Ελίζα Μπενβενίστε http://www.aixmi.gr/index.php/to-emporio-tis-grinias/
Δεν μπορώ να καταλάβω. Από τη μία όλοι μιλάνε για το υπέρογκο Δημόσιο και από την άλλη αντιδρούν σε οποιαδήποτε προσπάθεια μείωσής του. Από τη μία κατηγορούν τα συνδικάτα για τα χρόνια προνόμιά τους και από την άλλη σπεύδουν να υποστηρίξουν όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους.
Από τη μία ανησυχούν για τη μειωμένη κίνηση στην αγορά και από την ...άλλη καλούν τον κόσμο σε μηδενική κατανάλωση τις ημέρες της απεργίας (ναι, το είδα και αυτό) για να μάθουν τα «κακά αφεντικά» που δεν αφήνουν τους υπαλλήλους τους να απεργήσουν.
Από τη μία υπερασπίζονται το δικαίωμα της ελεύθερης άποψης του εργαζόμενου και από την άλλη τον εγκαλούν -στην καλύτερη- ή τον τον κατηγορούν ως προδότη -στη χειρότερη- αν δεν θέλει να απεργήσει.
Από τη μία αγανακτούν για τον τρόπο που οι τράπεζες χορηγούσαν δάνεια και ξανά δάνεια σε πελάτες που δεν πληρούσαν τα κριτήρια αποπληρωμής τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται υπερχρεωμένα νοικυριά και από την άλλη εξοργίζονται που τώρα οι ίδιες τράπεζες δεν δίνουν κι άλλα δάνεια στους ίδιους πελάτες για να ρίξουν, όπως λένε, «ζεστό» χρήμα στην αγορά.
Από τη μία ζητάνε την υψηλή φορολόγηση των επιχειρήσεων για να είναι πιο «δίκαιο» το φορολογικό σύστημα και από την άλλη ζητάνε από την κυβέρνηση να στηρίξει τις επιχειρήσεις για να μην κλείσουν και απολυθούν κι άλλοι εργαζόμενοι.
Από τη μία αποκηρύσσουν τα ρουσφέτια και ανάλογες πολιτικές και από την άλλη προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους «καημένους» τους stagiers που προσλήφθηκαν εκτός ΑΣΕΠ, με ρουσφετολογικά κριτήρια.
Από τη μία δεν ψηφίζουν και από την άλλη δεν τους αρέσουν τα αποτελέσματα των εκλογών. Ίσως, όμως, δεν πρέπει να μου κάνει εντύπωση αυτή η αντίφαση. Άλλωστε, πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που πριν από μία εβδομάδα γκρίνιαζαν για τη ζέστη και τώρα δεν αντέχουν το κρύο.
Από τη μία ανησυχούν για τη μειωμένη κίνηση στην αγορά και από την ...άλλη καλούν τον κόσμο σε μηδενική κατανάλωση τις ημέρες της απεργίας (ναι, το είδα και αυτό) για να μάθουν τα «κακά αφεντικά» που δεν αφήνουν τους υπαλλήλους τους να απεργήσουν.
Από τη μία υπερασπίζονται το δικαίωμα της ελεύθερης άποψης του εργαζόμενου και από την άλλη τον εγκαλούν -στην καλύτερη- ή τον τον κατηγορούν ως προδότη -στη χειρότερη- αν δεν θέλει να απεργήσει.
Από τη μία αγανακτούν για τον τρόπο που οι τράπεζες χορηγούσαν δάνεια και ξανά δάνεια σε πελάτες που δεν πληρούσαν τα κριτήρια αποπληρωμής τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται υπερχρεωμένα νοικυριά και από την άλλη εξοργίζονται που τώρα οι ίδιες τράπεζες δεν δίνουν κι άλλα δάνεια στους ίδιους πελάτες για να ρίξουν, όπως λένε, «ζεστό» χρήμα στην αγορά.
Από τη μία ζητάνε την υψηλή φορολόγηση των επιχειρήσεων για να είναι πιο «δίκαιο» το φορολογικό σύστημα και από την άλλη ζητάνε από την κυβέρνηση να στηρίξει τις επιχειρήσεις για να μην κλείσουν και απολυθούν κι άλλοι εργαζόμενοι.
Από τη μία αποκηρύσσουν τα ρουσφέτια και ανάλογες πολιτικές και από την άλλη προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους «καημένους» τους stagiers που προσλήφθηκαν εκτός ΑΣΕΠ, με ρουσφετολογικά κριτήρια.
Από τη μία δεν ψηφίζουν και από την άλλη δεν τους αρέσουν τα αποτελέσματα των εκλογών. Ίσως, όμως, δεν πρέπει να μου κάνει εντύπωση αυτή η αντίφαση. Άλλωστε, πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που πριν από μία εβδομάδα γκρίνιαζαν για τη ζέστη και τώρα δεν αντέχουν το κρύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου