα με τα προβλήματα της Ελλάδας, εν μέσω μάλιστα μιας διεθνούς ευρωπαϊκής κρίσης χρεών. Είναι σαφώς υποχρεωτικό να ακολουθήσουμε ένα αξιόπιστο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης και διαρθρωτικών αλλαγών. Αλλά είναι επίσης «ηλίου φαεινότερον» ότι δεν αρκεί αυτό για να «πέσουν τα επιτόκια», να μας δανείσουν «λογικά» οι αγορές και να μπούμε στον «ενάρετο κύκλο της ανάπτυξης».
Το θέμα (καλώς ή κακώς) δεν εξαντλείται και δεν κρίνεται μόνο από το τι θα κάνουμε εμείς, αλλά και από το τι θα κάνει η Ευρωζώνη για τον εαυτό της και για μας. Η λογική της «τιμωρίας» για τα «άτακτα παιδιά» της Ευρωζώνης κοστίζει τελικά πιο ακριβά στους Γερμανούς και τους άλλους, από μία εμπροσθοβαρή πολιτική ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Δυστυχώς με μεγάλη καθυστέρηση και μεγάλες αντιδράσεις ακόμα, αρχίζει αυτό να...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11822&subid=2&pubid=49616949